Παιδί του πολέμου, γεννήθηκε την Πρωτομαγιά του 1940 και μεγάλωσε στην Καλαμάτα. Από την πρώτη μέρα που ασχολήθηκε με τον αθλητισμό βρίσκεται κάτω από τα δοκάρια, αρχικά του ΝΟΚ στο πόλο και στη συνέχεια του Απόλλωνα Καλαμάτας σε ηλικία μόλις 16 ετών. Γείτονας και συμμαθητής με τον Σταύρο Νταϊφά στο 7ο δημοτικό σχολείο, είχε την ατυχία να χάσει πολύ μικρός τον πατέρα του και στα 19 του πέρασε στη σχολή της αστυνομίας, οπότε υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τη μεσσηνιακή πρωτεύουσα και να ανέβει στην Αθήνα. «Επαιξα στη Β’ Εθνική με τη σπουδαία ομάδα του Απόλλωνα Καλαμάτας εκείνης της εποχής και ήμουν συμπαίκτης με το Βουδικλάρη, το Σακελλαρόπουλο, τον Αθανασόπουλο και το Λάκη Μανούσο. Ερχόμενος στην Αθήνα και στη σχολή της αστυνομίας ο πρώτος που με πλησίασε ήταν ο Ματζαβελάκης του Παναθηναϊκού και με έπεισε να ξεκινήσω προπονήσεις με τη μεγάλη εκείνη ομάδα του Δομάζου» θυμάται ο Γιάννης Κούτσης που τελικά πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό!
«Η γνωριμία μου με τον Νταϊφά ήταν πολύ δυνατή και ο παιδικός μου φίλος πίστευε πολύ σε μένα. Αρκεί μόνο να πω ότι ερχόταν και παρακολουθούσε τον Απόλλωνα αρκετά συχνά μόνο και μόνο για να με δει» αποκαλύπτει ο παλαίμαχος Μεσσήνιος γκολκίπερ που ξαφνικά ειδοποιήθηκε από τους παράγοντες του Απόλλωνα ότι το δελτίο του πήγε στον Ολυμπιακό: «Ολο το συμβούλιο του Απόλλωνα τότε ήταν φιλοολυμπιακοί και όπως έμαθα αργότερα η προσφορά του Ολυμπιακού ήταν 640.000 δραχμές, πόσο πάρα πολύ δελεαστικό για εκείνη την εποχή».
Στο λιμάνι θα βρει μπροστά του το Σάββα Θεοδωρίδη και δεν θα καταφέρει να μονιμοποιηθεί κάτω από τα δοκάρια, αλλά και μόνο το γεγονός ότι ήταν κάθε μέρα μαζί με το ίνδαλμά του ήταν αρκετό: «Ο Σάββας ήταν ανέκαθεν ο τερματοφύλακας στον οποίο ήθελα να μοιάσω και δουλεύοντας μαζί του κέρδισα πάρα πολλά πράγματα. Οταν ήρθε ο Μπούκοβι στον Ολυμπιακό το πρώτο δελτίο που είχε παραχωρηθεί με υποσχετική και ανακλήθηκε ήταν το δικό μου. Ηταν πολύ έντονος ο ανταγωνισμός εκείνη την περίοδο, γιατί είχε έρθει και ο Τσαναξής από τον Απόλλωνας, άλλος ένας σπουδαίος τερματοφύλακας κι έτσι προτίμησα να πάω με υποσχετική στον Παναιγιάλειο, στον Ατρόμητο Πειραιώς και στο Βύζαντα, ενώ για μία σεζόν βρέθηκα συμπαίκτης με το Δεληκάρη στον Αργοναύτη».
Ο Γιάννης Κούτσης θυμάται με νοσταλγία και την τετραετία που πέρασε στον Απόλλωνα Καλαμάτας: «Δεν έχω δοκιμάσει τίποτα καλύτερο στη ζωή μου από εκείνο το γλυκό που τρώγαμε όλοι οι παίκτες μαζί μετά από κάθε νίκη, ενώ το πριμ ήταν ένα πενηνταράκι. Δυνατές αναμνήσεις που αντέχουν στο χρόνο. Με όσους υπάρχουν ακόμα από εκείνη την ομάδα, γιατί αρκετοί δεν βρίσκονται πια στη ζωή, τα λέμε όταν κατεβαίνω στην Καλαμάτα, ειδικά τώρα που είμαι και συνταξιούχος».
Ταυτόχρονα με τη διαδρομή του μέσα στα γήπεδα, ο 74χρονος σήμερα παλαίμαχος γκολκίπερ έχει διαγράψει εξίσου αξιόλογη πορεία και στην αστυνομία. Για περισσότερα από 35 χρόνια κυνηγούσε τους εμπόρους ναρκωτικών, ενώ για μία διετία βρέθηκε στη Νέα Υόρκη σαν μυστικός πράκτορας του FBI. Κάποια φορά, μάλιστα, έτυχε εν ώρα υπηρεσίας να βρεθεί αντιμέτωπος με τον τότε συμπαίκτη του Κώστα Παπάζογλου που μαζί με τα άλλα μέλη κάποιας τα είχαν βάλει με τους αστυνομικούς!
Φυσικά ακόμα και μετά το τέλος της καριέρας του στο ποδόσφαιρο ήταν αδύνατο να απομακρυνθεί από τους αθλητικούς χώρους. Εδώ και μισό αιώνα δεν έχει χάσει ούτε μισό παιχνίδι του Ολυμπιακού εντός έδρας: «Εχω παρακολουθήσει όλη την πορεία του Ολυμπιακού τα τελευταία 50 χρόνια, αρχικά σαν τερματοφύλακας και στη συνέχεια σαν φίλαθλος. Πάντα με διαρκείας τόσο στο παλιό, όσο και στο νέο Καραϊσκάκη. Πάντως ο... ομφάλιος λώρος με τον Απόλλωνα δεν κόπηκε ποτέ. Πάντα είχα επαφή με τους παράγοντες και ήμουν αυτός που τη δεκαετία του ’60 είχε στείλει τον Καρτερουλιώτη να παίξει εκεί».