Η «βεντέτα» που έχει δημιουργηθεί απέναντι σε αυτήν την ομάδα και η αντιπάθεια που υπάρχει απέναντί της, λόγω των υπερφίαλων και πάντοτε προκλητικών της παικτών, αποτελούν έναν λόγο παραπάνω για να πανηγυρίζουμε μία μεγάλη νίκη.
 
Όπως το είχαμε πει και στο φύλλο της Πέμπτης, λοιπόν: «Το “βουνό” που λέγεται Ελλάδα είναι μαθημένο στα “χιόνια” που ονομάζονται ανέφικτες αποστολές». Και το απέδειξε στη «Σόζιτσε Αρένα» της Λιουμπλιάνας το απόγευμα της Πέμπτης με τον πλέον εμφατικό τρόπο, νικώντας έναν μεγάλο αντίπαλο, μία ομάδα που είχαμε να κερδίσουμε σε επίσημο αγώνα 11 ολόκληρα χρόνια! Ειδικά από τη στιγμή εκείνη, το εφιαλτικό εκείνο μεσημέρι στην «Αρένα» της Σαϊτάμα το 2006, οι Ισπανοί είχαν εξελιχθεί σε «κακό δαίμονά» μας, απέναντι στον οποίο παίζαμε με έναν ανεξήγητο για τις δυνατότητές μας φόβο και άγχος. Όμως, χθες, συνέβη το αντίθετο. Οι διεθνείς έπαιξαν με περίσσιο πάθος, απαράμιλλη μαχητικότητα (το ζητούμενο «ξύλο»), δεν φοβήθηκαν ούτε μία στιγμή στο παιχνίδι και απάντησαν στο ύφος «χιλίων Καρδιναλίων» των Ιβήρων με μία νίκη αποστομωτική, τόσο για τους ίδιους τους «Φούριας Ρόχας», όσο και για τους προαναφερθέντες στην παρένθεση κυρίους στην Ελλάδα. Το «ξέσπασμα» όλων μας μετά την κρούση της τελευταίας κόρνας, με πρωτοστάτη από τους διεθνείς μας τον Νίκο Ζήση, είναι κάτι χαρακτηριστικό της μέγιστης ανάγκης για την νίκη. Ασφαλώς η αποστολή δεν έχει ολοκληρωθεί, καθώς έχουμε άλλα δύο πολύ δύσκολα, αγχωτικά ματς με τους Σλοβένους και τους Κροάτες. Ειδικά με τους πρώτους είναι ίσως πιο δύσκολο και από το προχθεσινό. Όσο κι αν έχουμε προχωρήσει στον πλήρη επαγγελματισμό, ο παράγοντας της έδρας παίζει ακόμη σημαντικό ρόλο, και η Εθνική θα έχει να παίξει σε ένα γήπεδο κατάμεστο από τους οικοδεσπότες. Οπωσδήποτε κάτι εξαιρετικά δύσκολο, αλλά όχι φυσικά ακατόρθωτο. Ειδικά αν επαναληφθεί η εμφάνιση κόντρα στους Ισπανούς, ή λίγο κατώτερα, δεν έχουμε να φοβόμαστε για τη δεύτερη σερί νίκη μας, έναντι στην ομάδα του ανυπέρβλητου Μπόζινταρ Μάλκοβιτς.
 
Αναφέραμε πως η Εθνική έπαιξε παθιασμένα, χωρίς κανέναν φόβο, δίχως διάθεση να αφήσει τους Ισπανούς σε καμία περίπτωση να μας νικήσουν για όγδοη συνεχή φορά. Κι αυτό φάνηκε από την εξαιρετική μας ανταπόκριση τις δύο φορές που η ομάδα του Ορένγκα βρέθηκε μπροστά με μία αξιοσέβαστη διαφορά (14-26 στο πρώτο και 50-57 στο τρίτο δεκάλεπτο). Η αντίδρασή μας ήταν υποδειγματική, με τον Σπανούλη να είναι ο άνθρωπος που ηγήθηκε και των δύο ανατροπών, με την αξιομνημόνευτη εμφάνισή του στο δεύτερο και το τέταρτο δεκάλεπτο, όντας στην αφάνεια στα άλλα δύο επιθετικά, και σκοράροντας συνολικά 20 πόντους.
 
Στο πρώτο δεκάλεπτο, βέβαια, οι Ισπανοί δεν ήταν πολύ καλύτεροι για να αξίζουν αυτούς τους 26 πόντους, ούτε αυτήν τη διαφορά. Εξαρχής η Ελληνική ομάδα επέβαλε το δικό της ρυθμό, κάτι που ήταν το σημαντικότερο όλων στο αγωνιστικό κομμάτι χθες, όπως τονίσαμε στο σχετικό άρθρο στο lakoniapress.gr. Η αρχικά καλή ανταπόκριση των Ισπανών σε αυτό το στυλ παιχνιδιού δεν ήρθε τόσο πολύ χάρη στη δράση παικτών κατάλληλων γι’ αυτό, όπως ο Σέρχι ή ο Καλδερόν, αλλά χάρη στην τύχη που απόλαυσαν σε κάποιες προσωπικές τους ενέργειες, όπου πάλι αντιμετωπίζαμε πρόβλημα, καθώς και στα εκπληκτικά τους ποσοστά στα σουτ από μακρινή απόσταση. Η Ελλάδα, από την πλευρά της, μπορεί να μην ξεκίνησε όσο δυνατά όφειλε αμυντικά, τουλάχιστον όμως ήταν ταχεία στις περιστροφές, μη δίνοντας πολλές ευκαιρίες στους Ισπανούς να τελειώσουν εύκολα και γρήγορα τις επιθέσεις τους, χάρη και στη γρήγορη κάλυψη των μαρκαρισμάτων, ειδικά κατά τις βοήθειες στον Γκασόλ. Επίσης, άλλο ένα καλό στοιχείο ήταν οι γρήγορες επιστροφές μετά από χαμένες επιθέσεις, προς αποτροπή αιφνιδιασμών. Στην επίθεση κυκλοφόρησε σωστά και υπομονετικά την μπάλα, βρίσκοντας, όπως και σε  ολόκληρο σχεδόν το παιχνίδι, σωστές επιλογές στο σουτ, έχοντας την ευκαιρία να σκοράρει υπό καλές προϋποθέσεις. Το τρίτο φάουλ του Γκασόλ υπήρξε σαφώς ευεργετικό, καθώς έτσι είχαμε την ευκαιρία, απόντος ενός δεύτερου ψηλού στο επίπεδο του σταρ των Γκρίζλις να τον αντικαταστήσει, να βάλουμε την μπάλα στη ρακέτα, όπου και κάναμε «πάρτι», κυρίως στο δεύτερο δεκάλεπτο. Ο Ρέι ειδικά, είναι άξιο απορίας πώς βρέθηκε σε αυτήν την ομάδα για μία τόσο μεγάλη διοργάνωση. Ο Μπουρούσης δεν είχε αντίπαλο για ένα ολόκληρο δεκάλεπτο, ενώ αμυντικά ο Μαυροκεφαλίδης πέρασε στο ίδιο διάστημα ένα από τα πιο ήσυχα της ζωής του. Ο Καββαδάς, εφόσον αναφερόμαστε στα σέντερ, εκτέλεσε, εκ του αποτελέσματος, ικανοποιητικά την αποστολή του εναντίον του Καταλανού. Τι αντιαθλητικό του Σλούκα, όμως, σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα έδωσε αυτήν τη διαφορά στους Ισπανούς.
 
Στο δεύτερο δεκάλεπτο προχωρήσαμε στον ίδιο ρυθμό, που άρχισε να αποδίδει πλέον. Οι Ισπανοί άρχισαν να αστοχούν, η άμυνά μας, εκτός από γρήγορη, με την είσοδο των πολύτιμων Μπράμου και Καϊμακόγλου, έγινε πολύ πιο δυνατή, προβαίνοντας σε πολλά κλεψίματα, με τον Παπανικολάου πρωταγωνιστή, κι έτσι φτάσαμε σε σημείο να βρίσκουμε και γρήγορες λύσεις στο τρανζίσιον για λίγα λεπτά. Η κυριαρχία μας στους «αιθέρες» ήταν δεδομένη, όπου από πλευράς Ισπανών ήταν ανέλπιστα εξαιρετικός, αμυντικά κι επιθετικά, ο Κλαβέρ, βέβαια, και όταν ανέλαβε δράση και ο Σπανούλης, δε θα μπορούσαμε παρά να επιστρέψουμε από το -12 και να βρεθούμε μπροστά στο σκορ στο ημίχρονο (41-38), αν συνυπολογίσουμε και το ρεσιτάλ τριπόντων προς το τέλος της περιόδου. Μοναδικό «μελανό» σημείο τα ριμπάουντ, όπου οι Ισπανοί είχαν τότε 15 έναντι 6 δικών μας. Αυτό τους έκανε να βρίσκονται και τόσο κοντά.
 
Οι εξαιρετικές επιδόσεις μας στην επίθεση δε συνεχίστηκαν, καθώς στο τρίτο δεκάλεπτο σημειώσαμε καλάθι μετά από 5 λεπτά! Η επιστροφή του Γκασόλ έδωσε την απαραίτητη ώθηση στους Ισπανούς να κάνουν τη δική τους αντεπίθεση, στην οποία λόγω της κακής μας απόδοσης επιθετικά, όπου μόνο ο Πρίντεζης διακρίθηκε, θα μπορούσαμε να είχαμε καταρρεύσει. Κι όμως, ούτε σε αυτό το κρίσιμο κομμάτι δε «λυγίσαμε», έχοντας και την φοβέρα από τον τραυματισμό του Ζήση, το κενό του οποίου υπερκαλύφθηκε από τους Σπανούλη, Σλούκα.
 
Όλα πια θα κρίνονται στο τέταρτο δεκάλεπτο. Κι εκεί ανέλαβε πια ο Σπανούλης ξανά. Εκκινεί από το 57-61 και με 5 δικούς του πόντους μας βάζει μπροστά (62-61). Η άμυνα του Μπουρούση στον Γκασόλ, συν τις βοήθειες, είναι ηρωική, οι απροσεξίες των Ισπανών συνεχίζονται, και αρχίζουμε πλέον να ελέγχουμε τα ριμπάουντ, κάτι που αποτέλεσε εφαλτήριο για την αποτελεσματικότητά μας στην επίθεση. Η εμπειρία του Μουμπρού στο τέλος δεν αρκεί, όπου πια ο Μάικ Μπράμος, με δύο φοβερά σουτ «σκοτώνει» τους Ισπανούς. Την νίκη υπογράφει ο αρχηγός του Ολυμπιακού, ο οποίος έχοντας αποκλειστικά την μπάλα στα τελευταία δεύτερα και στη πίεση των Ισπανών στα 4/4 του γηπέδου, δίνει την απαραίτητη ψυχραιμία στην ομάδα, η οποία μεταφράζεται σε απόλυτη ευστοχία στις τελευταίες βολές. Είναι κάτι που πρέπει να διορθωθεί, όπως και γενικότερα τα σουτ εντός παιδιάς, όπου είχαμε χαμηλά ποσοστά. Το κοουτσάρισμα του Τρινκιέρι εκπληκτικό, με το εμπνευσμένο χαμηλό σχήμα στο τέλος και τις γενικότερα πολύ καλές επιλογές του. Ελέγχεται μόνο για την αδρανοποίηση των Φώτση, Περπέρογλου. Ειδικά του δεύτερου, που θα ήταν ένας παίκτης ασυναγώνιστος στο post game. Και φυσικά, η εξαίρετη φράση στη συνέντευξη Τύπου: «Βρισκόμαστε ακόμη στην κόλαση!».
 
Ακριβώς αυτό. Μόνο τη Δευτέρα θα μπορούμε να πανηγυρίζουμε. Μόνο τότε θα φωνάξουμε «Αποστολή εξετελέσθη»! Μέχρι τότε, συνεχίζουμε να δουλεύουμε χωρίς χαλάρωση! Συνεχίζουμε στο όνειρο!
 
Υ.Γ. Αυτά γίνονται, κύριε Ρούντι, όταν συμπεριφερόμαστε έτσι σε μία μεγάλη ομάδα. Τέτοιες πράξεις πληρώνονται!

Ραφαήλ Αλαγάς