Η Εθνική μας ομάδα κέρδισε το Ιράν με άνεση, κάτι που αποτελούσε ζητούμενο και συνέχισε τη θετική μας παράδοση σε αγώνες με θεωρητικά πιο «μικρούς» αντιπάλους, καθώς μετά την ήττα από τους Φινλανδούς το 2013 στη Σλοβενία, άλλη αρνητική «έκπληξη» δεν έχουμε υποστεί. Υπό μία έννοια, το λες κι επιτυχία, όταν την ίδια ώρα βλέπεις την Τουρκία να παραπαίει κι άλλο και να ηττάται από τον «αλέγρο» Καναδά, με «αστέρα» τον πρωταθλητή του ΝΒΑ και σπουδαίο στήριγμα των Κλίβελαντ Καβαλίερς στη ρακέτα, Τρίσταν Τόμπσον. Υπό μία έννοια, όμως. Γιατί η επιτυχία που ψάχνει αυτή η ομάδα, προφανώς δεν είναι να κερδίζει το Ιράν. Ο Φώτης Κατσικάρης και οι παίκτες του, εκπλήρωσαν μία αποστολή που τους ήθελε να το κάνουν με τέτοια άνεση, ώστε να μπορέσει ο πρώτος να κάνει και διαχείριση. Τα πήγαμε περίφημα και σε αυτό το κομμάτι, με όλους τους παίκτες να παίρνουν χρόνο συμμετοχής και τον Ιωάννη Παπαπέτρου να έχει το μεγαλύτερο μερίδιο με 21:11 λεπτά. Ήταν μάλιστα, ο μοναδικός που ξεπέρασε τα 20 λεπτά συμμετοχής, δείχνοντας με τον πιο σαφή τρόπο το πόσο εύκολη έκανε τη ζωή της η «γαλανόλευκη».
Για το λόγο αυτόν, άλλωστε, η Επίσημη Αγαπημένη έδειξε «φρέσκια» στο παρκέ, έχοντας ενέργεια και αποφασιστικότητα να τελειώσει από νωρίς τον αγώνα. Από τη στιγμή που ανέβηκε, επίσης, η διάθεσή της στην άμυνα, κλέβοντας συνολικά 17 βολές την μπάλα και σημειώνοντας 18 πόντους από τους 78 της στο ανοικτό γήπεδο, τότε τα πράγματα απλοποιήθηκαν. Και η αντιμετώπιση της «ζώνης» μπορεί να αποκληθεί ικανοποιητική, αν σκεφτούμε ότι οι 60 πόντοι προέρχονται σε καταστάσεις πιο «μαζεμένου» παιχνιδιού. Στην ίδια βραδιά βέβαια, βλέπει κανείς τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να έχει «κέφια» και να βάζει και δύο τρίποντα σαν «κερασάκι στην τούρτα», τον Θανάση να «σβήνει τα φώτα» και να «λάμπει», όπως ο ίδιος δήλωσε, από την χαρά του που βρίσκεται στο Τορίνο, τον Καλάθη και τον Κουφό να «τρυπούν» σε κάθε φάση με τις συνεργασίες τους την αντίπαλη άμυνα, και δη στο «μουδιασμένο» ξεκίνημα όπου ο Χανταντί έμοιασε για λίγο στον… Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, τον Μπουρούση να σκοράρει 11 πόντους δίχως να χρειάζεται να επωμιστεί κάθε φάση πάνω του στο «σετ παιχνίδι» και όλους, γενικά, να βρίσκονται σε ένα όμορφο mood.
Το τελευταίο, είναι και το πιο σημαντικό. Καλά όλα τα υπόλοιπα, αλλά σε έναν αγώνα με το Ιράν, χρειάζεται να διαπιστώσεις αν όλοι στην ομάδα νιώθουν καλά μεταξύ τους. Και κάτι τέτοιο, το αποτύπωσε ο «Thanassis» με τον πλέον πειστικό τρόπο: «Λάμπω ε; Ναι, λάμπω, είμαι ευτυχισμένος. Είναι απερίγραπτο αυτό που νιώθω σαν μέλος αυτής της ομάδας. Και μπορεί να λέτε ότι έδωσα ενέργεια όταν μπήκα στο παρκέ, αλλά εγώ σε αυτή την ομάδα θέλω να δίνω συνέχεια ενέργεια, ακόμα κι όταν είμαι στον πάγκο». Αμφιβάλλει κανείς, για το αν υπάρχει η ίδια νοοτροπία στους υπόλοιπους;
Αυτό, λοιπόν, ήταν το πιο αισιόδοξο «μήνυμα» που είχε να προσφέρει η πρεμιέρα, μαζί με μία ομάδα που δείχνει να πείθει, ότι μέσα σε λίγες μέρες είναι έτοιμη, όχι μόνο να αλλάξει το στυλ της και να «εναρμονιστεί» με τις σύγχρονες επιταγές του μπάσκετ, για το πόσο γρήγορο πρέπει να είναι πια το παιχνίδι, αλλά και ότι μπορεί να το κάνει με επιτυχία. Αν προσθέσει κανείς την υγεία που υπάρχει πια σε αυτό το σύνολο, τότε δεν μπορεί παρά να βλέπει, ότι τα «σημάδια» είναι ενθαρρυντικά. Παραμένουν «σημάδια» βέβαια. Σειρά έχει το αποδυναμωμένο Μεξικό, ελέω Αγιόν, για να αυξηθούν αυτά και να έχουν μπει οι βάσεις για τα νοκ-άουτ. Την πρόκληση που περιμένουν άπαντες.

Ραφαήλ Αλαγάς