Με την απόφαση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου να βγει στην αγορά και να προσφέρει στην ομάδα του τρεις λύσεις που θα προσέδιδαν μεγαλύτερο «βάθος» στις επιλογές του Σάσα Τζόρτζεβιτς, δείχνοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Σέρβου κόουτς, το μήνυμα του ισχυρού ανδρός των «πρασίνων» ήταν ξεκάθαρο.

Τόσο ξεκάθαρο, που η ομάδα άρχισε να δείχνει βελτιωμένο πρόσωπο πριν καν μπουν στην «εξίσωση» οι νέες προσθήκες. Από τη στιγμή που έγινε γνωστή η πρωτοβουλία του αφεντικού της ομάδας, μετά το παιχνίδι με την Νταρουσάφακα και την νίκη στο «νήμα» (αποδεικνύεται σπουδαίο, ότι η επιτυχία ήρθε και αυτό είναι που μετρούσε, όποια κι αν ήταν η εμφάνιση), ήρθαν άλλα δύο θετικά αποτελέσματα με άκρως πειστικές εμφανίσεις. Η πρώτη, στην εκτός έδρας δοκιμασία με την Τσεντεβίτα, όπου ο Παναθηναϊκός για πρώτη φορά στα τελευταία δύο χρόνια, έκανε ένα πραγματικά ολοκληρωμένο παιχνίδι, μακριά από το ΟΑΚΑ. Η δεύτερη, υποδεχόμενος την Εφές. Απέναντι σε ένα τόσο ταλαντούχο σύνολο, οι παίκτες του Τζόρτζεβιτς έδωσαν και πάλι απαντήσεις, προμηνύοντας τη διαφορετική εικόνα στο εξής, από τη στιγμή που θα ήταν διαθέσιμοι οι τρεις Αμερικανοί, με παίκτες που βρέθηκαν στο «μάτι του κυκλώνα» (Ραντούλιτσα, Καλάθης, Πάβλοβιτς) να υπενθυμίζουν σε άπαντες, ότι είναι παρόντες.

Και ήρθαν, αρχικά, οι Ουίλιαμς-Χέινς, για να μεγαλώσουν το rotation στο ματς με την Φενέρμπαχτσε, όπου νομίζω πως ο καλός, ιδιαίτερα αμυντικά, Πάβλοβιτς φάνηκε να λείπει. Κι αυτό, γιατί ο Γιάνκοβιτς έπαιξε λίγο, με αποτέλεσμα να βγει σχεδόν όλο το 40λεπτο με σχήματα τριών γκαρντ. Καθόλου, όμως, δεν «χάλασε» τον Παναθηναϊκό που δείχνει να αλλάζει λογική. Με ασφυκτική πίεση πάνω στην μπάλα, βελτιωμένη περιφερειακή και ατομική άμυνα, ώστε να βγουν και λύσεις σε ανοικτό γήπεδο, μια ομάδα απαρτιζόμενη από περισσότερους «αμερικανοαναθρεμμένους» παίκτες πήρε τη θέση της στο παρκέ και δικαίωσε τον τεχνικό της. Όλα αυτά, χωρίς ασφαλώς να λησμονούνται οι «ζωγραφιές» παικτών που έχουν αυτή την ευχέρεια, όπως ο Διαμαντίδης, ο Καλάθης και ο Ραντούλιτσα, κάτι που σημαίνει πως υφίσταται πια μεγαλύτερη ποικιλία.

Σπουδαίας σημασίας, είναι δύο ερωτήματα. Αρχικά, οι δύο νέοι Αμερικανοί γκαρντ (Ουίλιαμς, Χέινς) πώς θα ανταποκριθούν σε συνθήκες πιο σκληρές εκτός έδρας, χωρίς να έχουν 20.000 άτομα να τους «σπρώχνουν»; Επίσης, πόσο γρήγορα θα μπορέσει ο Χάντερ να κάνει αισθητή την παρουσία του και να δώσει «ανάσες» στους Σέρβους σέντερ; Η πρώτη απορία, φαίνεται να έχει «σημάδια» θετικής απάντησης, καθώς στην πρώτη τους μεγάλη δοκιμασία με την Φενέρ, Ουίλιαμς και Χέινς ήταν ουσιαστικοί και έκαναν ακριβώς αυτά, για τα οποία ήρθαν στην Ελλάδα. Η δεύτερη, θα απαντηθεί σύντομα, κι αν ο Χάντερ καταφέρει να ακολουθήσει το δρόμο των συμπατριωτών του, τότε ο Παναθηναϊκός πολύ γρήγορα αλλάζει σε μεγάλο βαθμό την νοοτροπία του και γίνεται πιο επικίνδυνος και απρόβλεπτος. Και να σκεφτεί κανείς, ότι ο τελευταίος είναι μάλιστα μόλις 21 ετών. Ήδη μπορεί να θυμίσει λίγο… Λάσμε, τον πρώτο καιρό που αγωνιζόταν στην χώρα μας και δεν ήταν κάτι άλλο από καλός μπλοκέρ και εκτελεστής του pick ’n’ roll με τον Διαμαντίδη. Η βελτίωσή του, δηλαδή, μπορεί να είναι πολυδιάστατη. Για αρχή, βέβαια, αν μπορεί να προσφέρει, όσα και ο Γκαμπονέζος τότε, θα είναι αρκετά.

Ο Παναθηναϊκός, με τις κινήσεις που έκανε στηριζόμενος σε λύσεις από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, πήρε δύο και, ίσως, τρία «δώρα» από τον ιδιοκτήτη του, ο οποίος αποφάσισε να βοηθήσει στο να αλλάξει… ρότα η ομάδα του. Ο προπονητής της, μοιάζει έτοιμος να τα εκμεταλλευτεί και να την φέρει πιο κοντά στους στόχους της. Αυτό είναι και το στοίχημα που έχει να κερδίσει, έχοντας πια ακόμη μεγαλύτερη πίεση πάνω του. Να μην αποδείξει πως τα «δώρα» αυτά είναι… άδωρα!

Ραφαήλ Αλαγάς