Μια δύσκολη σεζόν, που έκλεισε με οριακό τρόπο, μέσα από τριπλή ισοβαθμία, άφησε πίσω της ανάμεικτα συναισθήματα και χρήσιμα συμπεράσματα.
Ο προπονητής της ομάδας, Γιάννης Μαντέκας, μιλά στην παρούσα συνέντευξη για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε το σύνολο μέσα στη χρονιά, τα θετικά που προέκυψαν παρά τις αντιξοότητες, αλλά και τα μαθήματα που ο ίδιος αποκόμισε ως προπονητής. Αναφέρεται μεταξύ άλλων στον ανταγωνιστικό χαρακτήρα του φετινού ομίλου, στην ανάγκη για καλύτερες συνθήκες προπόνησης, στη συμμετοχή νεαρών αθλητριών, καθώς και στο προσωπικό του αποτύπωμα από μια σεζόν που έληξε με πικρή γεύση, αλλά και με αξιοπρέπεια.
Ο κόουτς Μαντέκας αποχαιρετά τον ΑΟ Ακρίτα ευχόμενος άμεση επιστροφή στις εθνικές κατηγορίες, τονίζοντας την ανάγκη για αυτοκριτική και συστηματική δουλειά, τόσο από τις αθλήτριες όσο και από το τεχνικό τιμ.

- Κόουτς, πώς θα συνοψίζατε τη φετινή χρονιά για την ομάδα του ΑΟ Ακρίτα;

“Η φετινή χρονιά αποδείχτηκε μια πάρα πολύ δύσκολη χρονιά. Ήταν ένα πρωτάθλημα πάρα πολύ ανταγωνιστικό, με ομάδες ίδιου περίπου επιπέδου στο μεγαλύτερο διάστημα και με αρκετά ταξίδια. Από τη φετινή χρονιά θα μπορούσαμε να κρατήσουμε κάποια θετικά στοιχεία, ωστόσο η ομάδα υποβιβάστηκε, οπότε η χρονιά σίγουρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί επιτυχημένη, καθώς δεν επιτεύχθηκε ο κύριος στόχος που ήταν η παραμονή στην κατηγορία.”

- Ο υποβιβασμός στην τοπική κατηγορία ήρθε μέσα από τριπλή ισοβαθμία με Σπαρτιατικό και Ολυμπιάδα Πάτρας. Πώς είδατε αυτό το φινάλε; Το θεωρείτε άδικο;

“Από την τριπλή ισοβαθμία φαίνεται πως το πρωτάθλημα ήταν ίδιου επιπέδου και άκρως ανταγωνιστικό, που μέχρι την τελευταία στιγμή δεν ήξερες ποιο θα είναι το αποτέλεσμα. Δυστυχώς κρίθηκε την τελευταία αγωνιστική, αλλά δε θεωρώ άδικο το αποτέλεσμα. Οι ομάδες που παίξαμε παρουσιάστηκαν πιο έτοιμες για τα παιχνίδια και πιο αποφασισμένες για το αποτέλεσμα”.

- Ποια θεωρείτε ότι ήταν τα σημεία-κλειδιά της φετινής σεζόν; Υπήρξαν συγκεκριμένοι αγώνες ή στιγμές που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο;

“Δε θέλω να σταθώ σε ένα αποτέλεσμα μόνο. Υπήρξαν φορές που ενώ κερδίζαμε παίζοντας καλό βόλεϊ, στο τέλος δεν ήμασταν το ίδιο αποτελεσματικοί, χάναμε την υπομονή μας και, σαν αποτέλεσμα, χάναμε τα παιχνίδια που θεωρητικά μπορούσαμε να τα κερδίσουμε”.

- Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίσατε κατά τη διάρκεια της χρονιάς, είτε σε αγωνιστικό είτε σε οργανωτικό επίπεδο;

«Σε οργανωτικό επίπεδο δεν υπήρξε κάποια ιδιαίτερη δυσκολία. Η βασική πρόκληση ήταν πως οι ομάδες απαρτίζονται από αθλήτριες που είναι εργαζόμενες, φοιτήτριες ή μαθήτριες, με πολλές υποχρεώσεις που δεν τους επέτρεπαν να είναι παρούσες σε όλες τις προπονήσεις. Αυτό, νομίζω, αποτελεί κοινό πρόβλημα για τις περισσότερες ομάδες της κατηγορίας και λειτουργεί ως τροχοπέδη - πρώτα στην ατομική βελτίωση, έπειτα στη συνολική πρόοδο της ομάδας και τέλος στη δυνατότητα του προπονητή να οργανώσει και να εφαρμόσει αποδοτικά το πλάνο του.
Ένα ακόμη ζήτημα είναι οι περιορισμένες ώρες προπόνησης στο γήπεδο. Είναι αδιανόητο να έχεις αγώνα Κυριακή και να μη μπορείς να προπονηθείς το Σάββατο, δηλαδή την προηγούμενη ημέρα. Δυστυχώς, σε μια πόλη όπου το βόλεϊ έχει μεγάλη απήχηση, υπάρχει μόνο ένα γήπεδο για να εξυπηρετήσει όλες τις ομάδες και τις ακαδημίες».

- Ο όμιλος της ΕΣΠΕΠ ήταν ιδιαίτερα ανταγωνιστικός. Πώς αξιολογείτε το επίπεδο του φετινού πρωταθλήματος;

“Όντως ήταν ανταγωνιστικός όμιλος, και αν εξαιρέσεις μία-δύο ομάδες που ξεχώρισαν, όλοι οι υπόλοιποι ήταν στο ίδιο επίπεδο, γεγονός που καθιστούσε το πρωτάθλημα δύσκολο και αμφίβολο”.

- Είδατε θετικά στοιχεία μέσα στη χρονιά, όπως η προσπάθεια των παικτριών, η δουλειά στις προπονήσεις ή η συμμετοχή νεαρών αθλητριών;

“Παρά τις δυσκολίες που παρουσιάστηκαν μέσα στη χρονιά, μπορώ να πω πως υπήρχαν και θετικά στοιχεία. Μπορούμε να κρατήσουμε το γεγονός πως και στις προπονήσεις, αλλά το βασικότερο και στους αγώνες, πήραν χρόνο συμμετοχής αρκετές νεαρές αθλήτριες που, προς τιμήν τους, ήταν αρκετά συνεπείς, παρ’ όλες τις υποχρεώσεις τους με σχολεία και φροντιστήρια. Αυτό τις εφοδίασε με παραστάσεις και εικόνες, αλλά μπόρεσαν να μετρήσουν και τις δυνάμεις τους σε σχέση με τις υπόλοιπες αθλήτριες”.

- Τι κρατάτε προσωπικά από αυτή τη χρονιά, έστω και δύσκολη, ως εμπειρία για τη συνέχεια της προπονητικής σας πορείας;

“Σίγουρα αποχωρώ με μια όχι τόσο γλυκιά γεύση, καθώς η ομάδα υποβιβάστηκε και η τελευταία εικόνα είναι αυτή που μένει συνήθως. Ωστόσο, παραμένω σταθερός στην άποψη που είχα τόσο σαν αθλητής, αλλά και σαν προπονητής πλέον, πως μόνο με συστηματική και σταθερή προσπάθεια, είτε σαν παίκτης είτε σαν αθλητής, μπορεί να υπάρξει βελτίωση. Εγώ πρωτίστως σαν προπονητής αλλά και οι αθλήτριες της ομάδας πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας, χωρίς να ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους, γιατί δυστυχώς σε αυτές τις κατηγορίες είναι σύνηθες φαινόμενο, και να δούμε τι λάθη κάναμε, πόσο προσπαθήσαμε και τι μπορούμε να κάνουμε από δω και πέρα για να βελτιωθούμε ατομικά αλλά και για να βοηθήσουμε την ομάδα που αγωνιζόμαστε. Κρατάω λοιπόν τις νίκες που κάναμε, αλλά κυρίως κρατάω τις ήττες γιατί μέσα από αυτές μπορούμε να βελτιωθούμε και να γίνουμε καλύτεροι”.

- Ποια είναι η επόμενη μέρα για τον ΑΟ Ακρίτα; Υπάρχει σκέψη ή στόχος για επιστροφή στις εθνικές κατηγορίες;

“Δεν θα είμαι στην ομάδα την επόμενη χρονιά, φαντάζομαι όμως πως η ομάδα ήδη έχει ξεκινήσει το σχεδιασμό της για την επάνοδο στις εθνικές κατηγορίες, που αγωνίζεται πάρα πολλά χρόνια”.

- Τι θα θέλατε να πείτε στους ανθρώπους που στήριξαν την ομάδα τη φετινή σεζόν, παρά τις δυσκολίες;

“Θεωρώ πως αυτή η χρονιά θα αποτελέσει μια παρένθεση, και η ομάδα θα ξαναβρεί το δρόμο της και θα επανέλθει στις εθνικές κατηγορίες. Ενδεχομένως να τους στεναχωρήσαμε βάσει των αποτελεσμάτων, τους ευχαριστούμε πολύ και πρέπει να γνωρίζουν πως, έχοντας και πάλι τη στήριξή τους, να είναι σίγουροι πως η ομάδα θα επανέλθει δυνατότερη από πριν. Τέλος, θέλω να ευχηθώ και εγώ καλή επιτυχία στην ομάδα και να ξαναβρεθεί άμεσα στις εθνικές κατηγορίες. Εις το επανιδείν!!”.