Η αδυναμία διαχείρισης των αγώνων, είτε με είτε χωρίς προβάδισμα, στα κρίσιμα σημεία, τείνει να εξελιχθεί σε «μάστιγα», με αποτέλεσμα η ομάδα να φτάσει στην έβδομη συνεχόμενη ήττα της, με «σοκ» στη δεύτερη παράταση.
Δεν είναι, δηλαδή, τόσο πολύ η ήττα από τον Άρη, καθώς είχαμε πει πως η βαθμολογική του θέση τον αδικούσε. Είναι ο τρόπος που ήρθε, καθώς μετά την «εκτόξευση» της διαφοράς σε διψήφιο νούμερο (50-60 στο 33’) μετά από τρίποντο του Κίσσα, εμφανίστηκαν… φαντάσματα από τις ουκ ολίγες αναμετρήσεις που η «Μαύρη Θύελλα» δεν κατάφερε να διατηρηθεί μέχρι το τέλος σε θέση «οδηγού». Και αυτό είναι κάτι που επισημαίνουμε, γιατί για ακόμη μία φορά ο τρόπος που προσέγγισε το παιχνίδι, για να το κάνει δικό της μέχρι τα τρία περίπου λεπτά πριν το τέλος της κανονικής διάρκειας, δεν ήταν λανθασμένος. Ούτε μπορεί να πει κανείς πως δεν υπήρξε αντίδραση ή ότι υπήρξε λάθος αντιμετώπιση τακτικά, όταν βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο και στις δύο παρατάσεις. Είναι άλλες λεπτομέρειες που κόστισαν το αποτέλεσμα την περασμένη Κυριακή, όπως και αρκετά άλλα.
Το ζήτημα, όμως, δεν είναι πλέον αυτό. Για την ακρίβεια, δεν είναι το πρωτεύον. Πλέον, η Καλαμάτα έχει μόνο «τελικούς» μπροστά της και κανείς δεν πρόκειται να της χαριστεί. Το τελευταίο, φυσικά, το έχει νιώσει στο «πετσί» της πολλές φορές φέτος, αλλά από τη στιγμή που βρίσκεται στη διαδικασία μετάβασης από ένα τοπικό πρωτάθλημα σε μία εθνική κατηγορία, είναι σίγουρο ότι θα ξανανιώσει. Αυτό που πρέπει να νοιάζει άπαντες, λοιπόν, είναι ότι στο δεύτερο γύρο δε θα υπάρχει η πολυτέλεια να μη θεωρείται κάποιο παιχνίδι «τελικός», καθώς μέχρι κι αυτό της Πετρούπολης ήταν πιο πολύ… τελικός για τον Άρη.
Αρχής γενομένης στο Αίγιο, λοιπόν, κόντρα στον Κεραυνό και ειδικά στην αναμέτρηση με τον Πορφύρα μία εβδομάδα αργότερα, οι «μελανόλευκοι» αγωνίζονται χωρίς να έχουν άλλα περιθώρια, καθώς τα εξάντλησαν στην Πετρούπολη. Με ή χωρίς τραυματισμούς, με ή χωρίς προβλήματα διαφορετικά στη διάρκεια των παιχνιδιών που μπορεί να θέτει ο αντίπαλος, οφείλουν να ζήσουν και να ανταποκριθούν με όποιες συνθήκες υπάρξουν από αυτή την Κυριακή κι εντεύθεν. Και να βγάλουν χαρακτήρα, σαν να πρόκειται για το παιχνίδι της τελευταίας αγωνιστικής που κρίνει την παραμονή, αν και αυτό το ενδεχόμενο μοιάζει αρκετά πιθανό, μετά την τελευταία ήττα. Ίσως αυτό να είναι και το «γραφτό» τους στην πρώτη τους χρονιά στη Γ’ Εθνική, να τα παίξουν όλα «κορώνα-γράμματα» σε μία γεμάτη Τέντα με αντίπαλο τον Άρη, που τόσο τους «πλήγωσε». Ίσως και να είναι το ιδεατό σενάριο, ποτέ δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή.
Μέχρι τότε, βέβαια, έχουμε καιρό. Αυτό που πρέπει άμεσα να αποδειχθεί, είναι αν υπάρχουν τα guts, όπως αποκαλούνται πιο κόσμια στην μπασκετική διάλεκτο. Τώρα, που ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι και κάθε «μαξιλαράκι» χάθηκε, να φανεί αν μπορεί να πραγματοποιηθεί μία αντεπίθεση που θα έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από εκείνη που προσέφερε το σερί τριών νικών στις αρχές της σεζόν, που τόσο μακρινό πια μοιάζει. Μιλάμε γι’ αυτή, που θα σημαίνει μία ολόκληρη κατηγορία…
Ραφαήλ Αλαγάς
