Υπενθυμίζουμε εδώ τον αποκλεισμό στα προημιτελικά του Μουντομπάσκετ του 2010 στην Τουρκία, την 6η θέση στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας το 2011, τη μη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012, και φυσικά τον φετινό αποκλεισμό από τη δεύτερη κιόλας φάση στο φετινό Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας. Ως τελευταία επιτυχία λογίζεται το χάλκινο μετάλλιο του 2009 στην Πολωνία.
 
Ωστόσο, κάνοντας τον απολογισμό, είναι η πρώτη φορά που σε τέτοια αποτυχία μπορούμε να βρούμε τόσα θετικά στοιχεία, που ίσως είναι και περισσότερα από τα αρνητικά! Για πρώτη φορά μετά από ένα ακόμη «κάζο», μπορούμε να είμαστε πιο πολύ αισιόδοξοι παρά το αντίθετο! Αυτό είναι ασφαλώς προσωπική άποψη. Η αποτυχία αυτή, όμως, εξέπνευσε μία θετική αύρα, εν όψει της συνέχειας, και συγκεκριμένα των επόμενων δύο διοργανώσεων, για τις οποίες αμφότερες ίσως χρειαστούμε προκριματικά για να συμμετάσχουμε (αναμένουμε την απόφαση για τη wild card του Μουντομπάσκετ του επόμενου καλοκαιριού στην Ισπανία).
 
Κι αυτό μπορούμε να το ισχυριστούμε αν χρησιμοποιήσουμε τις υποσχέσεις των πιο μεγάλων προσωπικοτήτων της «Επίσημης Αγαπημένης». Ο Βασίλης Σπανούλης πιο εμφατικά, αλλά και ο Νίκος Ζήσης, διαβεβαίωσαν πως δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να εγκαταλείψουν τη «γαλανόλευκη», αλλά ότι, αντιθέτως, θα συνεχίσουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, όσο βέβαια καλούνται για το σκοπό αυτόν. Δείγμα ανδρείας, θάρρους και μέγιστης ηγετικής ικανότητας σε μία δύσκολη περίοδο για την Εθνική ομάδα, κατά την οποία πρέπει να ληφθούν αποφάσεις.
 
Συνεχίζοντας το δικό μας απολογισμό, μπορούμε να συμπεριλάβουμε, μετά από αυτήν των δύο φυσικών ηγετών μας, τη διάθεση όλων να συνεχίσουν να προσφέρουν στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Αυτό κυρίως εξηγείται από το γεγονός ότι, μετά από τόσες αποτυχίες, έχει πληγεί ο εγωισμός τους. Αυτό το στοιχείο ήταν, άλλωστε, που κυριάρχησε μεταξύ των παικτών, μαζί με τη μεγάλη τους εμπειρία, στα τελευταία ματς, με Σλοβενία και Κροατία κυρίως, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα το όποιο αγωνιστικό πλάνο. Έτσι, δείχνουν αποφασισμένοι για μία νέα αρχή, αρχής γενομένης την επόμενη χρονιά, στην οποία όλοι θέλουν να συμβάλουν και, επακολούθως, να διακριθούν. Για το βεληνεκές της Εθνικής μας ομάδας, άλλωστε, είναι αρκετά τα χρόνια δίχως επιτυχία.
 
Για το λόγο αυτόν υπάρχει η θέληση από όλες τις πλευρές για αυτοκριτική και ανάληψη ευθυνών. Από τη διοίκηση μέχρι το τελευταίο στέλεχος του τεχνικού τιμ. Όλοι, άλλωστε, αυτό τόνισαν το απόγευμα της Δευτέρας, μετά την ήττα από τους Κροάτες. Πρέπει να αναλυθεί σε βάθος η υπάρχουσα κατάσταση, να εξευρεθεί το ακριβές πρόβλημα και η «ρίζα» του, και αναλόγως να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα προς τη διόρθωσή της.
 
Και βέβαια, αυτό το πρόβλημα δεν είναι μέχρις ενός μεγάλου βαθμού θέμα του προπονητή, ούτε και των παικτών όμως. Πώς γίνεται να αλλάζουμε σε 4 χρόνια 4 προπονητές, κι όμως να οδηγούμαστε συνεχώς στην αποτυχία; Εκτός αυτού, πώς γίνεται να διαθέτουμε τόσο ποιοτικούς παίκτες (όχι βέβαια μέγιστοι μπασκετμπολίστες, που κάλλιστα θα μπορούσαν να βρίσκονται στο ΝΒΑ, όπως θα ήθελαν να μας πείσουν μερικοί), και να μην καταφέρνουμε να βρεθούμε στις πρώτες θέσεις και τη «ζώνη των μεταλλίων», ενώ δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτα από τους περισσότερους, αν όχι όλους; Η διοίκηση ασφαλώς δεν φταίει στον απόλυτο βαθμό (ο κ. Βασιλακόπουλος, όπως έχουμε ξαναπεί, είναι από τους κύριους παράγοντες, χάρη στους οποίους βρισκόμαστε σε αυτό το τόσο υψηλό επίπεδο), όμως αυτή είναι κυρίως που πρέπει να κοιτάξει τι ή τις πταιει. Μήπως δε θα έπρεπε να προβεί πάλι σε ριζικές αλλαγές; Μήπως θα έπρεπε να αφήσει παίκτες και προπονητή να παραμείνουν σε αρκετά μεγάλο βαθμό ως έχει; Διότι, αν κάθε σεζόν έχουμε αλλαγές στο κομμάτι αυτό, τότε δε θα βρεθεί ποτέ η κατάλληλη «χημεία», όπως είπε και ο Σπανούλης, παρά το γεγονός ότι διαθέτουμε παίκτες που γνωρίζονται άριστα μεταξύ τους. Κι έτσι, θα καθυστερήσουμε να φτάσουμε στους στόχους μας, καθώς και να συνεχίσουμε να προοδεύουμε, σε ένα άθλημα που καθημερινά μεταβάλλεται σε ανύποπτους ρυθμούς.
 
Όχι, (και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να φανώ ξεκάθαρος και απόλυτος), δεν πρέπει να απολυθεί ο Τρινκιέρι! Αρχικά, για τους λόγους που αναλύσαμε στην προηγούμενη παράγραφο. Έπειτα γιατί, όπως είπαμε, όλοι έχουν διάθεση για επανεκκίνηση την επόμενη σεζόν, καθώς και να συμμετάσχουν όλοι σε αυτήν. Μέσα σε αυτούς συγκαταλέγεται και ο Ιταλός, που δικαιολογημένα έως έναν βαθμό δέχεται κριτική. Όντως, στο Ευρωμπάσκετ η Εθνική συνάντησε πολλά προβλήματα στην άμυνά της, ειδικά την περιφερειακή και την ατομική, που επέτρεπε στον κορυφαίο παίκτη του κάθε αντιπάλου να σημειώνει πάνω από 20 πόντους! Και αυτό είναι προϊόν κατά πολύ του κόουτς της Ούνιξ, που διάλεξε να πάει στη Σλοβενία με 3 μόλις καθαρόαιμα γκαρντ, την ώρα που στο σύγχρονο μπάσκετ, για να αντέξεις στους ρυθμούς του και τα συνεχόμενα ματς χρειάζεσαι 5! Αυτό μας έκανε να μην εμφανιζόμαστε «φρέσκοι», σε αντίθεση με τους αντιπάλους που εκεί είχαν πληρότητα, και φυσικά πιο ευάλωτοι. Η επιλογή του άπειρου και κατά πολύ ανενεργού Καββαδά (αυτό το γεγονός το αναφέρουμε ως λιγότερο σημαντικό, καθώς επελέγη κυρίως για να λάβει την πρώτη του εμπειρία) ενίσχυσε αυτήν την κόπωση στους παίκτες μας και την αδυναμία να αποδώσουν στο 100%, ειδικά στην άμυνα. Στο ίδιο συνέβαλαν και οι τραυματισμοί των Σπανούλη (για δύο ματς στα οποία φάνηκε), Μαυροκεφαλίδη (χάσαμε και το τέλειο σκριν με τον Σπανούλη) και Παπανικολάου (απώλεια ενός σπουδαίου αμυντικού και μεγάλου βοηθού στην επίθεση), εξαιτίας των οποίων φτάσαμε να υπολογίζουμε σε… 9.5 παίκτες! Κι ακόμα λιγότεροι, όταν ο Τρινκιέρι επέμενε να μην χρησιμοποιεί παίκτες που θα μπορούσαν να δώσουν λύσεις σε κάποια ματς, όταν χρειάζονταν (Φώτσης, Περπέρογλου, Πρίντεζης). Εξ όλων αυτών και το άλυτο πρόβλημα των ριμπάουντ. Τα επιθετικά προβλήματα, μετά τη λήξη του «κρεσέντο» μας στα τρίποντα στους πρώτους 4 αγώνες εμφανίστηκαν επίσης, καλυπτόμενα όμως από την υπερπροσπάθεια και τις προσωπικές ενέργειες των πιο μεγάλων προσωπικοτήτων μας, όταν σε κάποια σημεία δε λειτούργησε ούτε το υποδειγματικό μας pick ‘n’ roll. Τέλος, η ακατανόητη και συνεχής ακολουθία στο ρυθμό του αντιπάλου, αντί της επιβολής του δικού μας, καθώς και η προσαρμογή του προπονητή μας στον αντίπαλο σε μεγάλο βαθμό σε όλα τα παιχνίδια, αντί της ανάληψης πρωτοβουλιών για την αλλαγή των δεδομένων σε κάθε ματς (κάτι για το οποίο είχαμε την ικανότητα), δε θα μπορούσε να μας επιτρέπει παρά να ακολουθούμε μόνιμα στο σκορ, ενώ θα έπρεπε φυσικά να συμβαίνει το αντίθετο. Για όλα αυτά, βέβαια, είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος ο Αντρέα Τρινκιέρι και ο εγωισμός του. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, όμως, ότι ο μπουμπουνοκέφαλος Ιταλός αναλάμβανε για πρώτη φορά ένα τέτοιο «βάρος», μία τόσο μεγάλη ομάδα με τόσες δυνατές προσωπικότητες. Η αποτυχία αυτή, σε συνδυασμό με τη σεζόν που θα διανύσει με μία άλλη μεγάλη ομάδα (μεγαλύτερη από την Καντού έστω), την Ούνιξ Καζάν, του δίνουν μεγάλα μαθήματα εν όψει του καλοκαιριού του 2014. Η εμπειρία που αποκτά αποτελεί μία μεγάλη βοήθεια για την καριέρα του, όσον αφορά και το μέλλον στην Εθνική μας ομάδα. Άλλωστε, τη θέληση την έδειξε από τις χθεσινές του δηλώσεις, στις οποίες δεν κρύφτηκε και, πλαγίως, δήλωσε «μετάνοια» για τα λάθη του, αναγνώρισε τις ευθύνες του, και δήλωσε έτοιμος να κοιτάξει την αλήθεια κατάματα. Αν μη τι άλλο, ένα πρώτο βήμα από τον ίδιο για κάτι καλύτερο στο μέλλον. Είναι κρίμα να χαθεί, έχοντας τόσες ικανότητες. Αν καταλάβει και εφαρμόσει τα διδάγματα που έλαβε και που θα λάβει, τότε δεν υπάρχει αμφιβολία για ένα λαμπρό μέλλον για τον ίδιο.
 
Γιατί όχι και για την Εθνική ομάδα; Μία επανεκκίνηση με έναν άνθρωπο που τώρα πια τη γνωρίζει και έχει αποκτήσει μία «χημεία» με τους παίκτες της, οι οποίοι έχουν τη διάθεση όσο ποτέ άλλοτε να σταθούν στο πλευρό της και να παλέψουν όσο περισσότερο μπορούν για επιτέλους μία επιτυχία, δε θα ήταν κακή ιδέα. Ένα πρώτο βήμα εν όψει ενός ένδοξου μέλλοντος θα μπορούσε να αποτελεί αυτή η κατάσταση. Κι ας πάμε από την αρχή, από τα προκριματικά για το Μουντομπάσκετ, για να γίνει η ομάδα ακόμη πιο δυνατή, να δείξει σε όλους ποια είναι. Συμφωνείτε κύριε πρόεδρε;

Ραφαήλ Αλαγάς