Ο Καλαματιανός σύλλογος προηγείται στη βαθμολογία μετά από 3 αγωνιστικές, έχοντας ξεκινήσει με μεγάλη νίκη στην Πάτρα επί του Απόλλωνα και πλέον ο πήχης έχει ανέβει αρκετά, μέχρι την άνοδο στην Α2!
«Με τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα στο βόλεϊ και τις αλλαγές που έχει φέρει η κρίση θα έλεγα ότι είναι πιο εύκολο να σταθείς στην Α2 παρά να κάνεις πρωταθλητισμό στη Β’ Εθνική. Η νίκη στην Πάτρα επί του Απόλλωνα ήταν το αποτέλεσμα που μας έδωσε ώθηση και αν συνεχίσουμε με σοβαρότητα, πιστεύω ότι θα καταφέρουμε του χρόνου να παίζουμε σε μεγαλύτερη κατηγορία» λέει ο διεθνής πασαδόρος που ξεκίνησε τον αθλητισμό από πολύ μικρός παίζοντας μπάσκετ, αλλά επειδή του έλεγαν πως είναι κοντός για το συγκεκριμένο άθλημα, κατέληξε στο βόλεϊ.
Το 1992, σε ηλικία 13 ετών θα ενταχθεί στις ακαδημίες της ΓΕΜ και δύο χρόνια αργότερα θα καταφέρει να εντυπωσιάσει τους σκάουτερ του Ολυμπιακού Πειραιώς, κερδίζοντας με τη μικτή Μεσσηνίας το πανελλήνιο πρωτάθλημα παίδων! Στα 16 του θα βρεθεί στο λιμάνι και στη λαοφιλέστερη ελληνική ομάδα, αλλά δεν θα καταφέρει να καθιερωθεί εκεί. «Ο ανταγωνισμός ήταν πολύ έντονος, έκανα καθημερινά προπονήσεις με ορισμένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού βόλεϊ και ήξερα από την αρχή ότι ήταν αδύνατο για έναν πιτσιρικά να βρει θέση εκείνη την εποχή στον Ολυμπιακό» θυμάται.
Μετά το πέρασμά του από τα Ναυπηγεία και στην ΑΕ Ρέντη θα επιστρέψει στην Καλαμάτα, παίζοντας με τη ΓΕΜ και στην Καλαμάτα ’80 στην Α2 και στη Β’ Εθνική. «Θα μπορούσαμε να έχουμε τότε μία ομάδα στην Α1 αν οι χειρισμοί των ανθρώπων που έπαιρναν τις αποφάσεις ήταν διαφορετικοί. Ακόμα και σήμερα αν υπήρχε μία ομάδα βόλεϊ στην Καλαμάτα θα είχε πολλές πιθανότητες να κερδίσει την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία και σίγουρα μία τέτοια επιτυχία θα απογείωνε το καλαματιανό βόλεϊ» τονίζει.
Συνέχισε στην Κερατέα και τον Απόλλωνα της Αθήνας και μετά... ανηφόρισε βόρεια προς Θεσσαλονίκη, φορώντας τη φανέλα της ΜΕΝΤ, της Ελπίδας Αμπελοκήπων και του Νέστωρα, ενώ πέρυσι έπαιξε με τη Λαμία στην Α1.
Το περασμένο καλοκαίρι επέστρεψε για δεύτερη φορά στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα, ξαναβρίσκοντας ως συμπαίκτες αρκετούς αθλητές με τους οποίους έχει μοιραστεί στο παρελθόν τα ίδια αποδυτήρια και ανάλογες εμπειρίες στη σάλα του βόλεϊ. «Με τα υπόλοιπα παιδιά γνωριζόμαστε πολύ καλά, όπως βέβαια και με τους αθλητές της Καλαμάτας ’80, που μεγάλωσαν δίπλα μας στο γήπεδο του βόλεϊ, καθώς οι περισσότεροι είναι πιο μικροί σε ηλικία. Μεταξύ των Μεσσήνιων αθλητών του βόλεϊ δεν υπάρχει αντιπαλότητα αλλά μας αρέσει πολύ και περνάμε καλά όταν παίζουμε όλοι μαζί, όπως έγινε το καλοκαίρι σε κάποια φιλικά. Σίγουρα του χρόνου αν καταφέρουμε να ανέβουμε θα έχουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τα μεταξύ μας παιχνίδια» υποστηρίζει ο Μιχάλης Μητρόπουλος που μέσα από το βόλεϊ ανέπτυξε ιδιαίτερα φιλική σχέση με τον πρώην διεθνή άσος Χρήστο Δημητρακόπουλο, πριν γίνουν κουμπάροι.
Ο ίδιος παράλληλα με το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι ασχολείται από φέτος και με την προπονητική, έχοντας την τεχνική επίβλεψη των ακαδημιών του Ακρίτα κι όπως δηλώνει είναι κάτι που τον ενδιαφέρει αρκετά: «Είναι στα σχέδιά μου να ασχοληθώ με την προπονητική όταν αποφασίσω να σταματήσω να παίζω, γιατί μετά από τόσα χρόνια το βόλεϊ έχει γίνει τρόπος ζωής για μένα και δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου μακριά από τα γήπεδα. Εξάλλου με ευχαριστεί πάρα πολύ να είμαι δίπλα σε μικρά παιδιά κι ελπίζω ότι στο μέλλον θα έχω πολύ περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μου».