Τελικά, αυτό το 3 στα 3, το οποίο είχαμε θέσει πριν το παιχνίδι με την Αρμάνι ως μίνιμουμ στόχο, τόσο για να πραγματοποιήσει μία καλή αρχή ο Παναθηναϊκός, όσο και για να αρχίσει να αποδεικνύει ότι πράγματι η νίκη επί του Ολυμπιακού στον ημιτελικό του Κυπέλλου ήταν η αρχή του, μέχρι κάποια στιγμή που θα καμφθεί η απόδοσή του, ανηφορίζοντος δρόμου που θα διανύει από εδώ και πέρα, θέτοντας τη δική του σοβαρή υποψηφιότητα για τη διεκδίκηση της κορυφής, σχεδόν έφτασε. Και οι συνθήκες είναι ιδανικές!
Αρχικά, όπως πολλές φορές το αναφέραμε ως καταλυτικό παράγοντα, που μπορεί να αποτελέσει και «σταθμό» στην φετινή του πορεία, αν κατακτήσει κάτι παραπάνω από τον τίτλο του Κυπέλλου, νίκησε τον Ολυμπιακό «διαλύοντας» το μέχρι εκείνη τη στιγμή αήττητό του. Αυτό είναι που άλλαξε ολοκληρωτικά την ψυχολογία που επικρατούσε στις τάξεις των δύο ομάδων, με τους «Πράσινους» να είναι πια σε καλύτερη κατάσταση και, πλέον, στην κορυφή του κοινού τους ομίλου στην Ευρωλίγκα, με καλές εμφανίσεις.
Έπειτα, ο Πεδουλάκης έχει στη διάθεσή του, εδώ και δύο εβδομάδες, και τους 12 βασικούς του παίκτες, κάτι που σημαίνει ότι από εδώ και στο εξής θα φανεί ο πραγματικός εαυτός του Παναθηναϊκού, που δεν περιμένουμε να είναι κακός, βάσει του υλικού που διαθέτει.
Μετά, χάρη στο προηγούμενο γεγονός, αρχίζει και βρίσκει τα «πατήματά» του, ειδικά εκτός συνόρων. Ειδικότερα στον τομέα της άμυνας, που τον οδήγησε πέρυσι ένα βήμα από το Final-4 και στην κορυφή της Ελλάδας. Εκεί έχει ήδη ξαναβρεί σε ικανοποιητικό βαθμό τις περσινές του επιδόσεις, χάρη κυρίως στην επιστροφή του Λάσμε, που συνθέτει το γνωστό «ηλεκτρολογικό» δίδυμο με τον Γκιστ, καθώς και την επάνοδο του Διαμαντίδη. Ιδίως ο αρχηγός, αν συνεχίσουν οι συμπαίκτες του να λειτουργούν τόσο θετικά, τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση, βοηθώντας τον ουσιαστικά να απεμπολήσει ένα μεγάλο ποσοστό από το «βάρος» που κάπως αδικαιολόγητα επωμίστηκε στην πρώτη φάση, θα βελτιωθεί ακόμη περισσότερο, δίνοντας τη βοήθεια που όντως χρειάζεται η ομάδα από αυτόν, στο μικρότερο χρόνο συμμετοχής που επιβάλλεται στην ηλικία που βρίσκεται και τις αντοχές που πλέον έχει.
Στον τομέα της επίθεσης, κάνοντάς μας να σκεφτούμε ένα «déjà vu» του περσινού Παναθηναϊκού, φαίνεται πως βελτιώνεται σε αργό, πλην σταθερό ρυθμό, ως παραδοσιακή ομάδα αμυντικής νοοτροπίας. Έτσι έγινε και πέρυσι, με αποτέλεσμα να αντεπεξέλθει μέχρι και σε παιχνίδι με πιο γρήγορο ρυθμό και πιο υψηλό σκορ από αυτά που επιθυμεί, στον τρίτο τελικό με αντίπαλο τον Ολυμπιακό, όταν και στο 1:20 περίπου πριν το τέλος ήταν μπροστά 72-76, με τη συνολική του αγωνιστική εικόνα να είναι υπέρ του.
Τέλος, πέραν των εμφανίσεών του, οι νίκες επί των Αρμάνι και Λαμποράλ είναι που του δίνουν ακόμη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι, σε περίπτωση νίκης δικής του και του Ολυμπιακού αυτήν την αγωνιστική, θα «απολαμβάνει» την προνομιούχο πρώτη θέση από την τρίτη κιόλας αγωνιστική. Η νίκη του επί των Ιταλών αποκτά μεγαλύτερη αξία, όταν τους βλέπει μετά από μία εβδομάδα να «εξολοθρεύουν» με 30 πόντους διαφορά τον πρωταθλητή Ευρώπης και «αιώνιο» αντίπαλό τους, ενώ η νίκη επί της Λαμποράλ στη Βιτόρια χαρακτηρίζεται ήδη ως ιστορική, λόγω του γεγονότος ότι είναι μόλις η έβδομη νίκη ελληνικής ομάδας σε 31 επισκέψεις στην έδρα αυτήν, και ειδικότερα δεύτερη «πράσινη», 11 χρόνια νωρίτερα με προπονητή των Ομπράντοβιτς! Άλλο ένα «συν» για τον «Άρτζι», που πολύ θα ήθελε να ακούσει τώρα (μαζί με εμάς) τους επικριτές του!
Όσον αφορά εκείνο το παιχνίδι, οι παίκτες εμφανίστηκαν εξαιρετικοί στον τομέα της άμυνας. Μόνα «μελανά» σημεία οι επελάσεις του Ερτέλ και οι συνεργασίες με τον Πλάις, σε συνδυασμό με την αδυναμία αντιμετώπισής του κάποιες φορές λόγω απουσίας ισοϋψούς και ισοδύναμου αντίπαλου. Αυτά τα στοιχεία απλώς τα περιόρισε στο βαθμό που χρειαζόταν για να μην του στοιχίσουν. Οι πολλές περιστροφές που θέλει ο Πεδουλάκης, είτε μετά τα σκριν είτε μετά τις βοήθειες στους ψηλούς, ήταν ξανά πολύ καλές κι επιτυγχάνονταν με απίστευτη ταχύτητα και αποτελεσματικότητα. Έτσι περιορίστηκε το μακρινό σουτ των Βάσκων (είχαν μόλις 20.8%) και αυτόματα «καταστράφηκε» ο ρυθμός τους και το παιχνίδι τους. Και μόνο οι 64 πόντοι των γηπεδούχων, αν σκεφτούμε ότι στο προηγούμενο μεταξύ τους ματς είχαν κιόλας 55 στο ημίχρονο, είναι ένας «θρίαμβος» για την ελληνική άμυνα!
Άρα, στην επίθεση αρκούνταν μόνο τα απαραίτητα. Τα έκανε, με αξιόλογο μακρινό σουτ, όπως επιβάλλεται όταν παίζεις σε τέτοιες έδρες (33.3%, με το 1/10 ακόμη σε κάποιο σημείο να τον διατηρεί κοντά στο σκορ), καλές συνεργασίες κοντών-ψηλών, λελογισμένες επιλογές ως επί το πλείστον και ειδικά την κρίσιμη στιγμή, με Κάρι αρχικά, Μπράμος και Διαμαντίδη ύστερα πρωταγωνιστές, χωρίς την πίεση του χρόνου ή του αντιπάλου (περιέργως ο κύριος Σκαριόλο δεν ζήτησε πίεση σε όλο το γήπεδο, κάτι που τον βοήθησε στο δεύτερο ματς) και, γενικώς, ό, τι χρειαζόταν για να μην φύγει ηττημένος από τη Βιτόρια εξαιτίας της επίθεσής του. Έτσι γράφτηκε το 2-0, με μεγάλη πιθανότητα να γίνει 3-0 και ίσως πρώτη θέση.
Το «κάδρο» της εξαιρετικής ευκαιρίας που αναλύαμε πριν συμπληρώνεται αν προσθέσουμε ότι αντίπαλος είναι μία ομάδα που, όπως είπε ο ίδιος ο Βαγγέλης Αγγέλου, «βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο». Ομάδα με πολλούς «προικισμένους» παίκτες, με έναν Μαχμούτι όμως που δεν μπορούσε να το διαχειριστεί. Πέρυσι, βέβαια, με τις «ντίβες» που διέθετε το ρόστερ (Φάρμαρ, Βούγιασιτς), έφτασε κοντά στο Final-4, χάρη και στη «γενναιοδωρία» του Ολυμπιακού, όμως φέτος ήταν απογοητευτική και όντως χρειαζόταν αλλαγή προπονητή. Δεν μπορεί ο Πλάνινιτς να μην μπορεί να αποδώσει για 10 σερί ματς, ούτε οι Γκόρντον, Βασιλειάδης και Σαβάνοβιτς να «σηκώνουν» όλο το βάρος! Δεν είναι δυνατόν τόσο καλό ρόστερ και να είναι καλοί σε όλα σχεδόν τα παιχνίδια, μόνο 3-4 παίκτες!
Ο Παναθηναϊκός αυτήν τη «μετάβαση» των Τούρκων μπορεί να την εκμεταλλευτεί και να πάει στην Κωνσταντινούπολη χωρίς άγχος και με την ψυχολογία στα ύψη, απέναντι στην Φενέρμπαχτσε, στο «συναπάντημα» με τον Ομπράντοβιτς ως αντίπαλο. Μεγάλο προτέρημα θα είναι για τον ίδιο να φτάσει σε αυτήν την κατάσταση στην Τουρκία, με το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό τη Δευτέρα να μην είναι σε καμία περίπτωση η «συντέλεια», όπως ίσως ήταν ο τελικά νικηφόρος ημιτελικός!
Ραφαήλ Αλαγάς
