Το ίδιο έγινε όταν κέρδισε στη Σμύρνη και αμέσως μετά την Μπαρτσελόνα, όταν και έδειξε ένα μέρος των πραγματικών του δυνατοτήτων και έκανε ένα «ντεμαρράζ» που τον έβγαλε από τον «λάκκο των λεόντων». Την ίδια ώρα, είχε τον χρόνο με το μέρος του, γιατί στο ελληνικό πρωτάθλημα φρόντισε να μην πέσει σε κάποια «κακοτοπιά», έστω κι αν κινδύνευσε μερικές φορές.


Η εικόνα της ομάδας έδειχνε να βελτιώνεται με αργά, αλλά σταθερά «βήματα» που έστελναν ευχάριστα «μηνύματα» εν όψει 2016. Ώσπου μπήκε ο νέος χρόνος και επανήλθε η απόδοσή της στα στάνταρ του φθινοπώρου. Μετά το ματς με την Φενέρμπαχτσε, όπου στάθηκε χωρίς τον Διαμαντίδη σχεδόν μέχρι το τέλος, μοιάζει σαν να έχει πέσει ο «διακόπτης». Οι εμφανίσεις κατά σειρά με Μάλαγα. Κηφισιά και Ερυθρό Αστέρα προβληματίζουν και οι ίδιοι παίκτες που βρίσκονταν στο επίκεντρο της κριτικής (Ραντούλιτσα, Κούζμιτς, Πάβλοβιτς, Γιάνκοβιτς, Καλάθης), είναι ξανά στην ίδια θέση. Κυρίως γιατί οι «πράσινοι» έχασαν από τον Ερυθρό Αστέρα που φανέρωσε στο μέγιστο βαθμό όλες τις αδυναμίες του, διαφορετικά αν κέρδιζαν πάλι κάποιος παίκτης θα επωμιζόταν το ρόλο του «σωτήρα» και του δεχόμενου διθυράμβους, όπως ο Φελντέιν και ο Διαμαντίδης την προηγούμενη εβδομάδα με τη Μάλαγα.


Η ήττα αυτή, τώρα, δεν είναι σαν τις προηγούμενες που «έκρουαν το καμπανάκι» στον Σάσα Τζόρτζεβιτς και τους παίκτες του. Είναι το αποτέλεσμα που τους λέει ότι ο χρόνος που υπήρχε για βελτίωση και πειραματισμούς για να διαμορφωθεί στην πλήρη μορφή της η δομή του συνόλου, έχει ουσιαστικά παρέλθει. Τώρα χρειάζονται οπωσδήποτε τα αποτελέσματα και η εικόνα τους οφείλει να σταθεροποιηθεί. Γίνεται αυτό με ένα «μαγικό ραβδάκι»; Όχι, αλλά δε γίνεται ο Σέρβος κόουτς να μην έχει υπόψη του, ποια είναι η πιο κατάλληλη λογική που θα ακολουθηθεί με βάση αυτό το ρόστερ στο διάστημα του επόμενου μήνα, μιας και στις 12/2 τελειώνει η πρώτη φάση και τότε θα υπάρχει δικαίωμα ένταξης καινούργιου παίκτη στο rotation, αν υπάρξει τέτοια απόφαση. Από το καλοκαίρι, δηλαδή, μέχρι σήμερα δεν έχει σχεδιάσει με τους συνεργάτες του το πώς θα κινηθεί όταν «σφίξουν τα γάλατα», και δη σε ένα σημείο όπου δεν μπορεί να προβεί σε κάποια ενίσχυση και ξέρει ότι πρέπει να περιμένει;


Μέχρι τότε, όμως, είναι αναγκασμένος να οδηγήσει την ομάδα του σε ορθό δρόμο, με τα «κουκιά» που έχει, δεν αλλάζει κάτι και αυτό ας το συνηθίσουμε μέχρι την προαναφερθείσα ημερομηνία. Ποιο είναι το πρόγραμμα, όμως, μέχρι τις 12/2 που παίζει με την Αναντολού Εφές στο ΟΑΚΑ; Την Κυριακή 17/1, υποδέχεται τον Άρη και ίσως είναι μια ευκαιρία να αρχίζουν να ξαναμπαίνουν τα πράγματα σε μία τάξη. Ύστερα από 4 μέρες, έχει μία πρώτη πολύ δύσκολη αποστολή στο Κράσνονταρ κόντρα στη Λοκομοτίβ Κουμπάν του Γιώργου Μπαρτζώκα και με το ρεκόρ στο 1-2 πλέον στον όμιλο του Top-16, για να συνεχίσει στο ΣΕΦ τη Δευτέρα 25/1. Οι αγώνες με Νταρουσάφακα στο ΟΑΚΑ και Τσεντεβίτα στην Κροατία είναι θεωρητικά στα μέτρα του, ενώ μέχρι τα μέσα Φεβρουαρίου δεν έχει κάποια μεγάλο «εμπόδιο» στο πρωτάθλημα, αν και προσωπικά θα έβαζα ένα μικρό «αστερίσκο» στο ταξίδι που έχει να κάνει στη Ρόδο πριν το ματς με την Εφές, με το βελτιωμένο Κολοσσό να είναι σκληροτράχηλος στην έδρα του.


Ποια είναι εδώ, λοιπόν, η ουσία; Ότι σε περίπου 10 μέρες παίζει, τόσο το πλεονέκτημα έδρας στο πρωτάθλημα όσο και το αν θα  μπει σε μία διαδικασία επιβίωσης στην Ευρωλίγκα ή αν θα μπορεί να κοιτάζει και πιο ψηλά, καθώς ο όμιλος όπου βρίσκεται είναι ακόμη βατός μέχρι και για πλεονέκτημα. Απλά η εικόνα του Παναθηναϊκού δε δείχνει ότι μπορεί να το κερδίσει και είναι αυτή που πρέπει να αλλάξει για να μη βρεθεί με την «πλάτη στον τοίχο».


Εν ολίγοις, ο προπονητής και οι παίκτες δεν έχουν άλλο χρόνο μπροστά τους, αλλά ένα πρόγραμμα-«φωτιά» που θα κρίνει σε σημαντικό βαθμό τη μετέπειτα πορεία τους στη σεζόν. Μέσα σε αυτό το 10ήμερο, καλούνται να σταματήσουν απλώς να δοκιμάζουν και να καταλήξουν σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, ώστε να αποδείξουν ότι ο «θόρυβος» που έγινε… για πάρτη τους το καλοκαίρι, άξιζε και πως μπορούν να εκπληρώσουν την υπόσχεση που δόθηκε το καλοκαίρι στο κοινό τους για μία ομάδα που επανέρχεται δριμύτερη, τόσο στο εγχώριο όσο και στο ευρωπαϊκό στερέωμα.

Ραφαήλ Αλαγάς