Φανερά συγκινημένος, μιλώντας στην "Ε", ο Γ. Παχτίτης σημειώνει τη στήριξη του κόσμου και τον ευχαριστεί.
«Ηταν στέκι διαιτητών, παραγόντων, φιλάθλων από πολλές ομάδες», παραδέχεται και αναφέρει πως «ήταν από αμοιβαία εκτίμηση».
Θυμάται πώς ξεκίνησε και καταγράφει την πορεία όλων αυτών των χρόνων.
Πρώτα ήταν λαχειοπώλης, από 5 χρονών μέχρι και το Δημοτικό. Στη συνέχεια βρέθηκε στην Παλιά Αγορά, όπου ξεφόρτωνε τελάρα και καρπούζια. Η πρώτη του δουλειά, που κόλλησε ένσημα, ήταν το 1972, στο ζαχαροπλαστείο "Μέλλιου", στην πλατεία Οθωνος, στο εργαστήρι ζαχαροπλαστικής. Εκεί που πιτσιρικάδες απολαμβάναμε το παγωτό χωνάκι, όταν ερχόταν η άνοιξη, ξοδεύοντας το χαρτζιλίκι για το σχολείο. «Ηταν το πρώτο, το πιο καλό παγωτό από ελληνική μηχανή», επισημαίνει ο Γ. Παχτίτης. Επειτα στου "Λάμπου", στους Ταξιάρχες και στην Παραλία και δουλεύοντας τελείωσε και το Νυχτερινό Γυμνάσιο. Μετά τους σεισμούς του 1986 έφυγε για 2 χρόνια για τους Γαργαλιάνους, με όλη την οικογένεια, όπου δούλεψε στου "Μπουλουλή". Στην επιστροφή του στην Καλαμάτα δούλεψε στα "Γαλάξια" και από το 1990 άνοιξε το δικό του μαγαζί στη Χρ. Κουμάντου, δίπλα από το παλιό Επιμελητήριο, κοντά στο Δημαρχείο.
«Προσαρμόστηκα με τις ανάγκες της εποχής, με το τι ζητούσε ο κόσμος και η εποχή», μας εξηγεί και σημειώνει: «Προσπάθησα για το καλύτερο. Ο κόσμος με αγάπησε και με στήριξε μέχρι την τελευταία μέρα. Ηταν κοντά μου όλα αυτά τα χρόνια και τον ευχαριστώ από την καρδιά μου. Μεγάλωσα τα παιδιά μου, τα σπούδασα. Με στήριξε όλος ο κόσμος και τον ευχαριστώ».
Προχθές την τελευταία μέρα λειτουργίας έκανε αποχαιρετιστήριο τραπέζι και  κέρασε όλη τη γειτονιά.
Εχει ξεκαθαρίσει το τι θα κάνει από δω και πέρα: «Θα ασχοληθώ περισσότερο με την οικογένειά μου, που λόγω της δουλειάς και του ποδοσφαίρου μου έλειψε. Και με τη γυναίκα μου που όλα αυτά τα χρόνια με στήριξε. Με στερήθηκαν με τη διαιτησία».
Με το ποδόσφαιρο, τη διαιτησία δεν ασχολείται πλέον. Επισημαίνει πως «κατά το μεγαλύτερο μέρος είμαι ικανοποιημένος με το ποδόσφαιρο, εκτός από ένα μικρό κομμάτι που συνεχίζει να κάνει ζημιά. Καταλαβαίνουν αυτοί τι λέω». Και θυμάται μόνο τα καλά: «Τα άσχημα τα ξεχνάς, τα όμορφα θυμάσαι. Ηταν όμορφα να είσαι κοντά σε νέους ανθρώπους και με το πάθος και τα νεύρα τους, ακόμα, και να προσπαθείς να τους φέρεις σε ισορροπία. Θυμάμαι ποδοσφαιριστές, όπως ο Χατζηαγγελής και ο Ν. Λυμπερόπουλος και άλλους που τους διαιτήτευσα στις τοπικές κατηγορίες και στην Α’ Εθνική. Ηταν όλοι τους καλά παιδιά».
Κλείνοντας, χωρίς να μπορεί να κρύψει τη συγκίνησή του, ευχαριστεί όλο τον κόσμο που τον στήριξε.
Γ.Σ.