Το μέλος του Ευκλή Σοφία Καλογερά περιγράφει την εξόρμηση του Ευκλή:

“Μια Κυριακή στο Μαίναλο με τον Σύλλογο Πεζοπόρων Ορειβατών Καλαμάτας ''Ευκλής''. Κάπως έτσι ξεκίνησε η μέρα: όμορφα! Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Την Κυριακή 8 Οκτωβρίου 2017, ώρα 8:00 π.μ. μπήκαμε στο λεωφορείο, μαζευτήκαμε 50 άνθρωποι, που θελήσαμε, να αφιερώσουμε τη μέρα στο βουνό! Πήραμε μαζί παιδιά...σκυλιά, σακίδια, φωτογραφικές μηχανές, σάντουιτς, τάπερ με πίτες, κρασί, ξηρούς καρπούς ενώ ήρθαν και οι Εθελοντές Σαμαρείτες του Ε.Ε.Σ. Καλαμάτας.

Μετά από μια μαγευτική διαδρομή μέσα από έλατα, κατεβήκαμε σε ένα χωριό "για λίγους" στη Γορτυνία, που λέγεται Ράδου στην ορεινή Αρκαδία.

Στο καφενείο του Παναγιώτη Πετρόπουλου, μας υποδέχτηκαν μαζί με δυο κούτες δίπλες και ελληνικό καφεδάκι, ο Χρήστος Πετρόπουλος και η σύζυγός του Μάγδα Μουτσούλα, οι οποίοι μας είχαν προσκαλέσει σε αυτήν την εξόρμηση.

Πήραμε μια ανάσα από τις στροφές του δρόμου, το κέρασμα έδρασε καταλυτικά, ευχαριστούμε!

Ξεκινήσαμε την πεζοπορία μας στον δασικό δρόμο που οδηγεί από του Ράδου στο Λιμποβίσι, εμείς όλοι που είμασταν από 4ων μέχρι 84ων χρόνων!

Είχαμε μαζί μας και 2 συντροφάκια πανέμορφα τετράποδα , την Ρωξάνη και την Άτμα που με την παρουσία τους συμπλήρωσαν τον πίνακα. Η ομορφιά του τοπίου απίστευτη: έλατα...έλατα...έλατα, πεύκα, λεύκες, δέντρα μεγάλα, γέρικα, νέα, πανύψηλα, που στέκονταν αμίλητα, ακίνητα, χαζεύοντας εμάς τους διαβάτες, που με την φασαρία μας τα κάναμε και απορούσαν.

Μπροστά πήγαινε ένα αγροτικό ΙΧ, η ομάδα μας είχε προβλέψει και για την περίπτωση που κάποιος από εμάς θα είχε την ανάγκη βοήθειας.

Ευχαριστούμε το μέλος του Ευκλή Γεώργιο Κότση, που διέθεσε το αγροτικό του.

Παρέες μικρές, μεγάλες, με μπατόν ή χωρίς, και οπισθοφυλακή οι δυο "καλοί" Σαμαρείτες που εγκάρδια μας συνόδευαν και μας έδιναν τον αέρα της προστασίας.

Το πράσινο σε όλο του το μεγαλείο ,ξεπερνώντας σε κωδικούς όλες τις εταιρίες κατασκευής χρωμάτων. Σε μια στροφή, το κίτρινο ήρθε και κάθισε δίπλα στον δρόμο από τις καρυδιές που ετοιμάζονταν, να αφήσουν τα φύλλα τους να πέσουν στο χώμα να γίνουν λίπασμα , να γίνουν χαλί που θα τις κρατάει λίγο ζεστές τις κρύες μέρες του χειμώνα που έρχεται. Κι εμείς...με την ιδιότητα του τροφοσυλλέκτη χαραγμένη στο DNA μας, βρήκαμε υπέροχα καρυδάκια στο χώμα, που έγιναν ανάρπαστα δίνοντάς μας βιταμίνες, ενέργεια και...χαρά!

Αρκετά πιο πέρα, συναντήσαμε τον κ.Δημήτρη τον βοσκό δίπλα στην στάνη του καταμεσής του δάσους, που καλοσυνάτα μας χαιρέτισε και κράτησε τους σκύλους του μακρυά, ώστε να μην φοβηθεί κανείς.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το χαμόγελο, η διάθεση και η καλή καρδιά που ζωγραφίζονταν στο πρόσωπό του, ας είναι πάντα καλά!

Ο δρόμος συνέχιζε κι εμείς μαζί του φτάσαμε στην πηγή, στάση για λίγο νερό και μπισκότα ευχαριστούμε την Αντιπρόεδρο του Συλλόγου Ελένη Οικονομοπούλου για το κέρασμα!

Πήραμε πάλι τον δρόμο, φύσηξε λίγο, με μιας όλα τα δέντρα απέκτησαν μια κίνηση συντονισμένη, σχεδόν χορευτική, με ήχο τον ήχο του αέρα που πέρασε ανάμεσα στις κορυφές, τα κλαριά, τους κορμούς τους...μαγεία!

Σχεδόν 2,5 ώρες περπατήσαμε (12 χλμ.) σε αυτή την ομορφιά φτάνοντας το ξέφωτο, που περίμενε το λεωφορείο μας. Γραμμή για το Λιμποβίσι, εκεί περίμενε ο Κολοκοτρώνης, όχι ο ίδιος βέβαια αλλά το σπίτι και το δέος που νιώθει κανείς όταν βρίσκεται σε μέρος που έζησε κάποτε μια μεγάλη προσωπικότητα. Ο καθένας μας πιστεύω πως έκανε λίγες σκέψεις για το τότε...για το τώρα, πως σύγκρινε δράσεις...εποχές...μπαίνοντας στο κατώφλι, αγγίζοντας τους τοίχους του σπιτιού του.

Γειά σου Θεόδωρε!

Η ώρα ήδη μύριζε μεσημεριανό φαγητό: τσάντες άνοιξαν με ότι είχαμε φέρει μαζί μας, αλλά και τάπερ άνοιξαν με πίτες και ''καλούδια'' που έφτιαξαν με αγάπη οι παλαιότερες πεζοπόροι της ομάδας. Βίβα! Κρασάκι μπήκε στα ποτήρια, χαμόγελα ζωγραφίστηκαν στα πρόσωπα, είδα...μπόλικη ευτυχία και ειρήνη κάτω από τις λεύκες δίπλα στην πηγή.

Ναι λοιπόν, ήμασταν εμείς, που όλοι μαζί κάναμε αυτή τη μέρα της ζωής μας παρέα, που χαρήκαμε, που περπατήσαμε μέσα στη φύση, που νοιώσαμε το αίμα να κυλάει στα πόδια μας, στα χέρια μας, στο μυαλό και την καρδιά μας!

Που φάγαμε και ήπιαμε , που πήραμε την ομορφιά απ' έξω και την βάλαμε μέσα μας.Που πήραμε τόσο πράσινο, που θα έφτανε να βάψουμε όλους τους τοίχους των σπιτιών μας, της διπλανής πολυκατοικίας, του φούρνου, του ψιλικατζίδικου της γειτονιάς, α!... και του σκηνικού των ονείρων που θα δούμε το βράδυ!

Είμαστε εμείς, ποιοι εμείς; ο Γιώργος, η Κωνσταντίνα, η Ελένη, ο Γιάννης, η Ουρανία, η Άννα, ο Μιχαήλ, η Σοφία, η Νίκη και άλλοι πολλοί, με μια λέξη: ο Ευκλής Καλαμάτας.

Ευχαριστούμε για την τόσο όμορφη Κυριακή”!