Τον πρώτο τίτλο στη φετινή σεζόν κατέκτησε ο Μεσσηνιακός μετά την πρόσφατη νίκη του επί του Απόλλωνα Καλαμάτας στον τελικό του Κυπέλλου Μεσσηνίας, όμως αυτή η επιτυχία για τον Αντώνη και το Γιάννη Καλογερόπουλο συμβόλιζε κάτι ξεχωριστό, καθώς ήρθε ακριβώς ένα χρόνο μετά το «αντίο» του πατέρα τους Νίκου.
Ο εκλιπών ήταν μία ξεχωριστή περίπτωση, καθώς παρ’ ότι Καλαματιανός, έκανε μεγάλη καριέρα στον Πάμισο, σαν κλασικό δεκαρι, αποτελωντας για χρόνια ηγετική φυσιογνωμία μέσα στον αγωνιστικό χώρο.
«Για μένα και τον αδελφό μου το Γιάννη ο τελικός ηταν κατι διαφορετικό, καθώς την ίδια ακριβώς ημερομηνία πριν από ένα χρόνο χάσαμε τον πατέρα μας και θέλαμε να νικήσουμε πάρα πολύ. Εννοείται πως αφιερώνουμε στη μνήμη του αυτό το Κύπελλο...» μας είπε στην αρχή της κουβέντας μας ο Αντωνης Καλογερόπουλος, ξεκαθαρίζοντας ωστόσο ότι για την ομάδα του φέτος προέχουν άλλα πράγματα: «Δεν κρυβόμαστε, βασικός στόχος του Μεσσηνιακού είναι η άνοδος. Καλό το Κύπελλο, ξεχωριστό για το λόγο που αναφέραμε και ήταν ίσως και μία απόδειξη ότι δίκαια πήραμε το πρωτάθλημα φέτος. Ομως η φετινή ομάδα φτιάχτηκε για να ανέβει κατηγορία. Πάμε στα μπαράζ όχι σαν φαβορί αλλά έχοντας στο μυαλό μας ότι οι πιθανότητες είναι ίδιες για όλες τις πρωταθλήτριες της Πελοποννήσου. Αντίπαλοι άγνωστοι σε μας για τους οποίους δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα».
Ο 28χρονος αριστεροπόδαρος μέσος των «πράσινων» είναι από τους βασικούς συντελεστές της κατάκτησης του Τοπικού πρωταθλήματος της Μεσσηνίας έχοντας σταθερή απόδοση από την αρχή της χρονιάς, ωστόσο χαρακτηρίζει το ποδόσφαιρο χόμπι. «Αυτή τη στιγμή τρέχουμε με τον αδελφό μου την οικογενειακή μας επιχείρηση κι έτσι όπως έχει η κατάσταση τώρα είναι δύσκολο εγώ προσωπικά να πω ότι την αφήνω για να κάνω επαγγελματική καριέρα. Εφτασα κοντά αλλά κάποια πράγματα δεν εξελίχθηκαν θετικά» λέει και δεν κρατά κακία σε κανέναν: «Πήγα όχι μία αλλά δύο φορές στην Καλαμάτα όμως για λεπτομέρειες δεν κατάφερα να γίνω βασικός. Ολα αυτά όμως είναι περασμένα ξεχασμένα».
Με το Μ.Γ.Σ. έπαιξε πριν από επτά χρόνια στη Β’ Εθνική, όμως εκείνη η πορεία αποδείχθηκε «πυροτέχνημα», καθώς ο σύλλογος δεν κατάφερε να κρατηθεί εκεί. «Δεν είμαι εγώ αυτός που μπορεί να πει τι έφταιξε τότε. Σίγουρα το γεγονός ότι ο Μεσσηνιακός υποβιβάστηκε δείχνει ότι έγιναν λάθη, όμως αυτά θα τα κρίνουν άλλοι. Εγώ προσπαθώ σαν ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής να δουλεύω όσο πιο επαγγελματικά γίνεται κι ευτυχώς στην ομάδα μας έχουμε τις εγκαταστάσεις που μας επιτρέπουν να δουλεύουμε και ποδοσφαιρικά».
Ο Μεσσηνιακός είναι πράγματι ένας από τους ελάχιστους συλλόγους που δεν έχει επηρεαστεί τόσο πολύ από την κρίση, καθώς η παρουσία του Σταύρου Παπαδόπουλου αποτελεί εγγύηση. Μέσα στη φετινή πολύ άσχημη χρονιά για το μεσσηνιακό ποδόσφαιρο γενικότερα αποτελεί το... φως στο βάθος του τούνελ που για την ώρα δείχνει αρκετά σκοτεινό. «Στις μέρες μας και με όλα όσα βλέπουμε γύρω μας δεν υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα στο ποδόσφαιρο από την ηρεμία. Η ομάδα μου προσφέρει ιδανικές συνθήκες για έναν ποδοσφαιριστή και είναι ικανή στο μέλλον να βάλει ακόμα πιο ψηλούς στόχους».