Η προσμονή για το ματς αυτό, είναι ήδη μεγάλη, αλλά δεν χρειάζεται βιασύνη. Ποιος είπε ότι ήδη προκριθήκαμε και ποιος είπε ότι σίγουρα θα βρεθεί η Ισπανία στο διάβα μας, αν προκριθούμε;

Ο Βαγγέλης Μάντζαρης, στο ματς με τους Ολλανδούς που έκλεισε τις υποχρεώσεις μας στον όμιλο, είπε μία πολύ σωστή κουβέντα. «Και πέρυσι είχαμε πέντε στα πέντε…», ανέφερε με νόημα ο διεθνής γκαρντ, σχολιάζοντας το αήττητο της ελληνικής ομάδας και την είσοδο στους νοκ-άουτ αγώνες. Και αυτή είναι όλη η υπόθεση για τους παίκτες του Κατσικάρη, οι οποίοι πέρυσι μετά το απόλυτο στον όμιλο του Μουντομπάσκετ της Ισπανίας, «προσγειώθηκαν» απότομα από τη Σερβία του Σάσα Τζόρτζεβιτς. Εκείνη η ήττα δεν φεύγει ποτέ από το μυαλό μας και μπροστά μας δεν είναι η Ισπανία, αλλά το Βέλγιο.

Δε μιλάμε για κάποια μπασκετική σχολή, ούτε μία σπουδαία ομάδα. Με δεδομένο, όμως, ότι μιλάμε για παιχνίδι… μπαμ και κάτω, ο Κατσικάρης και οι παίκτες του δεν πρέπει ποτέ να το θεωρήσουν εύκολη δουλειά. Αντιθέτως, την Επίσημη Αγαπημένη περιμένει ένα δύσκολο παιχνίδι, κόντρα σε μία ομάδα που παλεύει όσο ελάχιστες, όποιες κι αν είναι οι πιθανότητές της πριν τον αγώνα και όποια είναι τα δεδομένα κατά τη διάρκεια του. Στον όμιλό του, έχει δείξει ότι μπορεί να ανατρέψει καταστάσεις, αν του δώσεις το δικαίωμα, με την νίκη κόντρα στους Λιθουανούς με follow buzzer-beater του Λοτζέσκι να είναι αυτή ουσιαστικά που έκανε τη διαφορά.

Ο Έντι Κάστεελς, από το Ευρωμπάσκετ 2013 που είχε φανεί μέχρι και η ευκαιρία πρόκρισης στα προημιτελικά, με το τότε σύστημα να οδηγεί σε δεύτερο όμιλο, έχει κάνει τους παίκτες του… αληθινά «λιοντάρια», όπως είναι και το «παρατσούκλι» τους. Διαθέτει στο ρόστερ του παίκτες με εμπειρία από τα κορυφαία ευρωπαϊκά παρκέ, με τον γνωστό σε όλους μας λόγω Ολυμπιακού Λοτζέσκι, τον Βαν Ρόσομ που είναι από τους «καταλύτες» κάθε χρονιά στο παιχνίδι της Βαλένθια και τον Ερβέλ με μία αξιοζήλευτη πορεία σε 15 χρόνια καριέρας, με πέντε χρόνια στη Ρεάλ και άλλα τόσα στην Μπιλμπάο. Παράλληλα, υπάρχουν αρκετοί αξιοπρόσεκτοι ρολίστες, όπως ο Ταμπού που τον μάθαμε από τα ματς του Παναθηναϊκού με την Άλμπα Βερολίνου στην Ευρωλίγκα, ο Ντε Ζέου και ο Ζιλέ. Μα πάνω απ’ όλα, το Βέλγιο είναι από τα σύνολα που αντιπροσωπεύουν επάξια την έννοια της «ομάδας». Το είπε, άλλωστε, και ο κόουτς Κατσικάρης, τονίζοντας πως είναι «ομάδα που παλεύει».

Παρόμοιο χαρακτήρα έχει και η Πολωνία του Μάρτσιν Γκόρτατ, η οποία έχει δημιουργήσει ένα συμπαγές και μαχητικό σύνολο, που εκμεταλλεύεται περισσότερο τη δυναμική του σέντερ των Ουάσινγκτον Ουίζαρντς για να βρίσκει λύσεις και από τους άλλους παίκτες, μην περιμένοντας… έναν κούκο να φέρει την άνοιξη. Καθόλου εύκολος αντίπαλος, αν η Ισπανία των πολλών απουσιών και του… προπονητή Σκαριόλο με ό, τι αυτό συνεπάγεται στο παιχνίδι της, θεωρήσει δεδομένη την πρόκρισή της.

Χωρίς αμφιβολία, όλοι θέλουμε να ξαναβρούμε τους «Φούριας Ρόχας» μπροστά μας. Η νίκη το 2013 επί εποχής Τρινκιέρι δεν έφτανε, καθώς δεν «εξαργυρώθηκε» στη συνέχεια, ώστε να βρεθούμε στους «8» της διοργάνωσης. Θέλουμε απέναντι στον εδώ και χρόνια «κακό δαίμονα» μας μία νίκη που θα έχει σοβαρό αντίκρισμα, καθώς αν με το καλό έρθει αυτή η ώρα, ένα τέτοιο αποτέλεσμα θα μας φέρει μία «ανάσα» από τη «ζώνη των μεταλλίων». Πρώτα, όμως, επείγει μία άλλη αποστολή και έχει το όνομα «Βέλγιο».

 Αγωνιστικά, δεν νομίζω πως χρειάζεται να έχουμε μεγάλη ανησυχία. Εκτός του ότι τα θέματα που έχουμε αντιμετωπίσει ακόμη λύνονται, ενώ οι υπόλοιπες μεγάλες δυνάμεις δεν έπαιξαν καλύτερο μπάσκετ από εμάς στην πρώτη φάση, τώρα μιλάμε για νοκ-άουτ. Και αυτή η ιστορία, δεν αφορά μόνο το αγωνιστικό κομμάτι. Είναι εντελώς διαφορετική και άπαντες πλέον το έχουν μάθει καλά από πέρυσι…

Ραφαήλ Αλαγάς