Η Επίσημη αγαπημένη των Ελλήνων, αγωνίζεται απέναντι στο Μεξικό το απόγευμα (19:00), έχοντας νωρίτερα λίγο χρόνο προετοιμασίας και οφείλοντας πριν προλάβει καν να πάρει… μία ανάσα, να εκπληρώσει μία εκ προοιμίου δύσκολη αποστολή.

Η αποστολή αυτή, χωρίζεται σε αρκετά μέρη, τα οποία πρέπει να συνδυαστούν για να φέρουν την επιτυχία. Το πρώτο καθήκον αυτής της ομάδας, είναι να φέρει μία ξεκάθαρη επιτυχία στην χώρα μας, ύστερα την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου το 2009 στο Κατοβίτσε. Το ακόμη πιο περίεργο στο συγκεκριμένο ζήτημα, πάντως, είναι ότι τόσο για το 2014 και το Μουντομπάσκετ της Ισπανίας όσο και το Ευρωμπάσκετ του 2015, δεν μπορεί κανείς να πει με σιγουριά αν μιλάμε για επιτυχία ή αποτυχία, μιας και στην πρώτη περίπτωση αποκλειστήκαμε από τη μετέπειτα δευτεραθλήτρια κόσμου Σερβία και στη δεύτερη από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Ισπανία του «μαινόμενου» Πάου Γκασόλ. Το να έχεις, όμως, το ταλέντο της ελληνικής ομάδας και να αποκλείεσαι αντίστοιχα στους «16» και τους «8», δεν ακούγεται και σαν θρίαμβος. Αυτή η σύγχυση, είναι μάλλον κι αυτή που έδωσε μία τρίτη ευκαιρία στον Φώτη Κατσικάρη. Και αυτή του δίνεται, αυτήν την φορά, με τα όρια μεταξύ επιτυχίας και αποτυχίας να είναι ξεκάθαρα. Η πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι επιτυχία και θα του πιστωθεί, έχοντας ακούσει πολλά τον τελευταίο καιρό, αλλά η αποτυχία θα τον ζημιώσει (εκτός του ότι θα βρουν ευκαιρία, όσοι δεν του ασκούσαν κριτική με τον πιο καλοπροαίρετο και συζητήσιμο τρόπο).

Το στοίχημα αυτό, ασφαλώς, δεν ανήκει μόνο στον ομοσπονδιακό τεχνικό, αλλά και σε ολόκληρη την ομάδα, η οποία δείχνει να μπαίνει σε νέα «καλούπια», να προσαρμόζεται σε νέο στυλ παιχνιδιού. Η εθνική επιχειρεί να παίξει περισσότερο στο ανοικτό γήπεδο, να τρέξει και όχι να αγωνίζεται πιο στατικά, ελεγχόμενα ή «σκεπτόμενα», όπως θέλει κανείς να αποκαλεί αυτό το παιχνίδι. Με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να παίρνει πια την μπάλα, οι θετικές και οι αρνητικές συνέπειες φάνηκαν πολύ γρήγορα και ιδιαίτερα στο φιλικό με τη Σερβία. Ευλογία όταν η ομάδα κλέβει και τρέχει στο ανοικτό γήπεδο, προβληματισμός όταν πρέπει να ανταποκριθεί σε σετ παιχνίδι και είτε ο «Giannis» κάνει κατάχρηση της μπάλας, είτε αυτή δεν κυκλοφορείται σωστά κυρίως μέσω του Μπουρούση, που είναι εκείνος που μπορεί να προκαλέσει τις μεγαλύτερες «ζημιές» στο «πέντε εναντίον πέντε». Να βάλει και τους υπόλοιπους σε κίνηση, να δημιουργήσει τα ελεύθερα σουτ ή τους διαδρόμους, να είναι «άρχοντας» της ρακέτας όπως έκανε για μία ολόκληρη σεζόν, κάνοντας ολόκληρο το ευρωπαϊκό μπάσκετ να υποκλιθεί, μαζί και το ΝΒΑ. Το «μπέρδεμα» μεταξύ της προηγούμενης προσέγγισης στο παιχνίδι με την τωρινή που επιχειρεί να θέσει ο Κατσικάρης, χρειάζεται λύση μόνο σε μερικές ώρες.

Εξίσου μείζονος σημασίας, είναι το γεγονός ότι όλα αυτά πρέπει να λυθούν, όταν οι αντίπαλοί μας δεν έχουν πρόθεση να αστειευτούν. Δεν αναφερόμαστε μόνο σε Κροατία-Ιταλία που σύμφωνα με τη λογική, θα βρεθούν στο δρόμο μας στο φινάλε αυτής της δοκιμασίας. Το Ιράν και το Μεξικό έχουν «πολεμιστές» που δεν πρόκειται να χαριστούν σε καμία ομάδα που μπορεί να έχει πρόθεση να κάνει… πειράματα στο παρκέ, για να δει τι της ταιριάζει να ακολουθήσει στον επόμενο γύρο. Οι διεθνείς μας και το τεχνικό επιτελείο, σε αυτή την περίπτωση, είναι καλό να ρωτήσουν τον Γιάννη Μπουρούση τι είχε ζήσει στο Καράκας, με αντίπαλο την Νιγηρία.

Πρόκειται, λοιπόν, για μία διαδικασία-«εξπρές», με πολλά στοιχήματα που υπάρχουν γύρω από την ελληνική ομάδα. Μπορεί και να μην έχει υπάρξει για άλλη Εθνική ομάδα δοκιμασία, με τόσες διαφορετικές πτυχές, με τους παίκτες να παίζουν όχι μόνο για την πατρίδα τους (δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνει κανείς το πόσο θέλουν να παίζουν γι’ αυτή και τους κατοίκους της), αλλά και για να δώσουν απάντηση (όχι με την έννοια της ανάκρισης) σε πολλά θέματα που έχουν ανακύψει. Στο χέρι τους είναι να τη δώσουν και ξέρουν τι πρέπει να κάνουν για να είναι ικανοποιητική…


Ραφαήλ Αλαγάς