Τελικά, στην Τέντα συνέβη αυτό που είχαμε αναφέρει την προηγούμενη εβδομάδα σε αυτή τη στήλη, ότι δηλαδή η τρίτη φορά που ένας αγώνας της Καλαμάτας ήταν οριακός, αποτελούσε και την… φαρμακερή.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Η ήττα αυτή από την Πεύκη, σε συνδυασμό με το πολύ δύσκολο πρόγραμμα που ακολουθεί για τους «μελανόλευκους», καθιστούν εξαιρετικά δύσκολη την υπόθεση της παραμονής. Ένωση Ιλίου εκτός, Ίκαρος Νέας Σμύρνης εντός, Ερμιονίδα εκτός, Ακράτα εντός και Γλαύκος εντός, συνθέτουν ένα σκηνικό πέντε εξαιρετικά δύσκολων αγώνων πριν το ρεπό τους. Και πού να δούμε τι έχει μετά το ρεπό. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε τη Δάφνη Δαφνίου (εντός) και τον ΚΑΟ Κορίνθου (εκτός), πριν ολοκληρωθούν οι υποχρεώσεις της με το εντός έδρας παιχνίδι της τελευταίας αγωνιστικής με τον Άρη Πετρούπολης.
Θεωρητικά, η ομάδα προλαβαίνει. Μπορεί να είναι τελευταία με πέντε ήττες, αλλά σε απόσταση δύο νικών από την Πεύκη, απέναντι στην οποία έχει υπέρ της την ισοβαθμία, καθώς και μόλις μία από άλλες τέσσερις ομάδες (Άρης, Ίκαρος Καλλιθέας, Πορφύρας, Ερμιονίδα), με οκτώ αγώνες για το φινάλε. Είναι λογικό, όμως, να προκύπτει η απορία για το πώς μπορεί να ξεπεράσει τα «εμπόδια» που θα βρει μπροστά της, όταν δεν καταφέρνει να ανταποκριθεί στο «πρέπει» που είχε στην έδρα της.
Γι’ αυτό το λόγο, λοιπόν, θεωρείται εξαιρετικά δύσκολο έως ακατόρθωτο το έργο της. Πολύ περισσότερο, δε, όταν έχει… συνηθίσει να χάνει με τον ίδιο τρόπο, επιστρέφοντας από μία εναντίον της διαφορά (την τελευταία φορά έγινε από -10), αλλά κάνοντας στη συνέχεια… ό, τι μπορεί για να μην ολοκληρωθεί με νίκη η ανατροπή. Η ίδια ομάδα, βέβαια, έχει εφεύρει αρκετούς ακόμη τρόπους για να χάσει, με τις 11 από τις 15 ήττες της να είναι μεταξύ ενός και 8 πόντων στην τελική διαφορά. Αυτός ο αριθμός, είναι κι αυτός που μαρτυρά τα περισσότερα για το πώς διαχειρίζεται τις τελευταίες στιγμές, εκείνες που αποκαλούνται ως «ειδικές καταστάσεις».
Παράλληλα, όμως, υπάρχει και ένα ακόμη συναίσθημα, διαφορετικό από αυτό που δημιουργούν όχι μόνο τα αρνητικά αποτελέσματα, αλλά και ο τρόπος που έρχονται. Όποιος έχει παρακολουθήσει αυτή την ομάδα, δεν μπορεί… να αποδεχθεί μέσα του, πως θα παρουσιάσει διαφορετικό πρόσωπο, από αυτό του μαχητή που έχει δείξει σε ολόκληρο το πρωτάθλημα. Ακόμη κι αν δεχθούμε πως η ομάδα δεν προλαβαίνει, διότι ελπίδες ασφαλώς και υπάρχουν, έστω κι αν λιγόστεψαν, κανείς εξ όσων την (παρ)ακολουθούν από την αρχή, δεν μπορεί να πιστέψει πως δε θα παλέψει μέχρι το τέλος.
Θα ήταν μεγάλο λάθος, λοιπόν, να εγκαταλείψει την προσπάθεια της η Καλαμάτα, για δύο βασικούς λόγους. Ο ένας σχετίζεται με τις μαθηματικές ελπίδες που διαθέτει και πρέπει να τις «κυνηγήσει» μέχρι τέλους, μέχρι να πει «τετέλεσται», ή ακόμη και «ζήτω» στη λιγότερο πιθανή περίπτωση. Ο άλλος έχει να κάνει με την αξιοπρέπεια της. Οι παίκτες της οφείλουν να παλέψουν μέχρι τέλους, ώστε να σεβαστούν τουλάχιστον τον κόπο που έκαναν, για να παρουσιάσουν αν μη τι άλλο μία καλή δουλειά στο παρκέ, άσχετα αν τα αποτελέσματα δεν ήρθαν. Στο κάτω-κάτω, αν όλοι οι αντίπαλοι που θα την αντιμετωπίσουν θεωρούν τον εαυτό τους ανώτερο, ας το αποδείξουν κιόλας στο παρκέ…
Ραφαήλ Αλαγάς
