Η αλήθεια πρέπει να λέγεται. Μιλάμε για ένα σύλλογο που βρίσκεται μόλις στο δεύτερο χρόνο λειτουργίας του κι επιχειρεί να καθιερωθεί στις εθνικές κατηγορίες, με όλους σχεδόν τους παίκτες και τον προπονητή, να είναι απλώς τοπικοί ήρωες της Μεσσηνίας.
Η «στεγνή» αλήθεια αυτό λέει και επιπλέον δεν ήρθε κάποιος «θρύλος» των εθνικών κατηγοριών, όπως ο Βεσκούκης (Ακράτα) ή ο Φωτίου (Κεραυνός Αιγίου) σε ενδεικτικά παραδείγματα. Εκτός κι αν μπορούμε να αποκαλέσουμε κάπως έτσι τον Γιώργο Μπάκα, η πορεία του οποίου μέχρι τα «σαλόνια» της Basket League με το Λαύριο, με καθοριστική παρουσία έως την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία, αξίζει τον απόλυτο σεβασμό. Δεν είχε ποτέ πριν μετακινηθεί στη «Μαύρη Θύελλα», όμως, το ρόλο του «σούπερ σταρ» που απολάμβαναν οι άλλοι δύο παίκτες που μόλις αναφέρθηκαν. Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι τέτοιο παίκτη δεν απέκτησε η ομάδα, άρα το έργο της έγινε εκ προοιμίου πιο δύσκολο.
Αν σκεφτεί κανείς, κιόλας, πως προστέθηκαν σε αυτά τα δεδομένα, ο τραυματισμός του Γιώργου Γιαννουκάκη και η απώλεια αρκετών ημερών προετοιμασίας λόγω των πλημμυρών του Σεπτεμβρίου, με τον Λεωνίδα Τριανταφυλλόπουλο να πονά όλο αυτό το διάστημα, τότε θα έπρεπε να είναι ταπεινός στις επιδιώξεις του. Κι όμως, αυτό το σύνολο ξεπέρασε κάθε προσδοκία, «χτυπώντας» στα ίσια κάθε αντίπαλο και παλεύοντας με τρομερό ζήλο, αν εξαιρέσουμε τα 17 λεπτά του «μπλακ άουτ» με την Ερμιονίδα. Οι υπόλοιπες ήττες, οφείλονται σε άλλους λόγους που κυρίως έχουν να κάνουν με την απειρία που δεδομένα έχουν οι αθλητές της Καλαμάτας.
Πηγαίνοντας στα πιο «τρανταχτά» παραδείγματα, όταν δε διαχειρίζεσαι διαφορά 19 πόντων με την Ερμιονίδα, όταν δε διαχειρίζεσαι διαφορά 4 πόντων στα 50” πριν τη λήξη μετά από ανατροπή στην Νέα Σμύρνη, όταν δε διαχειρίζεσαι την ανατροπή της προηγούμενης Κυριακής με τον Γλαύκο από το -18, καταλαβαίνεις ότι έχεις πολύ δρόμο να διανύσεις σε αυτή την κατηγορία, μέχρι να καθιερωθείς. Γιατί η ομάδα αυτή, βρίσκεται ακόμη στη διαδικασία να περάσει στο μυαλό της τα δεδομένα μίας εθνικής κατηγορίας και να «πετάξει» τα αντίστοιχα του τοπικού, κάτι απόλυτα φυσιολογικό όταν οι παίκτες της έχουν περάσει στο δεύτερο τα περισσότερα χρόνια τους. Το ίδιο συνέβη πέρυσι με τον Γλαύκο και ήταν τόσο σκληρό το περσινό του μάθημα παρά την παραμονή, που μαθαίνοντας τελικά, έχει καταφέρει φέτος να είναι τρίτος και μία από τις πιο «καλοκουρδισμένες» ομάδες της Γ’ Εθνικής.
Η Καλαμάτα, εν ολίγοις, δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τις προσδοκίες που δημιούργησε, μετά από τις εμφανίσεις των πρώτων επτά αγωνιστικών, που «τρόμαξαν»… ακόμη και Αθηναίους. Φαίνεται, άλλωστε, και από το σερί τεσσάρων ηττών μετά το θρίαμβο επί της Ένωσης Ιλίου. Και για το λόγο αυτόν, άρα, κακοφαίνονται τελικά οι τέσσερις νίκες σε 11 παιχνίδια, αν και είναι αλήθεια πως ακολουθεί δύσκολο πρόγραμμα, αρχής γενομένης στο Χαϊδάρι κόντρα στη Δάφνη Δαφνίου.
Στην τελευταία πρόταση, συνοψίζεται το «ναι μεν, αλλά…». Οι «μελανόλευκοι», δηλαδή, έχουν ένα θετικό απολογισμό για «νεοφώτιστη» ομάδα (τι να πει και ο Ίκαρος Καλλιθέας με παράδοση στις εθνικές κατηγορίες, μετρώντας τρεις νίκες και απομάκρυνση προπονητή), αλλά η εικόνα τους στο παρκέ, φέρνει και μία «πίκρα», για το γεγονός ότι δεν αξιοποίησαν μερικές υπέρ τους καταστάσεις που προέκυψαν, ώστε τώρα να είναι πιο ήρεμοι.
Η κατηγορία αυτή, όπως και να’ χει, είναι πολύ δύσκολη και ο δρόμος μακρύς. Έχουν μείνει, άλλωστε, άλλα 17 παιχνίδια. Σε αυτό το διάστημα, παλιότερα, άλλες ομάδες που φαίνονταν «καταδικασμένες» πρόλαβαν να θριαμβεύσουν και άλλες που ήταν «καβάλα στο άλογο», πρόλαβαν να απογοητεύσουν. Η «συνταγή» της υπομονής, όσο στερεότυπο κι αν ακούγεται, είναι η προτεινόμενη για έναν τέτοιο «μαραθώνιο», στον οποίο θα έρθουν κι άλλες «σφαλιάρες». Από αυτές, όλοι θα έχουν μάθει μόλις τελειώσει η χρονιά. Αρκεί τότε να είναι μεταξύ των θριαμβευτών, σε επανάληψη της εξαιρετικής χρονιάς του 2016 (άνοδος στη Γ’ Εθνική και αξιοπρεπέστατη έως τώρα πορεία), διότι σε διαφορετική περίπτωση το «ναι μεν, αλλά…» δε θα έχει ιδιαίτερο νόημα αναφοράς.
Ραφαήλ Αλαγάς
