Και ας αναλογιστούμε τι πέτυχε, γιατί πολύ απλά δε συγκρίνονται σήμερα τα μεγέθη των δύο ομάδων, από όποια πλευρά κι αν το πιάσουμε.

Οι Ρώσοι έχουν ένα ρόστερ, ικανό να βρεθεί ακόμη και στο υψηλότερο επίπεδο της Ευρωλίγκα το «αιώνιο» αμερικανικό δίδυμο των Τζέρελς-Λάνγκφορντ και φτάνοντας μέχρι τον Καϊμακόγλου, τον Παρακχούσκι και τον Μιλάκνις, καταλαβαίνει κανείς τις δυνατότητες ενός τέτοιου συνόλου, υπό τις οδηγίες του Εβγκένι Πασούτιν. Όπως καταλαβαίνει και ποια είναι η διαφορά μεταξύ των μισθοδοσιών των δύο ομάδων. Όπως εύστοχα σχολιάστηκε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, ολόκληρος ο Άρης κοστίζει όσο ο Λάνγκφορντ. Μέχρι τον Φλεβάρη…

Σημαντικό ρόλο, παίζει ασφαλώς και η συνέπεια της παρουσίας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Η Ούνικς εδώ και αρκετά χρόνια είναι σίγουρα μέσα στις πρώτες τριάντα, για να μην πούμε και παραπάνω, ευρωπαϊκές ομάδες. Ο Άρης μόλις τώρα επέστρεψε, και μάλιστα με παίκτες που μέχρι σήμερα είχαν μηδενική εμπειρία από τέτοια παιχνίδια, σε αντίθεση με τους αντιπάλους του.

Τέτοιες παλικαρίσιες νίκες, όμως, «σφυρηλατούν» τον χαρακτήρα ενός συλλόγου που «αναγεννάται» από τις «στάχτες» του ένδοξου παρελθόντος του. Ενός «κοιμώμενου γίγαντα» που σιγά-σιγά ξυπνάει και κάνει αισθητή την παρουσία του, όπως εύστοχα είχε παρατηρήσει ο μεγαλομέτοχός του, Νίκος Λάσκαρης. Από πέρυσι το καλοκαίρι κι έπειτα, κιόλας, οι κινήσεις της διοίκησης έγιναν προς αυτή την κατεύθυνση.

Μία ομάδα ανθρώπων, με τον Λευτέρη Αρβανίτη να ηγείται, κατάφερε να διατηρήσει τα χρέη του σωματείου σε ένα σημείο να θεωρούνται βιώσιμα. Η ταυτόχρονη εξαιρετική πορεία των «κιτρίνων» με τον Δημήτρη Πρίφτη στον πάγκο και φτάνοντας μέχρι την τέταρτη θέση του πρωταθλήματος, αφού πρώτα είχε υποταχθεί η επίσης επανακάμψασα ΑΕΚ μεν, των πολλών ονομάτων δε, ολοκλήρωσε το ιδανικό «πακέτο» για την προσέλκυση κάποιου επενδυτή. Και αυτός βρέθηκε, στο πρόσωπο του κυρίου Λάσκαρη.

Το θέμα των χρεών διακανονίζεται και αυτή είναι η πιο ραγδαία αλλαγή για τον Άρη, από τότε που ανέλαβε ο εν λόγω επιχειρηματίας. Γιατί στη διοίκηση και στο αγωνιστικό κομμάτι, οι πρωταγωνιστές του περσινού «θαύματος» παρέμειναν και η «συνταγή» παρέμεινε η ίδια, έστω κι αν ήρθαν πολλά νέα πρόσωπα να στελεχώσουν το ρόστερ αυτής της σεζόν. Έστω κι αν ο στόχος πια άλλαξε, με τα «όνειρα» να είναι πολλά.

Ορθώς, όμως, στον Άρη δεν προχώρησαν σε κινήσεις εντυπωσιασμού. «Κυνηγώντας» την ουσία, φαίνεται μέχρι τώρα να έφεραν για κάθε λύση που χρειαζόταν στο παιχνίδι του ο Πρίφτης, το κατάλληλο άτομο, ώστε η ομάδα να ξεκινήσει να δείχνει ακόμη πιο ανταγωνιστικό πρόσωπο εντός συνόρων και να μπορέσει να διεκδικήσει όσα κέρδη μπορούσε στην εκτός συνόρων πρόκλησή της. Φαίνεται να τα καταφέρνει περίφημα.

Η περσινή «έκπληξη», με την νίκη στο άδειο «Αλεξάνδρειο» επί του Ολυμπιακού και τη μείωση σε 2-1, πριν οι «ερυθρόλευκοι» τελειώσουν τη σειρά στο τέταρτο ματς, αποδείχθηκε ότι ήταν απλά η αρχή. Στο εντός έδρας ματς με τον Παναθηναϊκό, ο Άρης ήταν ανταγωνιστικός επί 35 περίπου λεπτά, με τον προπονητή του μάλιστα να θεωρεί πως η ομάδα του μπορούσε να πάρει το «ροζ φύλλο». Ακολούθησε η πρόκριση στους «4» και πλέον, κανείς δε μιλάει με απόλυτη βεβαιότητα για πρόκριση των «πρασίνων» στον τελικό. Και να το «μπαμ» στο Eurocup. Πρώτο ματς στην Τραπεζούντα, σκυμμένα κεφάλια για την «τζάμπα ήττα» σε μία ηρωική εμφάνιση κόντρα στην Τράμπζονσπορ. Δεύτερο ματς, με «συντριβή» της Μπουντουτσνόστ, θεωρητικής ανταγωνίστριας για την πρόκριση στην επόμενη φάση. Τρίτο ματς, το «διπλό» στο Καζάν είναι πραγματικότητα, έστω κι αν ο Καϊμακόγλου φάνηκε να το στερεί αρχικά, με την άμυνα να αφήνει το τρίποντο και να μην κάνει φάουλ, επιλογή σεβαστή που έστειλε βέβαια το ματς στην παράταση.

Όλα αυτά, είναι μερικά μικρά «βήματα», στα οποία πατά με σιγουριά ο Άρης για τη σταδιακή εκ νέου ανέλιξή του προς την κορυφή. Μειώνει αργά μεν, σταθερά δε την «ψαλίδα» από τους «αιωνίους» και παράλληλα φτιάχνει ξανά το όνομά του στη Γηραιά Ήπειρο. Διαπίστωση αισιόδοξη για αρχή της σεζόν, αλλά τα δείγματα υπάρχουν από πέρυσι, πριν καν έρθει ο επενδυτής. Γιατί αυτό χρειαζόταν για να πάρει μπρος ο Άρης. Να απαλλαγεί από όλες τις «ασθένειες» που τον κατέβαλλαν και να ζητήσει ξανά, αυτό που οι φίλοι του λαχταρούν μετά από σχεδόν μία εικοσαετία. Να ξαναγίνει Αυτοκράτορας…

Ραφαήλ Αλαγάς