Ο 43χρονος τεχνικός έχει καταγωγή από τη Λακωνία, όμως για πρώτη φορά ήρθε σε επαφή με τη... σπυριάρα πορτοκαλί μπάλα στο κλειστό της Τέντας στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Ξεκίνησε από το ΝΟΚ και βρέθηκε στη σπουδαία ομάδα του Ποσειδώνα έχοντας συμπαίκτες τον Αβδάλα, το Γεωργουλάκο και το Γιαννακόπουλο και προπονητή το Ντίνο Κουμανάκο. Στα 19 του έφυγε για την Αθήνα λόγω σπουδών και συνέχισε να παίζει (πάντα σαν πλει μέικερ) στη Νέα Ιωνία, με την οποία αναδείχθηκε πρωταθλητής στο Τοπικό και αγωνίστηκε στη Γ’ Εθνική.
«Είχα την τύχη να βρεθώ σε μία ομάδα που αγαπούσε το μπάσκετ και μπορούσε να κάνει οποιαδήποτε θυσία. Σήμερα τα περισσότερα νεαρά παιδιά βλέπουν το άθλημα σαν ένα παιχνίδι και τίποτα παραπάνω, καθώς υπάρχουν πολλά ακόμα πράγματα που προκαλούν το ενδιαφέρον τους. Είναι ελάχιστοι εκείνοι που αντιμετωπίζουν το μπάσκετ με τη δική μας λογική αλλά ευτυχώς είχαμε πολλά τέτοια παιδιά φέτος στον Ακάδημο» υποστηρίζει ο Ζαχαρίας Πλατάνας. 
Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του επέστρεψε στη Μεσσηνία και φόρεσε τη φανέλα της Καλαμάτας ’80, όμως ένας τραυματισμός στη μέση σε συνδυασμό με τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις τον ανάγκασε να αποσυρθεί. «Ισως τελικά και να μου έκανε καλό που σταμάτησα νωρίς το μπάκετ, γιατί είχα αρκετά χρόνια μπροστά μου ώστε να ασχοληθώ με την προπονητική και να αποκτήσω εμπειρίες πάνω και σε αυτό το κομμάτι» τονίζει ο 43χρονος κόουτς που ουσιαστικά προετοίμασε πέρυσι το έδαφος για τη φετινή εντυπωσιακή πορεία του Ακάδημου, δουλεύοντας με τα παιδιά των ακαδημιών: «Στη Μεσσηνία υπάρχουν σήμερα πολλά παιδιά που τεχνικά είναι πιο καταρτισμένα σε σχέση με τη δική μου εποχή. Τακτικά υστερούν κυρίως οι ομάδες που παίρνουν μέρος στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα. Φέτος στον Ακάδημο δύο 15χρονα παιδιά ήταν εκ των πρωταγωνιστών σε αυτήν την πορεία προς τον τίτλο κι αυτό δείχνει ότι στα τμήματα υποδομής γίνεται αρκετά καλή δουλειά. Γενικά το μυστικό της επιτυχίας ήταν ότι φέτος λειτουργήσαμε σαν οικογένεια, κρατήσαμε τις όποιες διαφωνίες προέκυψαν έξω από το γήπεδο και μέσα στο παρκέ όλοι κάναμε ότι περνούσε από το χέρι μας για το καλό της ομάδας, λειτουργώντας πάνω απ’ όλα σαν οικογένεια».
Ο ίδιος διένυσε στη διάρκεια της σεζόν που τελείωσε αμέτρητα χιλιόμετρα ταξιδεύοντας συνεχώς κάθε Πέμπτη από την Αθήνα στην Καλαμάτα, ενώ τις Κυριακές ακολουθούσε την αντίθετη διαδρομή: «Ηταν κουραστικό αλλά η πορεία και οι νίκες έκαναν όλα αυτά τα ταξίδια πολύ ευχάριστα. Δυστυχώς του χρόνου ο Ακάδημος περνά πλέον σε άλλο επίπεδο και θα χρειαστεί έναν προπονητή που να ασχολείται καθημερινά με την ομάδα, οπότε για μένα ήταν αδύνατο να παραμείνω. Θα είμαι, ωστόσο, κοντά στο σύλλογο και θα προσπαθήσω να βοηθήσω όσο μπορώ σε κάποιους άλλους τομείς, κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με την... κατασκοπεία των αντιπάλων. Ας μην ξεχνάμε ότι τη νέα χρονιά θα υπάρχουν στον ίδιο όμιλο της Γ’ Εθνικής 7 ομάδες από την Αθήνα και είναι καλό ο νέος προπονητής και οι αθλητές να γνωρίζουν με όσο το δυνατό μεγαλύτερη λεπτομέρεια τι θα συναντήσουν μπροστά τους».
Ο Ζαχαρίας Πλατάνας παραδέχεται πως η αποστολή του Ακάδημο στην τρίτη κατηγορία θα είναι αρκετά δύσκολη, θεωρεί ωστόσο πως υπάρχουν οι βάσεις για να σταθεί σε αυτό το επίπεδο: «Από τη στιγμή που η Καλαμάτα ’80 και ο Γ.Σ. Μεσσήνης έχασαν φέτος την άνοδο στις λεπτομέρειες, πιστεύω πως ο Ακάδημος έχει τύχη να διεκδικήσει την παραμονή. Είναι έτοιμος για το επόμενο βήμα και γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τους αδελφούς Ροζακέα που παίρνουν τις αποφάσεις, μπορώ να πω πως θα γίνει σκληρή δουλειά προς τη σωστή κατεύθυνση».
Σύμφωνα με τον νεαρό τεχνικό από το μεσσηνιακό μπάσκετ λείπει σήμερα ένα πιο σύγχρονο κλειστό γήπεδο, το οποίο θα επέτρεπε στους συλλόγους της Καλαμάτας να δουλέψουν πιο άνετα: «Το περιβάλλον την ώρα της προπόνησης σίγουρα παίζει ρόλο κι εμείς αντιμετωπίσαμε σημαντικό πρόβλημα φέτος προσπαθώντας να συγκεντρωθούμε την ώρα που η απαραίτητη για άλλα αθλήματα μουσική ακουγόταν πολύ έντονα σε όλο το χώρο. Σίγουρα ένα άλλο γήπεδο θα έλυνε ένα μεγάλο πρόβλημα όχι μόνο για τον Ακάδημο, αλλά για τα περισσότερα μπασκετικά σωματεία της Καλαμάτας».