«Είναι απίστευτο αλλά δυστυχώς πραγματικό το γεγονός του καταντήματος της ομάδας της Μαύρης Θύελλας. Μια ομάδα με τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική ιστορία να έχει αυτό το τέλος!

Επειδή, όπως γνωρίζουμε δεν συμφέρει να μιλάμε για το παρελθόν, αλλά πρέπει να ασχολούμαστε με το μέλλον, ξεχνάμε το παρελθόν και η πίκρα του υποβιβασμού γίνεται απρόσμενη χαρά και ανοίγουμε νέα μεγάλη παρένθεση με την επιστροφή του κ. Σταύρου Παπαδόπουλου, ο οποίος θα γράψει τη μεγαλύτερη ιστορία της Μεσσηνίας, μαζί με τον αείμνηστο καπετάν Βασίλη Κωνσταντακόπουλο καθώς επίσης και τη μεγάλη καπνοβιομηχανία Καρέλια Α.Ε., για την προσφορά τους στο Νομό ο οποίος είναι εγκαταλελειμμένος από τους πάντες, παράγοντες και πολιτικούς.

Σήμερα μην ξεχνάμε ο αθλητισμός και ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο κατέχουν την πρώτη πολιτιστική θέση. Η Καλαμάτα με πρόεδρο στην ομάδα τον Σταύρο Παπαδόπουλο έχει εξασφαλίσει την πρώτη πολιτιστική θέση της Ευρώπης όπως και στο παρελθόν.

Πολύ γρήγορα η ποδοσφαιρική ομάδα της Καλαμάτας κάθε χρόνο θα ανεβαίνει ένα σκαλοπάτι και σε τέσσερα χρόνια θα πανηγυρίζει όπως έκανε παλιά…!

Η Μεσσηνία εδώ που έχει φτάσει σήμερα από τρίτη οικονομική δύναμη της Ελλάδας που ήταν και τρίτο εμπορικό λιμάνι, βρίσκεται δυστυχώς στον πάτου του πάτου. Η Μεσσηνία είναι χρεοκοπημένη. Τα πάντα είναι νεκρά. Δεν κινείται τίποτα. Ακόμη και η γεωργία έχει τα τρομερά της χάλια, δεν έχει μείνει τίποτα που να δείχνει φως για το μέλλον. Ακόμα και το ελαιόλαδο, που έπρεπε να βρίσκεται στα ράφια του εξωτερικού, κινδυνεύει να μένει αδιάθετο και να πηγαίνει για αποθεματοποίηση, ενώ έχουν διατεθεί τεράστια χρηματικά ποσά στο παρελθόν από τις μεγάλες οργανώσεις χωρίς αποτέλεσμα.

Ας μην πούμε για τα παραδοσιακά μας προϊόντα, τα έχουμε ξεχάσει τελείως, με αποτέλεσμα να εισάγουμε ομοειδή προϊόντα. Μόνο ο τουρισμός μας έχει μείνει, που ευτυχώς η φύση μας έχει δώσει απλόχερα όλα τα χαρίσματα που χρειάζεται για την ανάπτυξή του.

Το σημερινό κατάντημα της Μεσσηνίας είμαι ο μόνος που το είχα προβλέψει και το έχω δημοσιεύσει κατ’ επανάληψη και έχω γίνει δυσάρεστος!

Καλωσορίζω με μεγάλη αγάπη και ενθουσιασμό την επιστροφή του παιδικού μου φίλου Σταύρου Παπαδόπουλου (90 ετών εγώ, 83 αυτός, αιωνόβιοι) και μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου του εύχομαι να πραγματοποιήσει τα όνειρά του για το καλό της Μεσσηνίας και του ελληνικού ποδοσφαίρου. Σήμερα το ποδόσφαιρο είναι ο καλύτερος πόλος έλξης οικονομικής ανάπτυξης.

Τελειώνω, ευχόμενος μέσα από την καρδιά μου και τα δύο μεγάλα του έργα, γηροκομείο και ποδόσφαιρο να γραφτούν σε μια μεγάλη σημαία που θα θυμίζει δόξες και μεγαλεία.

Σταύρο, δεν θα ξεχάσω ποτέ, όχι μόνο εγώ αλλά, πιστεύω και εσύ, την προ ημερών τρίωρη πασχαλινή μας συνάντηση στο σαλόνι του σπιτιού σου, παρουσία του κοινού μας φίλου Χρυσομάλλη, δικηγόρου, και τα ωραία λόγια και γεγονότα που συζητήσαμε για τα θέματα της Μεσσηνίας και κυρίως για την ιστορική μας ομάδα.

Όπως μιλήσαμε υπάρχουν αρκετοί καλαματιανοί παράγοντες οικονομικοί και ποδοσφαιρικοί, οι οποίοι είναι στη διάθεσή σου αν τους χρειαστείς».