Άλλες φορές λογικά, άλλες υπερβολικά, για να το πούμε κομψά στη δεύτερη περίπτωση.

Ένα είναι το σίγουρο. Η ομάδα του Σάσα Τζόρτζεβιτς όχι μόνο δεν κατάφερε να έχει ουσιαστικό κέρδος από τα πρώτα δύο ματς της σειράς, επιστρέφοντας με ένα «βαρύ» 0-2 στις πλάτες της, αλλά με την εικόνα της δεν έπεισε, ότι μπορεί να τα καταφέρει. Δεν έπεισε, ότι μπορεί ακόμη κι αυτό το σκορ, να το ανατρέψει για να βρεθεί στο Βερολίνο. Γιατί δεν είναι μόνο η ήττα, το αποτέλεσμα αυτό υπάρχει πάντα στη ζωή. Το θέμα είναι και τι εντυπώσεις αφήνεις παράλληλα.

Επιγραμματικά, στο πρώτο παιχνίδι είδαμε τον Ραντούλιτσα να προσπαθεί να παίξει όχι μόνο εναντίον της Λαμποράλ, αλλά και εναντίον του φετινού του «εφιάλτη», ο οποίος δεν είναι άλλος από τις αδυναμίες του στην άμυνα. Αυτό το «δαίμονα» θα έλεγε κανείς, πως τον κέρδισε για ένα βράδυ, αλλά δεν είχε αντίκρυσμα, αφού αφενός η μπάλα πήγαινε μόνιμα σε εκείνον, αφετέρου αρκετοί άλλοι παράγοντες έβγαλαν βασικούς παίκτες του Παναθηναϊκού εκτός παιχνιδιού. Δε διέφερε και πολύ αυτό το ματς βέβαια, από την απόδοση του δεύτερου. Μόνο που ο Χέινς ενεργοποιήθηκε περισσότερο (θετικός στο τέλος του πρώτου αγώνα), η άμυνα ήταν βελτιωμένη, οι «πράσινοι» ήταν με το «μαχαίρι στα δόντια» με «φωτεινό» παράδειγμα τον Κούζμιτς, ενώ έκανε την επιβλητική του εμφάνιση ο αρχηγός. Ο Διαμαντίδης πήγε να το πάρει… μόνος του το ματς και το έστειλε στην παράταση. Πέραν της δικής του στεντόρειας «φωνής» όμως, δεν υπήρξε άλλη παρόμοια. Η φωνή της λογικής δεν επικράτησε στο έξτρα πεντάλεπτο, όπως και σε αρκετές στιγμές από πλευράς παικτών και τεχνικού επιτελείου, κοστίζοντας τη μεγάλη ευκαιρία κόντρα σε ένα σύνολο «αποκαμωμένο» από τις απουσίες και ο Γιάννης Μπουρούσης, ο οποίος ήταν εξουθενωμένος μαζί με τους υπόλοιπους, πανηγύριζε μια δεύτερη νίκη.

Αυτή η «φωνή», μάλλον ήρθε η ώρα να επικρατήσει. Ναι, λάθη έγιναν. Και πολλά. Τώρα πια, όμως, η σειρά έρχεται στο Κλειστό των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων. Εκεί όπου όποια ομάδα βρεθεί, καλείται να αποδείξει περισσότερο από κάθε άλλη έδρα, αν όντως αξίζει να ονειρεύεται μεγάλα πράγματα. Η Λαμποράλ μπορεί να αντέξει την πίεση 20.000 τρελαμένων, που ειδικά σε τέτοιες στιγμές δεν παρατούν την ομάδα τους; Από εκεί μπορεί να πάρει αφορμή για αντεπίθεση το «τριφύλλι», για το οποίο δεν χρειάζεται να «σκαλίσουμε» ιστορία 20 ετών, ώστε να διαπιστώσουμε ότι είναι ομάδα για τα δύσκολα.

Κι αυτό δεν είναι ένα από τα κλασικά «στερεότυπα» που χρησιμοποιούνται για τα έξι αστέρια και το βεληνεκές του συλλόγου. Έχει να κάνει με τις δύο ανατροπές της φετινής σεζόν. Μία με το «calma» του Καλάθη στη Σμύρνη κι άλλη μία με την επιστροφή από το 1-3 στο Top-16 και την παρ’ ολίγον κατάκτηση της 2ης θέσης, αν ο Διαμαντίδης έβαζε εκείνο το τρίποντο με τη Λοκομοτίβ Κουμπάν, λέγοντας «εγώ το παίρνω, κι ας το χάσω». Κανείς δεν παραπονέθηκε. Αντίθετα, όλοι αποθέωσαν τον ηγέτη τους. Γιατί αυτός παίρνει την μπάλα όταν «καίει» και είναι μπροστάρης της ομάδας του, είτε πετυχαίνει είτε δεν τα καταφέρνει. Αν προσθέσουμε σε αυτό, το απαράμιλλο πάθος του (μαθητευόμενου ακόμα, αλλά με σημαντικές προοπτικές προόδου) Τζόρτζεβιτς, με τις περισσότερες και πιο ποιοτικές επιλογές, στην ώθηση που θα υπάρξει από τον κόσμο, τότε το 1-2 μπορεί να γίνει γεγονός.

Θα πει λογικά κανείς, και τι με το 1-2; Θα απαντήσει κάποιος άλλος, ερωτώμενος πως «αν γίνει το 1-2, πόσες είναι οι πιθανότητες της Λαμποράλ να κάνει το 1-3 την Πέμπτη»; Πολύ δύσκολα θα στοιχηματίσει κάποιος σε αυτό το σενάριο. Το αποψινό παιχνίδι, λοιπόν, μπορεί να γίνει το «σύνθημα» για επιστροφή στη Βιτόρια, μπορεί και να είναι ολόκληρη η ιστορία αυτής της σειράς. Αν το κάνει μάλιστα με επιβλητικό τρόπο ο Παναθηναϊκός, δίνει το «μήνυμα» σε όσους χρειάζεται…

Ραφαήλ Αλαγάς