«“Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, δώσ' της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν' αρχινίσει.”

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα Βασίλειο του ποδοσφαίρου, όπου ο βασιλιάς ήταν ένας παμπόνηρος άνθρωπος που κάποιοι τον αποκαλούσαν και “Στάλιν”. Εκτός από πονηρός, ήταν και αδίστακτος, αναξιόπιστος, φιλάργυρος και αγύρτης.

Όλα αυτά όμως, τα έκρυβε πολύ καλά σ' ένα εντυπωσιακό περιτύλιγμα και έδινε... δώρα, όπως οι άποικοι στους ιθαγενείς χάντρες, που γυάλιζαν στον ήλιο για να εντυπωσιάσουν, γιατί έτσι έβλεπε τους υπηκόους του. 

Μέσα σε όλα αυτά τα αρνητικά όμως, σε ένα πράγμα κράταγε τον λόγο του. Στο περίφημο:

“ΔΕΝ ΗΡΘΕ Η ΣΕΙΡΑ ΣΟΥ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ ΑΚΟΜΑ”.

Τα χρόνια περνούσαν και έφτασε η στιγμή να παραδώσει τα σκήπτρα του στα δύο πνευματικά του παιδιά. Δυστυχώς όμως, τα παιδιά του είχαν ένα πρόβλημα. Ενώ αυτός ήταν γίγαντας, αυτοί βγήκαν νάνοι και όπως ακριβώς συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, κληρονόμησαν μόνο τα αρνητικά του πατέρα τους.

Προσπάθησαν να... ψηλώσουν με όλους τους τρόπους και όταν είδαν ό,τι είναι πέρα από τις δυνάμεις τους, για να φαίνονται κι αυτοί γίγαντες, μίκρυναν και εκμηδένισαν τα πάντα. Και βρήκαν πιο υποτελείς, πιο μικροσκοπικούς από αυτούς, ώστε να φαντάζουν στα μάτια τους σαν κάτι μεγάλο και τρανό.

Με αυτές τις επιλογές όμως, το Βασίλειο συρρικνώθηκε τόσο πολύ, που και τα στρουμφάκια φάνταζαν σαν τον Γολιάθ. Και όσο περνούσε ο καιρός όλα πλέον έγιναν τόσο μικροσκοπικά, που δεν μπορεί να τα δει ανθρώπινο μάτι.

ΚΑΙ ΕΖΗΣΑΝ ΑΥΤΟΙ ΚΑΛΑ, ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ...

Υ.Γ.: Τώρα ψέματα ή αλήθεια, είναι ένα παραμύθι.

Υ.Γ.2: To be continued...»