Το έργο τους καθίσταται ακόμα πιο δύσκολο αν λάβουμε υπόψη πως στην κρισιμότερη φάση της φετινής τους χρονιάς, όχι μόνο η ανάγκη για 5 συνεχείς νίκες μέχρι την ολοκλήρωση της φάσης του Top-16 είναι δεδομένη αλλά απομακρύνεται από τον πάγκο και ο προπονητής τους. Η κάκιστη εικόνα της ομάδας τον τελευταίο καιρό, με επιστέγασμα την τραγική εμφάνιση απέναντι στην αδιάφορη Λαμποράλ Κούτσα και την ήττα με 61-68, φαίνεται να εξάντλησε την υπομονή του προέδρου της ΚΑΕ, κ. Δημήτρη Γιαννακόπουλου.
 
 Με την απόλυση του Αργύρη Πεδουλάκη ο κ. Γιαννακόπουλος οδηγεί την ομάδα του σε αχαρτογράφητα μονοπάτια. Ωστόσο, επιδιώκει με αυτήν τη κίνησή του ένα «ηλεκτροσόκ» στις τάξεις του νταμπλούχου Ελλάδος, με απώτερο σκοπό να παραμείνει “ζωντανός” στο κυνήγι της πρόκρισης για την φάση των 8 στην Ευρωλίγκα.

Όμως, τα ερωτήματα που εγείρονται με αφορμή τη γενναία αυτήν απόφαση (δεν είναι εύκολο να την πάρεις σε αυτό το σημείο, με έναν προπονητή που έχει κρατήσει σε ικανοποιητικό βαθμό τη σημαία ψηλά) είναι αρκετά και σημαντικά. Θα το καταφέρει ή η ομάδα θα βυθιστεί σε ακόμη χειρότερη κρίση; Είναι σωστή η στιγμή της απόλυσης ενός ανθρώπου που μέχρι την ώρα της απόλυσής του μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημένος; Μήπως πρόκειται πάλι για βιαστική κίνηση του νεαρού μεγαλομετόχου της Κ.Α.Ε. Παναθηναϊκός;
 
Κατά την προσωπική μου άποψη, μάλλον ναι. Έχω την εντύπωση ότι ο Γιαννακόπουλος, όπως και τις άλλες φορές που βρισκόταν κοντά σε αυτήν την κίνηση, επηρεάστηκε από τη γενικότερη ελληνική νοοτροπία, που ήθελε για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο να συγκρίνεται ο Πεδουλάκης με τον προκάτοχό του, Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Είναι προφανές πως πρόκειται για δύο προπονητές, ανάμεσα στους οποίους σε όλους τους τομείς υπάρχει ξεκάθαρη διαφορά (με όλο μας το σεβασμό προς τον Σφακιανό κόουτς, όπως πάντα πράττουμε). Εδώ δεν μπαίνουμε σε διαδικασία να συγκρίνουμε το μεγαλύτερο προπονητή στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ με άλλους διακεκριμένους, όπως ο Μεσίνα και ο Γκέρσον, ή ο Ιωαννίδης, ο Γιαννάκης και ο Μπαρτζώκας (αναφέρεται γιατί είναι ο μοναδικός Έλληνας προπονητής που κατέκτησε την Ευρωλίγκα) για τους Έλληνες, και θα τον συγκρίνουμε με τον Πεδουλάκη; Επρόκειτο περί κατάφωρα άδικης σύγκρισης και για τους δύο, και ειδικά για τον Πεδουλάκη.
 
Ξεχνούν όλοι αυτοί, όμως, την προσφορά του στην ομάδα στο διάστημα που βρέθηκε. Ξεκινώντας μία προσπάθεια από το μηδέν, με μόλις δύο παίκτες από την προηγούμενη χρονιά να έχουν μείνει και τον έναν να μην είναι τόσο σημαντικός όσο άλλες σεζόν (Τσαρτσαρής), με το τεχνικό τιμ και τη διοίκηση επίσης να αλλάζουν, και φέρνοντας, με αισθητά μειωμένο μπάτζετ, παίκτες που δεν είχαν αγωνιστεί ποτέ ξανά στο υψηλότερο επίπεδο, δημιούργησε ένα ουσιαστικά μικρό σύνολο (8 παίκτες στο rotation) που, παρόλα τα δεδομένα, βρέθηκε μία «ανάσα» από το Final-4 του Λονδίνου και κατέκτησε το νταμπλ εντός συνόρων (με τη συμβολή και του Κάρι βέβαια, το πρωτάθλημα)!
 
Επίσης, κατά τη θητεία του στον Παναθηναϊκό ο «Άρτζι», όπως αποκαλείται στο πιο φιλικό του περιβάλλον, αντιμετώπισε πολλές φορές καταστάσεις δύσκολα αναστρέψιμες. Κατάφερε, μην έχοντας την πολυετή εμπειρία σε μία τέτοια ομάδα, και πέρυσι και φέτος να τις ξεπεράσει, ανεβάζοντας όλο και περισσότερο την αξία του ως προπονητή.
 
Επομένως, είναι φυσικό να αναζητούμε το λόγο που τον απέλυσε αυτήν τη στιγμή ο πρόεδρος της ομάδας, από τη στιγμή που είχε μάθει να ζει με την (πολύ μεγάλη) που υπάρχει σε αυτό το επίπεδο, και εν τέλει να βγαίνει νικητής. Μπροστά του είχε, με τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί τώρα, τη μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του. Έχοντας επιτύχει σε όλες τις άλλες, δικαιώνοντας πανηγυρικά όλους όσοι σταθερά τον πιστέψαμε, παρά τα όποια (αναφερθέντα σε προηγούμενα άρθρα) λάθη του και σταματώντας όλες τις «Κασσάνδρες» που έψαχναν κάθε πιθανή και… «απίθανη» αφορμή για να τον κρίνουν αρνητικά, γιατί να μην πετύχαινε και σε αυτήν; Δεν μπορείς να απολύσεις, δηλαδή, τόσο εύκολα έναν άνθρωπο που γνωρίζει καλά αυτά τα «μονοπάτια», έστω κι αν στο τέλος αποτύγχανε.
 
Και όσον αφορά το τελευταίο, ασφαλώς δε θα το μάθουμε ποτέ. Κι εδώ ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ακολούθησε νοοτροπία ποδοσφαιρικού παράγοντα, που απολύει τον προπονητή στην πρώτη ήττα της σεζόν. Αν ήταν να κάνει αυτήν την κίνηση, γιατί δεν την έκανε πέρυσι, όταν η ομάδα πραγματοποιούσε πολύ δυσοίωνη αρχή, ή φέτος πριν τον ημιτελικό του Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό; Γιατί δεν επέδειξε την ίδια υπομονή, η οποία τον είχε δικαιώσει όλες τις φορές που το έκανε; Δε θα ήταν πιο σωστό να διώξει μεν τον Πεδουλάκη, πλην όμως στο τέλος της σεζόν, έχοντας συμπεράνει πως ο απολογισμός ήταν απογοητευτικός; Άλλωστε, αυτά δήλωναν όλοι στην «Πράσινη» Κ.Α.Ε. από την πρώτη στιγμή που «άλλαξε χέρια» η τεχνική ηγεσία της ομάδας.
 
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι, όπως και οι άμεσοι αντίπαλοί του, οι αδελφοί Αγγελόπουλοι, ένας σημαντικός παράγοντας για το ελληνικό μπάσκετ. Αξίζει πίστωση χρόνου, διότι είναι ακόμη νέος και άπειρος για τη θέση που βρίσκεται, ενώ παράλληλα δείχνει φιλόδοξος και ικανότατος να τα καταφέρει και να ξεπεράσει τους προκατόχους του, τον πατέρα του Παύλο και τον θείο του Θανάση. Ο χαρακτήρας του, όμως, που διέπεται από μεγάλη δόση παρορμητικότητας στις πράξεις του, είναι κάτι που εδώ και σχεδόν δύο χρόνια που βρίσκεται στον προεδρικό θώκο τον έχει «υποβιβάσει» αρκετά στη συνείδηση των Ελλήνων φιλάθλων, καθώς έχει δώσει μέχρι σήμερα πολλές αφορμές για κάτι τέτοιο.
 
Η απομάκρυνση του Πεδουλάκη αποτελεί άλλη μία  περίπτωση που ταιριάζει στην περιγραφή αυτήν. Μπορεί να δικαιωθεί και η ομάδα να φτάσει, σε ένα πολύ αισιόδοξο σενάριο, μέχρι και να κατακτήσει την Ευρωλίγκα και να διατηρήσει τα «σκήπτρα» της στην Ελλάδα, όμως για άλλη μία φορά λειτούργησε κατά αυτόν τον τρόπο. Δεν είναι μόνο η απόφαση που πρέπει να ληφθεί, αλλά και να πραγματοποιηθεί τη σωστή στιγμή. Αυτή που μόλις πήρε ή θα «απογειώσει» ή θα καταστρέψει την φετινή σεζόν για τον Παναθηναϊκό (γι’ αυτό και χαρακτηρίζεται γενναία)! Το τι από τα δύο θα συμβεί, θα το μάθουμε πολύ σύντομα, αρχής γενομένης την Παρασκευή στην Πόλη με αντίπαλο την Εφές.

Ραφαήλ Αλαγάς