Η επιστολή αναφέρει:

“Πρώτα σαν φίλαθλος του Μεσσηνιακού και μετά με το ότι είμαι εγγονός του αείμνηστου προέδρου, θλίψη βαθειά και δάκρυα στα μάτια με πιάνει μετά τη λήξη του εορτασμού των 130 χρόνων του συλλόγου που υποστηρίζω από μικρό παιδί. Θλίψη βαθειά και πόνος γιατί ήταν ελλιπής ο εορτασμός, γιατί άτομα που άλλαξαν την ιστορία του συλλόγου φέρνοντας επιτυχίες όχι μόνο δεν τιμήθηκαν αλλά ούτε καν ακούστηκαν. Για το λόγο αυτό θα σας θυμίσω εγώ με σημαντικότερη μη αναφορά στο στυλοβάτη του τμήματος της άρσης βαρών Χρήστο Γεννάτο που με δικό του αμάξι γυρνώντας με διακρίσεις είχαν σοβαρότατο ατύχημα που κατέστρεψε και άλλαξε τη ζωή τους, τον άνθρωπο που βοηθούσε το Μεσσηνιακό και ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο με άνοδο στη Β’ Εθνική Σταύρο Παπαδόπουλο, ακόμα δεν αναφερθήκατε στην κορυφαία στιγμή του γυναικείου βόλεϊ Α1 εθνική κατηγορία με την Μαίρη Τσιριμπή.

Τέλος, δεν είπατε ούτε ένα ευχαριστώ σε ένα δικό μου άνθρωπο που τίμησε και τιμά την οικογένεια του Μεσσηνιακού 33 ολόκληρα χρόνια μέσα από δυσκολίες, μάχες μέσα και έξω από το γήπεδο κουβαλώντας και το παιδί της μαζί, τη λέω δικό μου άνθρωπο γιατί τίμησε και τιμά τον παππού μου σαν πατέρα της, την αγαπημένη μου Βιβή Τασιοπούλου. Κύριοι του διοικητικού συμβουλίου εύχομαι να καταλάβατε το λάθος σας έστω και αργά και να ζητήσετε ένα συγγνώμη από αυτούς τους ανθρώπους και να τους πείτε ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα αυτά που πρόσφεραν. Ενας απλός στρατιώτης του Μεσσηνιακού".

Τάσος Μισέρος