Πιο μεγάλο πισωγύρισμα δεν μπορούσε να υπάρξει για τους «μελανόλευκους» και ουσιαστικά το μοναδικό ζητούμενο για το ματς με μία τόσο ταλαντούχα ομάδα, όπως είναι η Ακράτα, ήταν να δείξει αν μπορούσε ως «νεοφώτιστο» σύνολο, να τα βγάλει πέρα σε μία αγωνιστική κρίση που ήρθε σε κομβικό χρονικό σημείο, λίγες μέρες πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων.
Η «Μαύρη Θύελλα» όχι απλά αντέδρασε, αλλά διεκδίκησε επί ίσοις όροις την νίκη, κόντρα σε μία ομάδα που δεν είχε άλλο περιθώριο απώλειας, ευρισκόμενη ήδη σε δυσμενή θέση για το στόχο της ανόδου που έχει θέσει από την αρχή. Η πέμπτη νίκη της σε εννέα αγώνες δεν ήταν σε καμία περίπτωση το επιθυμητό όταν ξεκινούσε η χρονιά, αλλά ήταν το απαραίτητο για τη συνέχεια, καθώς αυτή την αγωνιστική παίζει ένα μεγάλο ντέρμπι στο Χαϊδάρι, κόντρα στη Δάφνη Δαφνίου. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι, οι παίκτες του Θοδωρή Γιαννακόπουλου δεν είχαν κάτι να χάσουν, έστω κι αν πλέον ψάχνουν εναγωνίως αποτελέσματα που θα τους επαναφέρουν στην άνετη θέση όπου φαίνονταν να βρίσκονται, όταν έφταναν σε θρίαμβο επί της Ένωσης Ιλίου.
Το αποτέλεσμα αυτό, όμως, δεν ήταν αυτοσκοπός στην Ακράτα. Εκεί έπρεπε να αποδειχθούν άλλα πράγματα και όντως αποδείχθηκαν, με τις απουσίες μάλιστα των Λεωνίδα Τριανταφυλλόπουλου και Δημήτρη Κουτίβα. Τώρα, όμως, δεν χρειάζονται μόνο αποδείξεις ότι η Καλαμάτα είναι ένα ικανό αγωνιστικά σύνολο, αλλά και το αποτέλεσμα. Οι 5 νίκες σε 11 παιχνίδια, οδεύοντας προς τις γιορτές και το ρεπό της 12ης αγωνιστικής, πριν επισκεφθεί κι αυτή με τη σειρά της το Χαϊδάρι στις 15/1, κόντρα στη μάλλον και τότε πρωτοπόρο Δάφνη, μπορεί να μην είναι η συγκομιδή που θα άξιζε με βάση τη συνολική της εικόνα, αλλά μπορεί κανείς να την κρίνει αισιόδοξα, αν σκεφτούμε την ταπεινότητα, με την οποία ξεκινούσε τη σεζόν.
Αυτό ήταν και το μυστικό της για να φτάσει κάποια στιγμή στο 4-3 και παραλίγο στο 5-3, κοντράροντας στα ίσια τον Ίκαρο Νέας Σμύρνης. Τα λίγα λόγια, η έλλειψη φανφάρας, η υπομονή στις δυσκολίες που αντιμετώπισε και η σκληρή δουλειά, για να εντυπωσιάσει άπαντες μέχρι τότε. Μόλις ξεκίνησε να υπάρχει αισιοδοξία υπέρ του δέοντος, όλα άλλαξαν και το 4-3 έγινε 4-6… σε χρόνο μηδέν. Χωρίς καν να το καταλάβει κάποιος, μέσα σε τρεις εβδομάδες δόθηκε η ευκαιρία στους ανταγωνιστές της, να πιστέψουν πως μπορούσαν να την φτάσουν, καθώς όταν στην έβδομη αγωνιστική το Ίλιον γνώριζε την καθυπόταξή του στην Τέντα, εκείνοι με το ζόρι έφταναν ίσως στη δεύτερη νίκη τους. Και στο γεγονός ότι πλέον πιστεύουν, φταίει η Καλαμάτα που δε θυμήθηκε για 17 λεπτά στο ματς με την Ερμιονίδα, ότι ο δρόμος είναι μακρύς.
Αυτό θα ισχύει ακόμη και σε περίπτωση ήττας με τον Γλαύκο. Το θετικό αποτέλεσμα, όμως, είναι απαραίτητο. Όχι μόνο για την απαραίτητη βαθμολογική «ανάσα», αλλά και για να κερδίσει εκ νέου την ηρεμία της και να δουλέψει στις γιορτές, έχοντας κερδίσει τον απαραίτητο χρόνο. Αυτό είναι το «διπλό» κέρδος που αναζητούν ο κόουτς Γιαννακόπουλος και οι παίκτες του.
Μην νομίζει κανείς, όμως, ότι ο Γλαύκος έρχεται… για τουρισμό. Είναι μία ομάδα κοντά στο στυλ της Καλαμάτας. Η ατομική ποιότητα μπορεί να περιορίζεται λίγο-πολύ στον σπουδαίο Βασίλη Λαμπρόπουλο, αλλά πρόκειται για ένα εξαιρετικά «καλοκουρδισμένο» σύνολο που «μασάει σίδερα» σε κάθε ματς, το οποίο έχει κερδίσει επάξια την παρουσία στην πρώτη πεντάδα, με ρεκόρ 6-3 και την προσωπική «σφραγίδα» του πολύπειρου Αλέκου Πολυδωρόπουλου.
Στην Τέντα, όμως, έχει αποδειχθεί πως ακόμη και τέτοια συμπαγή σύνολα μπορεί να «λυγίσουν». Καιρός να τους το υπενθυμίσει η «Μαύρη Θύελλα»…
Ραφαήλ Αλαγάς
