Κι αυτό γιατί, πολύ απλά, κάθε εβδομάδα πρέπει να υπολογίζουμε σε διαφορετικά δεδομένα. Κάθε εβδομάδα, για κάθε σύλλογο, η κατάσταση μπορεί να αλλάξει ολοκληρωτικά, όπως και το μέντιουμ και η ψυχολογία, είτε εν όψει των επόμενων αγώνων στην φάση του Top-16, είτε στην περίπτωση που πρόκειται περί κρίσιμων εγχώριων παιχνιδιών.
 
Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός αγωνίζονται για τρίτη φορά φέτος στο Ο.Α.Κ.Α. (τέταρτη συνολικά προς το παρόν), στην πρώτη μεταξύ τους ευρωπαϊκή «μάχη», και πάλι από διαφορετική θέση. Στο πρώτο ματς του Ο.Α.Κ.Α. οι «Ερυθρόλευκοι», σε εκείνο τον κρίσιμο ημιτελικό Κυπέλλου, προερχόμενοι ένα αήττητο 23 αγώνων, ξεκινούσαν από θέση ισχύος, για να ανατρέψουν οι «Πράσινοι» τα δεδομένα. Την επόμενη φορά, στο δεύτερο «ντέρμπι» του πρωταθλήματος (αυτό όπου όντως, τελικά, διακυβεύονταν τα λιγότερα από οποιοδήποτε άλλο φετινό μεταξύ τους ματς), ήταν η ομάδα του Πεδουλάκη που διέθετε την αυτοπεποίθηση, ενώ αυτή του Μπαρτζώκα ακόμη αναζητούσε τα αίτια των κακών εμφανίσεων που, την τρίτη αγωνιστική της Ευρωλίγκα, της έφεραν το αρχικό 1-2 και, επακόλουθα, σε μία «μίνι» πίεση για τους επόμενους αγώνες, παρότι το πρόγραμμα ήταν σχετικά ευνοϊκό.
 
Απόψε ξεκινάμε πάλι από διαφορετική βάση, με τον Ολυμπιακό να έχει ξανά το αγωνιστικό, βαθμολογικό (4-2 έναντι 3-3 του «αιωνίου» του) και ψυχολογικό αβαντάζ, ενώ αντίθετα τον Παναθηναϊκό να θέλει οπωσδήποτε την νίκη για να μην χάσει ενδεχόμενο δυσαναπλήρωτο έδαφος στην προσπάθεια κατάληψης της δεύτερης προνομιούχου θέσης (την πρώτη εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα την καταλάβει η Μπαρτσελόνα, καθώς τώρα στη Βιτόρια έχει την ευκαιρία να κάνει το 7-0). Εντελώς διαφορετικά δεδομένα σε σχέση με ενάμιση μήνα νωρίτερα, όταν ο Ολυμπιακός δεχόταν ταπεινωτική ήττα με διαφορά 30 πόντων στο Μιλάνο, ενώ την ίδια ώρα ο Παναθηναϊκός έκανε με αντίπαλο την Εφές ένα άνετο και πειστικό 3-0.
 
Όπως είπαμε, εκτός από το βαθμολογικό, στο αγωνιστικό και ψυχολογικό κομμάτι έχουμε ξανά καινούργια στοιχεία. Αρχικά, ο Ολυμπιακός είναι αυτός που έκανε ένα σερί 3 πειστικών νικών, εκμεταλλευόμενος την ανικανότητα της Λαμποράλ να τον ακολουθήσει, ακόμη και στην έδρα της, λόγω της τραγικής της κατάστασης, καθώς και το γεγονός ότι τα άλλα δύο ματς ήταν μέσα στην έδρα του. Όπως είχαμε τονίσει τότε, δηλαδή, το πρόγραμμά του μετά την ήττα στο Σ.Ε.Φ. από τους «Μπλαουγκράνα» ήταν ιδανικό για να πραγματοποιήσει την επανάκαμψη του, ενώ αντίθετα ο Παναθηναϊκός θα δοκιμαζόταν από μία σειρά δύσκολων παιχνιδιών, με την Φενέρ να παίζει τη «ζωή» της στην Πόλη, την Μπαρτσελόνα να δείχνει σε αυτήν την φάση ακαταμάχητη, και τη Μάλαγα να είναι πάντα μία ύπουλη, καθώς και επικίνδυνη στην έδρα της, ομάδα. Κάπως έτσι προέκυψαν το 4-2 και το 3-3 αντιστοίχως, αφού στην Ανδαλουσία έγιναν «ήρωες» μέσα σε μία βραδιά ο Κέινερ-Μέντλι και ο Τούλσον!
 
Ακόμη, έχουμε στο διάστημα αυτό αλλαγές στο τακτικό πλάνο κάθε προπονητή, που σε αρκετό βαθμό διαμόρφωσαν αυτήν την κατάσταση. Ο Μπαρτζώκας, πλέον, αρχίζει να μη σκέφτεται ούτε την απουσία του Λο, ούτε και το πρόβλημα που είχε στην φρόντ-λαιν με τους τραυματισμούς των φόργουορντ του. Κι αυτό γιατί τώρα πια υπολογίζει πολύ περισσότερο στον Κόλινς, ο έστω και προσωρινός αντικαταστάτης του μέχρι πρότινος δεύτερου στην ιεραρχία της ομάδας, κι έχει επιστρέψει ο Πέτγουεϊ, βασικό «γρανάζι» στη γραμμή των ψηλών και στην ομάδα ολόκληρη, ιδίως όταν δημιουργεί αυτό το «εκρηκτικό» δίδυμο με τον Ντάνστον. Αυτό, άλλωστε, το είδαμε και στο ματς με αντίπαλο την Εφές την περασμένη εβδομάδα, και δη στο τρίτο δεκάλεπτο, όταν η ομάδα «γέμισε» με θέαμα το κοινό της. Επίσης, υπολογίζει πολύ περισσότερο πια το παιχνίδι της με πλάτη στο καλάθι, με τη διαρκή βελτίωση και όλο και μεγαλύτερη προσφορά του Μπέγκιτς. Πλέον, τον ποιοτικό «δεινόσαυρο», αν μπορεί να τοποθετηθεί έτσι, που θα λειτουργεί ως «σκιάχτρο» σε αμυντικό πλάνο, ενώ σε επιθετικό θα δημιουργήσει καταστάσεις από το χαμηλό ποστ, τον διαθέτει, κάτι που είναι ίσως και το πιο σημαντικό νέο εν όψει του αποψινού «ντέρμπι», καθώς στο σημείο αυτό ηττήθηκε κατά κράτος 2 συνεχόμενες φορές, ειδικότερα στον ημιτελικό του Κυπέλλου. Η προσθήκη του Μουν, στο δεύτερο γύρο, επίσης στο rotation αναμένεται να βοηθήσει ακόμη περισσότερο τη γραμμή αυτήν, αν κρίνουμε από τις μέχρι τώρα εμφανίσεις του Αμερικανού, καθώς και στο σουτ από το «4».
 
Ο Πεδουλάκης, αντίθετα, έχει κάνει και σωστές και λανθασμένες κινήσεις, που αμφότερες απέβησαν σημαντικές για να έρθει η ομάδα στο 3-0 κι έπειτα στο 3-3. Η μείωση του περιττού rotation του έφερε το 3-0 και σχεδόν την νίκη στην Πόλη, η οποία θα του έδινε άλλον «αέρα». Όμως, από τότε έχουν αρχίσει και τα προβλήματα. Κάτι το γεγονός αυτό, κάτι η αδρανοποίηση των Παππά-Γιάνκοβιτς, κάτι το διαρκές ντεφορμάρισμα του Ούκιτς, συν τη μεγάλη απώλεια του Γκιστ στην Ανδαλουσία, άφησαν την ομάδα χωρίς «οξυγόνο» στο τελευταίο δεκάλεπτο.
 
 Και δεν είναι μόνο αυτό, ασφαλώς, καθώς η κακή εμφάνιση του Γκιστ και με την Μπαρτσελόνα ήταν ένας από τους λόγους που ο Παναθηναϊκός περιορίστηκε στους 56 πόντους. Έτσι είχαμε ως αποτέλεσμα να βρεθεί ξανά ο Διαμαντίδης να παίζει 32 λεπτά, αναλαμβάνοντας πάλι όμως όλη την οργάνωση του παιχνιδιού της ομάδας (κατέβασμα, αρχή εκτέλεσης συστήματος), καθώς και να ξαναρχίσει η κουβέντα για το αν χρειάζεται γκαρντ ο Παναθηναϊκός. Νομίζω ότι ο Τζέτερ ή ο Ράιτ (που μάλλον θα υπογράψει), δε θα μπορούσαν να προσφέρουν περισσότερα στην ομάδα απ’ ότι οι Παππάς-Γιάνκοβιτς, έστω κι αν τα προσόντα τους είναι αυτά που χρειάζονται για να αποβληθεί σημαντικό βάρος από τον αρχηγό του, ώστε να έχει ξανά την φρεσκάδα που είχε στην αρχή του Top-16. Τέλος, η επιστροφή του Γκιστ είναι ίσως το πιο σημαντικό νέο για τον κόουτς. Μαζί με Διαμαντίδη-Λάσμε είναι οι τρεις «σωματοφύλακες» της ομάδας, αν και πρέπει να βοηθηθούν από τη συμμετοχή και των άλλων κοντών (μόλις αναφέρθηκαν εκτός του Κάρι) και ψηλών (Μπατίστ, Μαυροκεφαλίδης που βελτιώνεται, Φώτσης). Κι αυτό, απλούστατα για να σταματήσει επιθετικά το παιχνίδι της ομάδας να είναι μονοδιάστατο (pick Διαμαντίδη-Λάσμε, παιχνίδι στο χαμηλό ποστ του Μασιούλις, που εξουδετερώθηκαν στο δεύτερο 20λεπτο από τον Πλάθα).
 
Αυτά είναι πλέον τα δεδομένα που αυτήν τη στιγμή δίνουν, αν εξαιρέσουμε το ότι το ματς διεξάγεται στο Ο.Α.Κ.Α., ένα ελαφρύ προβάδισμα στον Ολυμπιακό. Η ιστορία, όμως, από τον περασμένο Δεκέμβριο, μας έδειξε πως μπορούν αυτά να αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη.
 
Πάλι με τη στήριξη του κόσμου του, το σίγουρα μεγάλο του πάθος για την νίκη, καθώς και την εδώ και χρόνια πολύ «βαριά» φανέλα του (πράγμα ευεργετικό σε τέτοια ματς), ο Παναθηναϊκός μπορεί να κερδίσει ξανά τον «αιώνιο» αντίπαλό του και να αρχίσει από διαφορετική θέση το δεύτερο γύρο στη διοργάνωση, η οποία θα ξεκινήσει με δύσκολη αποστολή στο Μιλάνο.
 
Είναι και στο χέρι του Ολυμπιακού, όμως, από την άλλη, να πάει με διαφορετική λογική επιτέλους στο Ο.Α.Κ.Α. και να μην επιτρέψει να επαναληφθεί η ίδια ιστορία, έχοντας το μομέντουμ και την ευκαιρία να αφήσει πολύ πίσω του έναν άμεσο ανταγωνιστή για τη δεύτερη θέση του ομίλου, πριν πάει στην Πόλη να παίξει με την Φενέρμπαχτσε του Ομπράντοβιτς που ψάχνει για νίκες απεγνωσμένα.
 
Το σίγουρο είναι ότι πάλι θα δούμε μία μεγάλη αναμέτρηση και, όσοι είναι γνήσιοι φίλοι του αθλήματος, θα απολαύσουν ξανά δύο κορυφαίες ομάδες που έχουμε την ευλογία να διαθέτουμε σε αυτήν την χώρα! Η πρώτη πράξη των ευρωπαϊκών «τιτανομαχιών» μεταξύ τους αρχίζει!

Ραφαήλ Αλαγάς