Η ήττα από τους Σκανδιναβούς, που εξαιτίας και της εμφάνισής μας φάνηκε ένα αποτέλεσμα αναπόφευκτο και διόλου αναστρέψιμο, όταν κληθήκαμε να το κάνουμε στην τέταρτη περίοδο ίσως, ήταν μέχρι κάποιου σημείου λογικό να επιφέρει ακόμη περισσότερες αντιδράσεις και ισχυρότερη κριτική, αφού είχε προηγηθεί και η ήττα από τους Ιταλούς την προηγούμενη μέρα, όπως την είχαμε αναλύσει! Και, τελικώς, μάλλον η αντίδραση της Εθνικής ήταν αντίθετη από αυτήν που περιμέναμε μετά τη γειτονική «σβουρηχτή σφαλιάρα».
Εμφανίστηκε πολύ πιο νωθρή, ακόμη λιγότερο συγκεντρωμένη, ιδιαίτερα στα κρίσιμα σημεία, και έχασε καθαρά από το «physical game» των Φιλανδών, όπου εμφάνισε και τις μεγαλύτερες αδυναμίες. Μία υποτονική, χωρίς δείγματα ενέργειας Εθνική, που μην έχοντας τρόπο να αντιδράσει απέναντι στην εξαιρετική άμυνα των Φιλανδών στο pick ‘n’ roll μας, καθώς και την αφόρητη πίεση στην περιφέρεια με την οποία δημιούργησε τις προϋποθέσεις να αναγκάσει την Εθνική μας σε λάθη, εξαιτίας της εξίσου κακής κυκλοφορίας της μπάλας ή να προβεί η ίδια σε πολλά κλεψίματα και να εκμεταλλευτεί το ανοιχτό γήπεδο ή να πάει σε γρήγορες επιθέσεις στο τρανζίσιον, όπου επίσης είχαμε φανερό πρόβλημα (όπως είπε και ο Τρινκιέρι χαρακτηριστικά «ήμασταν πολύ αργοί»), είχε ως μόνη ελπίδα τις εμπνεύσεις των κατάκοπων από την υπερπροσπάθεια Ζήση και Σπανούλη (ο δεύτερος έδειχνε να μην έχει συνέλθει εντελώς κιόλας μετά τον τραυματισμό του, ο πρώτος είχε αναγκαστεί και με την Ιταλία να κάνει το ίδιο).
Πολλά λάθη πραγματοποίησε και ο Τρινκιέρι, με βασικότερα την ανικανότητα να περιορίσει τον καλύτερο παίκτη όλων των ομάδων με τις οποίες αγωνιστήκαμε έως τώρα (από τον Τέιλορ μέχρι τον Κόπονεν), ειδικά στις καταστάσεις ένας εναντίον ενός, καθώς και την επιμονή του να χρησιμοποιεί για περιορισμένο χρονικό διάστημα παίκτες-καταλύτες έως τώρα στο παιχνίδι της Εθνικής, όπως οι Πρίντεζης-Μπουρούσης. Και αυτό, μάλιστα, από τη στιγμή που χθες, με την ύψωση του σχήματος από την Φινλανδία, είχε την ευκαιρία να το κάνει. Κι όμως συνέχισε με τον «soft» σέντερ Μαυροκεφαλίδη. Όσον αφορά την τελευταία, ξενόφερτη, λέξη, ήταν το πρώτο πράγμα που τόνισαν ο Τρινκιέρι και ο Ζήσης χθες. Αν θέλουμε να έχουμε ελπίδες για πρόκριση στους «8», οφείλουμε να παίξουμε πολύ πιο σκληρά και να είμαστε πολύ πιο γρήγοροι, ειδικά στην περιφερειακή άμυνα. Δεν είναι δυνατόν ο Κόπονεν και η άτεχνη παρέα του να κάνουν τέτοιο παιχνίδι απέναντι σε μία τόσο έμπειρη και ικανή ομάδα! Δεν είναι, επίσης, δυνατόν, σε όλα τα ματς μετά τα σκριν να έρχεται το «χάος», με τους αντιπάλους να έχουν σε κάθε φάση κάτι… ελεύθερο (σουτ, διάδρομο για διείσδυση, απομόνωση για τον ποιοτικότερο παίκτη του αντιπάλου, πάσα στην καρδιά της άμυνας στον ψηλό, ριμπάουντ επιθετικό), εξαιτίας της φοβερής αυτής αδυναμίας κάλυψης στα μαρκαρίσματα. Το ζήτημα της απουσίας ενός-δύο γκαρντ επιπλέον ή της επιλογής του ανενεργού έως τώρα Καββαδά απέναντι σε ένα πολύ πιο χρήσιμο Βουγιούκα δε θα το θίξω. Ο Ιταλός κόουτς είχε εξηγήσει επαρκέστατα τους λόγους.
Όντως, δεν είναι αυτή εικόνα για μία ομάδα με τόσο ποιοτικούς παίκτες. Και το χειρότερο είναι πως τώρα έρχονται τα πολύ πιο δύσκολα. Μέσα σε 5 μέρες οφείλουμε να κερδίσουμε τη δις πρωταθλήτρια Ευρώπης και ακόμη ισχυρότατη Ισπανία, τη διοργανώτρια και αποφασισμένη Σλοβενία και την πάντα μαχητική και εξαιρετικά ταλαντούχα Κροατία! Ή, αν θέλετε, τουλάχιστον τους 2, υπό προϋποθέσεις όμως. Διαφορετικά, και με την κατάσταση που βρίσκεται η ομάδα τώρα, το ταξίδι στην Αθήνα σε μία εβδομάδα φαντάζει πολύ κοντινό.
Μέχρι σήμερα όμως, υπήρχαν δύο-τρεις μέρες προετοιμασίας για τα ματς «ζωής και θανάτου» που έχουμε να δώσουμε, αρχής γενομένης με τους «Φούριας Ρόχας» το απόγευμα. Παράλληλα, βέβαια, τα παιχνίδια της β’ φάσης διεξάγονται ανά δύο μέρες, πράγμα που σημαίνει ευκαιρία για ακόμη καλύτερη προετοιμασία, όσο προχωρά το συγκεκριμένο σκέλος της διοργάνωσης.
Ο Τρινκιέρι εστίασε σωστά τι πρέπει να γίνει πριν από αυτά τα παιχνίδια: «Να κλειδωθούμε όλοι μαζί σε ένα δωμάτιο και να πούμε με κάθε ειλικρίνεια μεταξύ μας τι φταίει». Επίσης δήλωσε «το μόνο πράγμα που θέλω να πω στους παίκτες μου αυτήν τη στιγμή είναι “Σας εμπιστεύομαι”!». Οι δύο αυτές φράσεις σηματοδοτούν και τα σωστά βήματα για ανάκτηση του ηθικού κι έπειτα για διόρθωση οποιασδήποτε λεπτομέρειας στο αγωνιστικό σκέλος. Η ειλικρίνεια μεταξύ όλων, η αυτογνωσία, το αίσθημα ευθύνης, ατομικής και συλλογικής, καθώς και η πίστη στις δύσκολες στιγμές, είναι στοιχεία πολύ σημαντικά για την επανάκαμψη μίας ομάδας που βρίσκεται «με την πλάτη στον τοίχο». Και σε ερώτηση αν πιστεύει ότι μπορεί η ψυχολογία να μεταβληθεί στο διάστημα αυτό, ο Ιταλός αποκρίθηκε απλούστατα και μονολεκτικά: «Ναι, το πιστεύω»! Αν το πιστέψουν οι διεθνείς, συν τα όσα στοιχεία που μόλις αναφέραμε, τότε θα απαλλαγούν αρκετά από το άγχος και θα παίξουν με όλες τους τις δυνάμεις για την ανατροπή των δεδομένων.
Είναι κάτι που έχουν καταφέρει πολλάκις στο παρελθόν. Σε αυτό το σύνολο απαριθμούμε αμέτρητα πρωταθλήματα Ευρώπης. Η εμπειρία και η εξαντλημένη στην ανάλυσή μας ικανότητα υπάρχει, η οποία μάλιστα μπορεί να «επισκιάσει» την όποια απειρία και εγωισμό του Τρινκιέρι, παρά την μπασκετική γνώση του. Με αυτές και μόνο πολλά μπορούν να ανατραπούν. Άλλωστε, το «βουνό» που λέγεται Εθνική Ελλάδος είναι μαθημένο στα «χιόνια» που ονομάζονται ανέφικτες αποστολές! Η πίστη και η ειλικρίνεια λείπουν. Και όλα μπορούν να πάρουν το δρόμο τους, έως το τέλος. Και η ευκαιρία δίνεται απέναντι στους Ισπανούς. Ποιος δε θα ήθελε να αποδείξει τι αξίζει μέσα από το «ξόρκισμα» του φαντάσματός του, μέσα από μία νίκη σε μία βεντέτα ενδεχομένως ατελείωτη;
Ραφαήλ Αλαγάς
