Η νίκη, συνεπώς, είναι πολύ σημαντική, και ιδιαίτερα με τον τρόπο που αυτή έφτασε. Η αντίδραση του Παναθηναϊκού στο δεύτερο ημίχρονο ήταν αναμενόμενη, καθώς, δε θα μπορούσε να παρουσιαστεί τόσο κακή η ομάδα του Πεδουλάκη για 40 λεπτά, αλλά ξεπέρασε κάθε προσδοκία, αν κρίνουμε από τα δεδομένα που υπήρχαν στο ημίχρονο.
 
Παρόλα αυτά, δε θα πρέπει να χαίρονται ιδιαίτερα στον Παναθηναϊκό με τη συνολική εμφάνιση της ομάδας, αν την προσεγγίσουμε με μία πιο ψύχραιμη εστίαση. Γενικότερα, αν λάβουμε τα δύο ημίχρονα υπόψη μας μεμονωμένα, στο πρώτο ήταν τραγικός και στο δεύτερο απλά καλός. Αν τα συγκρίνουμε, βέβαια, μεταξύ τους, προκύπτει ότι ο Αθηναϊκός σύλλογος εμφανίστηκε πολύ καλύτερος και άρδην διαφορετικός στο δεύτερο ημίχρονο, χωρίς να σημαίνει ωστόσο ότι έπιασε υψηλά επίπεδα απόδοσης. Η απογοήτευση των πρώτων 20 λεπτών, δηλαδή, είναι αυτή που κάνει την ομάδα να φαίνεται υπερηχητική στα επόμενα 20! Βέβαια, δείχνει σε αυτά βελτιωμένος αμυντικά κι επιθετικά σε σχέση με τα προηγούμενα ματς, όμως σημειώνονται και πεπραγμένα που χρήζουν προσοχής και βελτίωσης από το τεχνικό τιμ της ομάδας.
 
Ο Παναθηναϊκός, στο διάστημα αυτό, λύνει το επιθετικό του πρόβλημα με το μακρινό σουτ κατά κύριο λόγο. Είναι επιτέλους εύστοχος και γι’ αυτό αποκτά την απαραίτητη αυτοπεποίθηση για να ανατρέψει το -13 του πρώτου ημιχρόνου. Οι 25 πόντοι του πρώτου ημιχρόνου, άλλωστε, και οι 9 του δευτέρου δεκαλέπτου ειδικά, μαρτυρούν τη δυσκολία των τελευταίων 2.5 ματς (Κουμπάν, Μακάμπι, πρώτο ημίχρονο με Λιέτουβος) στο σκοράρισμα. Αυτή είναι που απογοητεύει τους πάντες στο Ο.Α.Κ.Α. και δημιουργεί μία απαισιοδοξία για τη συνέχεια του παιχνιδιού. Αυτή είναι η «αχίλλειος πτέρνα» του Παναθηναϊκού στις πρώτες δύο περιόδους.
 
Κι αυτό γιατί στην άμυνά του έχει ξεκινήσει δυνατά, έχοντας ενέργεια, πιέζοντας τη Λιέτουβος και καταφέρνοντας να κλέψει μπάλες, κυρίως με τον Γκιστ. Η απίστευτη νευρικότητα που έχει όμως, εξαιτίας του άγχους της νίκης, τον κάνει να μην έχει «καθαρό» μυαλό στην επίθεση, και να προβαίνει άνευ λόγου και αιτίας σε πολλές βιαστικές επιλογές, λάθη με μηδενική ή έστω υποφερτή πίεση από την ομάδα του Μπάουερμαν, καθώς και τραγικά τελειώματα σε φάσεις θεωρητικά εύκολες για σκοράρισμα, με κάποια lay-up, ελεύθερα σουτ κοντά στο καλάθι ή επιθέσεις από επιθετικά ριμπάουντ. Μόνο κάποιες απίστευτα δύσκολες προσωπικές ενέργειες, χάρη στο πάθος και το πείσμα κάποιων παικτών, έδωσαν τη λύση.
 
Αυτός ο τόσο σαστισμένος επιθετικά Παναθηναϊκός δε θα μπορούσε να μην πληρώσει αυτές τις αδικαιολόγητες, έως έναν βαθμό, επιλογές του, στην άμυνά του. Μετά τις καλές άμυνες του πρώτου πενταλέπτου, ήρθε η ολική καθίζηση, αν σκεφτούμε και την προαναφερθείσα επιθετική ανεπάρκεια. Αργοί, νωχελικοί, χωρίς συνεργασίες, με αδυναμία ολοκλήρωσης των περιστροφών, καθυστέρηση στις επιστροφές μετά τα επιθετικά σφάλματα, αφήνοντας έτσι εύκολα και χωρίς μαρκάρισμα καλάθια στη ρακέτα και, κυρίως, την περιφέρεια, οι «Πράσινοι» δεν έδειχναν ικανοί για την νίκη, φέρνοντας στο μυαλό μερικών τη σκέψη του αποκλεισμού από το ΤΟΠ-16. Μία εμφάνιση «καρμπόν» με τις δύο προηγούμενες.  Μόνο θετικό, όπως φάνηκε στη συνέχεια, ήταν η φόρτωση των ψηλών της Λιέτουβος με φάουλ, και ιδιαίτερα των Παλάσιος, Γέλοβατς.
 
Στο δεύτερο ημίχρονο, όμως, όλες αυτές οι σκέψεις έδωσαν τη θέση τους στον ενθουσιασμό για μία επιτέλους καλή εμφάνιση της ομάδας. Ο Γκιστ δείχνει πιο ψύχραιμος και κάνει ένα μέγα «σόου» στη ρακέτα και από τις δύο πλευρές, ο Φώτσης συνεχίζει τις καλές εμφανίσεις με 4 επιθετικά ριμπάουντ, μετά και από αυτή στο «Γιάντ Ελιάου», παρότι έχει χάσει λίγο την ικανότητά του στο μακρινό σουτ, ο Μασιούλις είναι και πάλι συνεπής, βάζοντας όλα τα αντίπαλα γκαρντ και τριάρια στη ρακέτα όπου είναι διόλου αντιμετωπίσιμος, ο Μπατίστ και ο Ούκιτς «παίρνουν μπρος», εκκινώντας από αυτό το ματς. Αυτά είναι τα πιο θετικά μηνύματα για τον Πεδουλάκη, με πιο θετικό να είναι η εμφάνιση του Διαμαντίδη. Αυτός αρχίζει την αντεπίθεση με δικό του τρίποντο και με τον ίδιο τρόπο εδραιώνει την κυριαρχία της ομάδας του στον αγώνα, μαζί με όλη του τη συνεισφορά στο οργανωτικό κομμάτι γι’ αυτήν. Οι 9 πόντοι παθητικό του τρίτου δεκαλέπτου και οι 12 παραπάνω κατοχές συνολικά θυμίζουν ξανά τον περσινό Παναθηναϊκό, όμως οι 26 πόντοι στο τελευταίο δεκάλεπτο, και η μικρή χαλάρωση όταν η διαφορά πάει σε διψήφιο αριθμό φέρνουν τροφή για σκέψη στον προπονητή της ομάδας και τους συνεργάτες του.
 
 Είναι μία νίκη που έδωσε ισχυρή ψυχολογική τόνωση της ομάδας, αλλά και αγωνιστική, καθώς κερδίζει πλέον τον χρόνο να δουλέψει ακόμη καλύτερα, έχοντας ως θετικό παράγοντα την επιστροφή στο Ο.Α.Κ.Α., με επακόλουθα τα λιγότερα ταξίδια και τις περισσότερες προπονήσει, γεγονός που όντως ευθυνόταν εν μέρει για τις μέχρι τώρα εμφανίσεις των «Πρασίνων».
 
Σήμερα έχει μία ξεκάθαρη αποστολή. Να είναι εύστοχος από μακριά για να «σπάσει» την άθλια «ζώνη» του Σκαριόλο! Αν το συνδυάσει αυτό με τον περιορισμό των Χοτζ και Πλάις (έστω και χωρίς Λάσμε), που είχαμε αναφέρει στο ματς της Κύπρου τι ρόλο παίζουν σε αυτό το σύνολο, ελλείψει του «σταρ» της ομάδας, Νοσιόνι, τότε δε θα έχει κανένα πρόβλημα να φύγει «αλώβητος» από την Χώρα των Βάσκων και να γράψει στον βαθμολογικό πίνακα το 4-3!

Ραφαήλ Αλαγάς