Η Ρωσία, άλλωστε, δεν ήταν κανένα «μεγαθήριο». Για να είμαστε πιο ξεκάθαροι, ούτε Ισπανία ούτε Σερβία ήταν για να την «σκιαχτούμε» (το άρθρο γράφεται λίγο πριν από τον αγώνα Ισπανία-Σλοβενία, χωρίς δηλαδή να γνωρίζω την έκβαση των ημιτελικών). Ήταν, λοιπόν, στο χέρι μας η πρόκριση και αυτό αποδείχθηκε για 25 λεπτά, όταν οι παίκτες του Κώστα Μίσσα έκαναν «παρέλαση», προηγούμενοι με διαφορά σε διψήφιο νούμερο.

Κάπου εκεί, όμως, οι πέντε με τους οποίους επέλεξε ο «Στρατηγός» να… ζήσει και να πεθάνει, προδόθηκαν από τα πόδια τους. «Το μεν πνεύμα πρόθυμο, η δε σαρξ ασθενής», είναι η καταλληλότερη φράση που αποτυπώνεται μόνο στον χρόνο συμμετοχής των εν λόγω αθλητών. Με αύξουσα σειρά, 37:24 ο Παπανικολάου, 36 ακριβώς ο Καλάθης, 35:49 ο Σλούκας, 33:51 ο Πρίντεζης και 32:33 ο Μπουρούσης. Λογικό να «σκάσουν» στο τέλος, αν και ο Σβεντ που οδήγησε την «Αρκούδα» προς την επιτυχία δεν ήταν ο παίκτης που «σκότωσε» την Εθνική. Αυτός ο παίκτης ήταν ο Κοστόφ.

Αυτή ακριβώς είναι η πιο σημαντική πρόταση, που δικαιολογεί πολλά στοιχεία. Το γιατί, δηλαδή, ήμασταν άστοχοι σε τρίποντα (5/20 και 25%) και βολές (10/20 και 50%), το γιατί δεν είχαμε καθαρό μυαλό στις δύο ευκαιρίες που είχαμε να ισοφαρίσουμε και να προσπεράσουμε, με το σκορ στο 66-68 και αρκετό χρόνο ακόμη μπροστά μας (δύο βεβιασμένες επιλογές Σλούκα-Καλάθη λόγω πίεσης χρόνου) και το γιατί τελικά καταλήξαμε σε τουλάχιστον επτά κατοχές λιγότερες (6 λιγότερα επιθετικά ριμπάουντ και ένα παραπάνω λάθος), που εξηγούν σε πιο «βαθιά» στατιστικά τον αποκλεισμό.

Ο Σεργκέι Μπαζάρεβιτς, είχε σε μεγαλύτερη πνευματική ετοιμότητα τους λεγόμενους «παγκίτες» από τη δική του μεριά, ενώ σε σύγκριση με το ματς με τους Λιθουανούς, οι δικοί μας υστέρησαν. Παππάς, Παπαγιάννης, Μάντζαρης, Αντετοκούνμπο και Παπαπέτρου είχαν μαζί -30 βαθμούς σε επιρροή στο παιχνίδι της ομάδας, κάτι για το οποίο μάλλον ευθύνεται ο κόουτς Μίσσας. Κάπως έτσι, όμως, είναι καταφανής ο λόγος, για τον οποίο επέλεξε να πορευτεί μόνο με πέντε παίκτες μέχρι το τέλος. Οταν βλέπεις, ότι σε κάθε αλλαγή 1-2 βασικών σου παικτών, επέρχεται «πανωλεθρία», πώς να μην καταλήξεις να ρισκάρεις την κούρασή τους, ώστε να κερδίσεις; Οι βασικοί παίκτες των Ρώσων, όμως, ήταν πιο «φρέσκοι» και πιο έτοιμοι στις κρίσιμες λεπτομέρειες, παίρνοντας την πρόκριση και εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο το κακό διάστημα της Εθνικής, η οποία μπορεί να έφτασε την απόσταση μέχρι το +15, αλλά στο διάστημα απόλυτης κυριαρχίας στο πρώτο ημίχρονο, είχε πάει στα αποδυτήρια με ένα «φτωχό» +6 (37-31). Νομίζετε πώς δεν έπαιξε κι αυτό το ρόλο του; Κάτι ξέρει και ο Κιριλένκο (πρόεδρος πλέον της ρωσικής ομοσπονδίας), που τόνισε ότι θα περίμενε την ομάδα του να ηττάται με διαφορά 20 πόντων στην άναπαυλα, βάσει της απόδοσής της.

Στον απολογισμό, όμως, τι γράφεται; Εγώ θα πω ότι η Εθνική Ανδρών είναι επιτυχημένη στην πορεία της. Σκεφτείτε μόνο τα προβλήματα που αντιμετώπισε από πριν καν αρχίσει η προετοιμασία, μέχρι και τον αγώνα με την Φινλανδία περίπου, όπως τα αναλύσαμε στο άρθρο του περασμένου Σαββατοκύριακου, επιχειρώντας να αποδώσουμε τις αντίστοιχες ευθύνες. Πιστεύετε πως με διαφορετικά πρόσωπα, αλλά με ίδιες εξελίξεις, θα πετυχαίναμε κάτι καλύτερο; Πιστεύετε πως, αν ήταν άλλος στη θέση του Κώστα Μίσσα, επί παραδείγματι, που πήρε ως έσχατη και υποτιμημένη λύση το πόστο του ομοσπονδιακού τεχνικού, θα υπήρχαν περισσότερες πιθανότητες για ένα καλύτερο αποτέλεσμα; Σε ανθρώπους σαν τον «Στρατηγό», με δεκαετίες προσφοράς στο ελληνικό μπάσκετ και φωνάζοντας πάντα «παρών» σε δύσκολες αποστολές, οφείλουμε τον ελάχιστο σεβασμό και αυτό που κατάφερε η ομάδα, με βάση τις «φουρτούνες» που πέρασε πάντα, ήταν μία επιτυχία και μία σημαντική παρακαταθήκη για το μέλλον.

Ποιο είναι, όμως, αυτό το μέλλον; Άντε να βρει κανείς άκρη. Τα «παράθυρα» της FIBA απαγορεύουν στην ομοσπονδία την πιθανότητα να «κυνηγήσει» προπονητή από το «πάνω ράφι», ενώ ο νέος εκλέκτορας δε θα μπορέσει να υπολογίζει κανέναν πρωτοκλασάτο παίκτη. Και τα δύο συμβαίνουν για τον ίδιο λόγο, αφού το ΝΒΑ και η Ευρωλίγκα είναι ανένδοτοι εναντίον αυτών των «παραθύρων» των προκριματικών αγώνων. Ταυτόχρονα, όμως, πρέπει να γίνει μία σωστή επιλογή - και υπάρχουν αυτές - για έναν άνθρωπο που θα φτιάξει το οργανόγραμμα, το οποίο χρειάζεται για την νέα εποχή στην Εθνική Ανδρών, καθώς και στις μικρότερες ηλικίες.

Το εγχείρημα είναι αν μη τι άλλο δύσκολο, αλλά η Ομοσπονδία δε δικαιολογείται σε καμία περίπτωση να κωλυσιεργήσει ξανά, όπως έγινε με το θέμα του φετινού προπονητή. Πρέπει να είναι τάχιστη και ταυτόχρονα σίγουρη για την επιλογή ενός ανθρώπου που θα μείνει για αρκετό καιρό, έχοντας «εν λευκώ» τη διαχείριση μίας δύσκολης επόμενης ημέρας.

Προσωπικά, θα ήθελα να αναδειχθεί ένα ακόμη σημαντικό θέμα. Το γεγονός, δηλαδή, ότι άλλοι είναι οι παίκτες που θα κληθούν να «τραβήξουν κουπί» για να μην χάσουμε το ραντεβού στην Κίνα το 2019, ενώ άλλοι πιθανότατα θα αγωνιστούν στην Άπω Ανατολή, αφού κανείς εκ των 12 που βρέθηκαν, επί παραδείγματι, στην φετινή αποστολή, δε θα μπορέσει να αγωνιστεί στα προκριματικά. Το θέμα που γεννάται, επομένως, είναι πώς θα μπορέσεις να δώσεις ένα επιπλέον κίνητρο στους παίκτες που θα αγωνιστούν τώρα - πέραν της ύψιστης τιμής του να φορούν το εθνόσημο - για να δώσουν το κάτι παραπάνω και να μας οδηγήσουν στο Μουντομπάσκετ. Ίσως αυτή να είναι και η ευκαιρία ζωής για τους εν λόγω παίκτες, καθώς θέλω να πιστεύω πως όσοι ξεχωρίσουν θα μπορούν να ελπίζουν σε μία ανταμοιβή, ακόμη κι αυτή είναι έστω η παρουσία στην προεπιλογή πριν από την τελική φάση.

Με λίγα λόγια, χρειάζεται ένα ξεκάθαρο σχέδιο για όλα τα θέματα που φέρουν οι αλλαγές της FIBA με τα περίφημα «παράθυρά» της. Ένα σχέδιο, το οποίο παίρνοντας ως βάση τα θετικά στοιχεία της τελευταίας πορείας της Εθνικής, θα την οδηγήσει επιτυχώς στα «μονοπάτια» του Παγκοσμίου Κυπέλλου και μακριά από ένα «κάζο», αν και οι πρώτοι αντίπαλοι (Μ. Βρετανία, Ισραήλ, Εσθονία) δε δείχνουν να φοβίζουν, ακόμη κι αν παίζουμε χωρίς τα «πρωτοπαλίκαρα»…

Ραφαήλ Αλαγάς