του Ραφαήλ Αλαγά

Κατά τη γνώμη μου, νομίζω πως οφείλουμε να είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι για το γεγονός αυτό, καθώς παρά την άθλια κατάσταση που βιώνουμε σήμερα, ο ελληνικός αθλητισμός, με πρώτα τα δημοφιλέστερά του σπορ, κρατά τη σημαία ψηλά, δηλώνοντας «παρών» και δίνοντάς μας έναν λόγο επιτέλους να χαμογελάμε!

Αντί αυτού, μερικοί προσπάθησαν να βρουν, κατά τη γνωστή ελληνική «λογική», ίντριγκες και «σκάνδαλα», όσον αφορά τον τρόπο εξασφάλισης της πρόκρισής μας στο Μουντομπάσκετ. Από τον αξιότιμο βουλευτή του κόμματος «Ανεξάρτητοι Έλληνες», Τέρενς Κουίκ, μέχρι και τον πιο απλό, σχετικό ή άσχετο (συνηθίζεται εδώ) με το θέμα, Έλληνα πολίτη. Άλλοι, βέβαια, κατάφεραν να ξαναβρούν την ευκαιρία να μας κάνουν διδάγματα «ηθικής», τονίζοντας το «διαπλεκόμενο» του όλου ζητήματος.

Με λίγα λόγια, οι ίδιοι άνθρωποι «χτυπούν» και πάλι, αντιδρώντας απλά για να… αντιδράσουν! Δεν υπάρχει, δηλαδή, κάποιος ουσιαστικός λόγος, αφενός γιατί στη θέση του κυρίου Βασιλακόπουλου θα έκαναν την ίδια πράξη, αφετέρου διότι η διαδικασία με την οποία η Εθνική ομάδα πήρε την πολυπόθητη wild card, είναι ξεκάθαρη και διαυγέστατη. Ας μου λύσουν και δύο άλλες απορίες αυτοί οι κύριοι.

Πρώτον, προτιμούν ο ελληνικός αθλητισμός, και δη το ελληνικό μπάσκετ, που βρίσκεται εδώ και σχεδόν 30 χρόνια, αν τα κοιτάξουμε συνολικά βάσει της πορείας του, ανάμεσα στις κορυφαίες χώρες του πλανήτη, να δεχθεί ένα τέτοιο «πλήγμα», με τη μη συμμετοχή του σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, την αναγκαστική και άδοξη αποχώρηση κάποιων παικτών-στυλοβατών της ομάδας και, εν τέλει, ιστορικών μπασκετμπολιστών (Ζήσης, Φώτσης σίγουρα, ίσως και Σπανούλης, Μπουρούσης), την απώλεια της ευκαιρίας να παίξει, όπως φαίνεται, με όλα τα «όπλα» της πλην ενός (εδώ και 4 χρόνια γνωρίζουμε ποιος), ώστε να έχει περισσότερες αξιώσεις διάκρισης, σε συνδυασμό με την υποχρέωσή της το μεθεπόμενο καλοκαίρι να παίξει σε προκριματικούς, εν όψει του Ευρωμπάσκετ του 2015, καθώς και τα δεδομένα στα οποία σήμερα η χώρα βρίσκεται;

Με λίγα λόγια, αποδέχονται αυτό το προαναφερθέν «πλήγμα» για ένα από τα ελάχιστα πράγματα που λειτουργούν (αρκετά) σωστά στην χώρα αυτήν και μας δίνουν αιτία να χαμογελάμε; Μιζέρια και αχαριστία για όσα μας έχει δώσει αυτό το άθλημα, ειδικά από το 1987 και πέρα, λέγεται αυτό, και γενικώς μία ξεκάθαρη προσβολή τους προς τον ελληνικό αθλητισμό!

Ακόμη, αν η Εθνική του ποδοσφαίρου εξασφάλιζε κατά αυτόν τον τρόπο τη συμμετοχή της στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας, θα υπήρχαν τόσο θυελλώδεις αντιδράσεις; Ή μήπως θα πανηγύριζαν οι περισσότεροι που, έστω κι έτσι, θα είχαν την ευκαιρία να πάνε στην «Χώρα του Καφέ», να απολαύσουν τους αγώνες στην χώρα που έκανε αυτό το άθλημα το πιο λαοφιλές, και να απολαύσουν τα μπάνια τους στην Κόπα Καμπάνα; Δυστυχώς, την νοοτροπία αυτήν, που έχει ως κορωνίδα την φράση «τα μπάνια του λαού», όπως κι άλλες της εποχής εκείνης, πολύ δύσκολα θα την αποτινάξουμε από πάνω μας!

Δε θέλω να φανώ προσβλητικός προς το ποδόσφαιρο, το οποίο επίσης αγαπώ, ως λάτρης γενικότερα του αθλητισμού, αλλά στην χώρα αυτήν γνωρίζουμε όλοι τη διαφορά αντιμετώπισης ανάμεσα στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, και γι’ αυτό και αναφέρομαι έτσι στο εν λόγω άθλημα και σε πολλούς αλαζόνες φίλους του!

Επομένως, ας ξεχάσουν οι κύριοι αυτοί τις αποτυχημένες και μη εμπεριέχουσες κάποιο λογικό επιχείρημα αντιθέσεις και «επιθέσεις» τους κατά της πρόκρισης αυτής στο προσεχές Μουντομπάσκετ, κατά του ελληνικού μπάσκετ και κατά του ανωτάτου ανδρός του (που αυτήν την φορά έπραξε το σωστό και αυτονόητο), και ας αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα!

Και αυτή είναι πως η Ε.Ο.Κ., αρχικά έδωσε 800.000 ευρώ για το μουσείο της FIBA, όπως τουλάχιστον φέρεται πως αυτός είναι ο λόγος που ζητά η παγκόσμια ομοσπονδία τόσα χρήματα (μίνιμουμ τα 500.000), τα οποία προέρχονται από την χορηγία με την Euro bank (υπάρχουν κι άλλες προελεύσεις που δε «ζημιώνουν τον ελληνικό λαό», αν δεν αρκεί αυτή), που ισχύει μέχρι τον 12/2014 και μάλλον θα συνεχιστεί, αφού είναι επιτυχημένη. Εκτός αυτού, πληρούσε κατά 110%, αν επιτρέπεται, τα 12 κριτήρια, αθλητικά και μη (τηλεοπτικό συμβόλαιο, διακρίσεις ομάδων σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο, διοργάνωση μεγάλων γεγονότων του αθλήματος και άλλα), που έθεσε η FIBA, προκειμένου να αποκτήσει αυτήν την ελευθέρας.

Η διαδικασία είναι, όπως είπαμε, ξεκάθαρη και δεν χωράει καμίας αμφισβήτησης ότι δίκαια βρισκόμαστε στην Ισπανία, κερδίζοντας με μεγάλη διαφορά από τους υπόλοιπους (ακόμη κι αυτούς που πήραν τη wild card), το «παιχνίδι των χαρτιών» που ζήτησε η FIBA. Εδώ δεν ασχολούμαστε ασφαλώς με αυτούς που βρήκαν «σκάνδαλο» στη δαπάνη 300.000 ευρώ παραπάνω από αυτά ξόδεψαν οι Φινλανδοί, προκειμένου να αποκτήσουν κι αυτοί τη wild card. Τα χρήματα αυτά ήταν η ασφαλιστική δικλείδα για την απόκτηση της κάρτας αυτής, κι επιπλέον δε μιλάμε για διαφορά εκατομμυρίων που έκανε τη μεγάλη διαφορά.

Αν σε όλο αυτό το σκηνικό θέλει κάποιος να διαμαρτυρηθεί, τότε ας το κάνει στους κυρίους της παγκόσμιας ομοσπονδίας, για τον εκβιασμό στον οποίο προβαίνουν, προκειμένου να επιτρέψουν σε 4 ομάδες τη συμμετοχή στη μεγάλη αυτή διοργάνωση.

Η λύση της οργάνωσης προκριματικών αγώνων εν όψει του επόμενου Μουντομπάσκετ είναι ασφαλώς η δέουσα, για να μην ξαναζήσουμε αυτήν την ιστορία, όμως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εδώ καλώς η Ε.Ο.Κ. προχώρησε στις εν λόγω πράξεις. Μάλλον ενοχλεί κάποιους που, παρότι λανθασμένη και με έντονο το στοιχείο του εκβιασμού ασφαλώς, η διαδικασία ήταν καθαρή. Ο Βασιλακόπουλος έχει προβεί σε ουκ ολίγες αμφισβητήσιμες πράξεις κατά το παρελθόν, αλλά αυτήν την φορά έκανε αδιαπραγμάτευτα το σωστό.

Άρα, η όποια αντίθεση στο θέμα αυτό γίνεται απλά για να υπάρχει… κάποια αντίθεση, απλά για να συνεχίζεται ένας διαρκής και φαιδρός πόλεμος απέναντι σε καθαρές διαδικασίες, απέναντι στο μπάσκετ, απέναντι στον ελληνικό αθλητισμό, αν θέλετε.

Συνεπώς, φτάνουμε πλέον να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως η wild card είναι από τις πιο ανούσιες συζητήσεις που υπήρξαν ποτέ στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού! Μην ξεχάσετε, κύριοι, να απαιτήσετε να σας ζητήσει συγγνώμη, ο κύριος Βασιλακόπουλος, επειδή έκανε το σωστό!