Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Πύλο, και μαζί με τόσους και τόσους άλλους την αγάπησα για την ομορφιά και την ιστορία της, παρά τις ελλείψεις και τις δυσκολίες.
Ποτέ δε μας σταμάτησαν απ το να κάνουμε όσα αγαπούσαμε. Τουναντίον. Οι δυσκολίες και οι ελλείψεις μας έκαναν να εκτιμάμε ακόμη περισσότερο όσα είχαμε.
Απο μικρά παιδιά παίζαμε ποδόσφαιρο σε ένα γήπεδο με χώμα και χοντρό χαλίκι, το οποίο στα μάτια μας φαινόταν το ωραιότερο στάδιο του κόσμου.
Ήταν το γήπεδό μας, το γήπεδο της πόλης μας, η έδρα μας.
Και το προσέχαμε σαν τα μάτια μας.
Με το χώμα. Και με το χαλίκι.
Τα χρόνια πέρασαν, και πολλά άλλαξαν.
Το γήπεδο της Πύλου πήρε τη μορφή που του άξιζε.
Χορτάρι χαλί, κουλουάρ στίβου, Όνειρο.
Επιπλέον, κλειστό γυμναστήριο με παρκέ. Μπασκετ, βόλεϊ, χαντμπολ, ποδόσφαιρο σάλας, όλα ήταν δυνατά.
Μεγάλοι εμείς πλέον, αλλά η χαρά, η υπερηφάνεια, η δικαίωση που επιμείναμε να ασχολούμαστε με τον αθλητισμό στην Πύλο, αμέτρητη.
Πλέον όχι μόνο για μας, αλλά και για τις γενιές που έρχονται.
Τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.
Όνειρο θερινής νυκτός.
Το χορτάρι πλέον φτάνει ως τα γόνατα. Τα κουλουάρ γεμάτα σκουπίδια.
Το Κλειστό Γυμναστήριο κυριολεκτικά κλειστό, χωρίς ώρες κοινού, άβατο για τον απλό πολίτη.
Και η κάθε επίσκεψη στο γήπεδο πλέον, αντί για όνειρα μας γεμίζει απογοήτευση και θυμό.
Μια υπενθύμιση προς ιθύνοντες και υπεύθυνους.
Οι Δημοτικοί χώροι άθλησης δεν είναι το χωράφι σας.
Όσα παραλαμβάνουμε, όσα μας εμπιστεύεται ο λαός με την ψήφο του, εάν δε μπορούμε να τα βελτιώσουμε, είμαστε υποχρεωμένοι ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ να τα διατηρούμε.
Αδιαφορία; Ανικανότητα; Δεν έχει σημασία.
Δεν έχετε κανένα δικαίωμα να στερείτε από κανένα νέο της Πύλου την δυνατότητα να αθληθεί.
Δεν έχετε κανένα δικαίωμα να στερείτε από εμάς τους πρεσβύτερους τη χαρά να δούμε τα παιδιά μας να παίζουν εκεί που κάποτε παίζαμε κι εμείς.
Οι δικαιολογίες δε μας αφορούν. Η πραγματικότητα ομιλεί καθημερινά.
Είχατε μια υποχρέωση απέναντι στην Πύλο και τους πολίτες της.
Αποτύχατε.
Παναγιώτης Μισυρλής
Μηχανολόγος - Ψυκτικός
