Το «θαύμα» έγινε απέναντι στην υποσχόμενη, αλλά όχι ακόμη έτοιμη για τη διεκδίκηση του τροπαίου, Αρμάνι Μιλάνο, και πλέον οι Ισραηλινοί μπορούν να είναι χαρούμενοι με την φετινή τους επιτυχία, ταξιδεύοντας στην πρωτεύουσα της μόδας χωρίς ιδιαίτερο άγχος για τον 6ο τίτλο στην ιστορία τους.
 
Μετά το 3-0 της Μπαρτσελόνα και το 3-1 της Μακάμπι, λοιπόν, δύο εισιτήρια για το προσεχές Final-4 έχουν κάτοχο. Ωστόσο, οφείλουμε να κάνουμε λίγη υπομονή ακόμη για να δούμε ποιοι θα είναι οι αντίπαλοί τους, με τα «ζευγάρια» Ρεάλ Μαδρίτης-Ολυμπιακός και ΤΣΣΚΑ Μόσχας-Παναθηναϊκός να οδηγούνται σε 5ο ματς. Δύο μεγάλες «μάχες» ανάμεσα σε τέσσερις ομάδες που θα μπορούσαν να είναι και αυτές που θα απάρτιζαν εκείνες του Final-4, όπως μας είχε δηλώσει πρόσφατα ο Νίκος Χατζής. Αναμφισβήτητα, βρισκόμαστε μπροστά σε δύο ιστορικά παιχνίδια, με την κατάληξή τους να μην είναι σε καμία περίπτωση δεδομένη, μετά από όσα έχουμε δει μέσα σε δύο εβδομάδες.
 
Και στο Σ.Ε.Φ. και στο Ο.Α.Κ.Α. παρακολουθήσαμε ματς που θα μείνουν για πολλά χρόνια ακόμη στις μνήμες μας και που, προφανώς, μας προϊδεάζουν γι’ αυτά που θα παρακολουθήσουμε απόψε. Ξεκινώντας από το Φάληρο, ο Ολυμπιακός ήταν η ομάδα που, περισσότερο από τον Παναθηναϊκό, έδινε την εντύπωση ότι δεν ήταν τόσο ικανός να κοντράρει ένα γεμάτο ρόστερ με «διψασμένους» παίκτες, όπως η Ρεάλ. Αυτό μαρτυρούσε η εικόνα των δύο πρώτων παιχνιδιών στην Ισπανία, κατά τη διάρκεια των οποίων οι «Ερυθρόλευκοι», με τον τρόπο που αγωνίζονταν, δεν μπήκαν ποτέ αρκετά «ζεστά» στη διεκδίκηση του «μπρέικ». Υπήρχαν αρκετά πράγματα, και δη στο αμυντικό κομμάτι, που έπρεπε να διορθωθούν, προκειμένου να παρουσιαστούν βελτιωμένοι και πιο ανταγωνιστικοί στα επόμενα ματς. Η «καυτή» έδρα θα ήταν, βέβαια, ένας σημαντικός, όπως πάντα συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, «σύμμαχος», ώστε να αποκτήσουν το απαιτούμενο θάρρος για να διεκδικήσουν τις δύο νίκες στην έδρα, καθώς επίσης την πυγμή και το πάθος που δεν φάνηκε να διέθεταν στον απαραίτητο βαθμό στη Μαδρίτη.
 
Και όντως, έτσι έγινε. Ο κόσμος πραγματικά βοήθησε πάρα πολύ τους παίκτες του Μπαρτζώκα, οι οποίοι κινήθηκαν σε διόλου απαρατήρητο βαθμό σε «λογική Παναθηναϊκού», κάτι που έπρεπε να είχαν κάνει εξαρχής. Το να κρατάς αρχικά στους 76 κι έπειτα τους 62 πόντους μία «πυροκίνητη» και με πλούσιο ταλέντο ομάδα με μέσο όρο τους 88, συνιστά «θρίαμβο» για την άμυνά σου, η διάθεση, η δύναμη, το πάθος και η τακτική προσέγγιση της οποίας ήταν ίδια επί 80 λεπτά. Η Ρεάλ δε βρήκε ποτέ τις απαντήσεις στις πολλές αλλαγές μετά τα σκριν και ο αμυντικός σχεδιασμός του κόουτς του Ολυμπιακού στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία, δίνοντας την «ώθηση» μετά στο επιθετικό παιχνίδι της ομάδας.
 
 Άλλο σημαντικό στοιχείο είναι ότι περισσότεροι παίκτες συμμετείχαν πλέον ουσιαστικά στο παιχνίδι του Ολυμπιακού, δίνοντας πολλές λύσεις και βοηθώντας τους Σπανούλη και Ντάνστον, που στα πρώτα δύο ματς έδιναν την αίσθηση ότι πάλευαν μόνοι τους. Και πάλι αυτοί ήταν οι κορυφαίοι, βέβαια, όμως η άνοδος των Λοτζέσκι, που ξαφνικά απέβαλε από πάνω την ευθυνοφοβία των πρώτων δύο ματς, του εκπληκτικού στην προσωπική άμυνα απέναντι στον «άσσο» Μάντζαρη, των επιτέλους ψύχραιμων Σλούκα και Πέτγουεϊ, του κρίσιμου στην άμυνα απέναντι στον Ρούντι Κόλινς, του Σίμμονς που έκανε τη δουλειά που χρειαζόταν στα λίγα λεπτά που έπαιξε, καθώς και η πρόσθεση του καθοριστικού, ιδίως στο τέλος του τρίτου ματς, Πρίντεζη, είναι στοιχεία που δεν μπορούν να αμεληθούν. Όλοι αυτοί μαζί, παίζοντας σαν ομάδα, όπως δήλωσε άλλωστε κι ο Λάσο, έκαναν το παιχνίδι του Ολυμπιακού πιο σύνθετο, πιο εύκολο για τους πρώτους δύο προαναφερθέντες παίκτες και πιο απρόβλεπτο για τους αντιπάλους τους, οι οποίοι από ένα σημείο κι έπειτα στο 4ο ματς δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν μία ομάδα με τη μεγάλη «ψυχή» του δις πρωταθλητή Ευρώπης. Πλέον, στο αποψινό παιχνίδι του «Palacio de Deportes», η πίεση γυρίζει ολοκληρωτικά στην άλλη πλευρά, με τον Ολυμπιακό να έχει ήδη εισπράξει το θαυμασμό όλων μας. Ποιος μπορεί να υποτιμήσει, πια, μία ομάδα που έχει καταφέρει τόσες επικές ανατροπές στο πολύ σύντομο διάστημα των τελευταίων τριών ετών, κυνηγώντας ίσως την πιο επική όλων σήμερα και φέροντας στους αντιπάλους της τους «εφιάλτες» του Λονδίνου και του 2009, όταν και προκρίθηκε με 3-1 στη Μαδρίτη για το Final-4 του Βερολίνου;
 
Ανάλογα συναισθήματα ισχύουν για το μεγάλο «Εξάστερο» Παναθηναϊκό, που βρήκε τα ψυχικά αποθέματα μετά από το δύσκολο -26 του δεύτερου ματς στη Μόσχα, και όχι μόνο επικράτησε και στα δύο ματς του Ο.Α.Κ.Α., αλλά κατά διαστήματα κυριάρχησε κιόλας, στέλνοντας τη διαφορά αρκετές φορές σε διψήφιο αριθμό κι εκθέτοντας πολλάκις τις φανερές αδυναμίες της ΤΣΣΚΑ, όπως όφειλε άλλωστε να πράξει. Βέβαια, δυσκόλεψε κι αδίκησε σε ουκ ολίγες τον εαυτό του. Ειδικά στο ματς της Τετάρτης κόντεψε να φανεί ιδανικός «αυτόχειρ», προηγούμενος με 9 πόντους 1:30 λεπτό πριν το τέλος του και καταλήγοντας να χάνει με 3 πόντους στην παράταση, πριν το μεγάλο σουτ του Φώτση, που μπορεί να σημαίνει και ολόκληρη πρόκριση. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί όταν συνειδητοποιεί κανείς πως τα πιο τραγικά λάθη, που παραλίγο να κοστίσουν, τα έχει κάνει ο Διαμαντίδης, η κούραση του οποίου φάνηκε ξεκάθαρα στην τελευταία φάση, όταν μετά την άστοχη βολή του Ουίμς χάνει την μπάλα μέσα από τα χέρια του. Πλέον η απόδοσή του στο παιχνίδι της «USH» είναι ένα σοβαρό ερώτημα, καθώς όπως μας είχε αναλύσει ο Μέμος Ιωάννου, καλώς ή κακώς από την απόδοση του αρχηγού εξαρτώνται πολλά. Αυτό ισχύει ειδικά όταν δεν έχει βοήθεια από τα υπόλοιπα γκαρντ, με τους Ούκιτς, Κάρι και Μπράμος να «χρωστούν» ένα μεγάλο παιχνίδι. Μακάρι την τουλάχιστον μέτρια, σε γενικές γραμμές, απόδοσή τους στα τέσσερα πρώτα παιχνίδια να την «εξαργυρώσουν» στο πιο κρίσιμο της σεζόν μέχρι σήμερα.
 
Ένα σημείο-«κλειδί», όχι μόνο για προχθές, αλλά για όλη τη σειρά ήταν η κατά κράτος κυριαρχία των «Πρασίνων» στο σημείο όπου οι Ρώσοι έχουν θεωρητικά το πλεονέκτημα, δηλαδή στο παιχνίδι στη ρακέτα. Όχι μόνο έχει «εγκλωβίσει» τους ψηλούς της ΤΣΣΚΑ αυτή η «μυθική» άμυνα των παικτών του Αλβέρτη, αλλά έχει πάρει και τους περισσότερους πόντους από την φρόντ-λάιν της η ομάδα, με το rotation σε αυτήν τη γραμμή να είναι ιδανικό, με ποιοτικές λύσεις σε ανάλογο χρόνο από όλους τους παίκτες της. Μετά και την περσινή επικράτηση του Ολυμπιακού σε αυτό το σημείο, οι Μοσχοβίτες μπορούν να πουν ότι διαθέτουν ένα «ελληνικό σύνδρομο», καθώς ποτέ μέχρι σήμερα, δεν έχουν εκμεταλλευτεί αυτό που θεωρείται το ισχυρότερό τους «χαρτί». Η ενέργεια και το πάθος, μαζί με την υπεροχή σε ταχύτητα σε σχέση με τους αντιπάλους τους που έχουν δείξει μέχρι σήμερα οι ψηλοί του Παναθηναϊκού πρέπει να είναι ίδια και σήμερα, παρά τη λογική κούραση, προκειμένου να έρθει η πρόκριση.
 
Τέλος, σημαντικό γεγονός θα είναι η επιστροφή του Τεόντοσιτς. Αν όντως συμβεί αυτό αύριο, στον Παναθηναϊκό οφείλουν να αναπροσαρμόσουν τα πλάνα τους, καθώς μέχρι σήμερα άφηναν στην άμυνα τους αρκετή ελευθερία στα μη αξιόπιστα επιθετικά point guard της ΤΣΣΚΑ, επικεντρωμένοι στη «μάχη» του «ζωγραφιστού». Με την επιστροφή του Σέρβου, για όσο χρόνο αγωνιστεί, κάτι τέτοιο παύει να ισχύει και το τεχνικό επιτελείο θα έχει άλλο ένα πρόβλημα να λύσει. Η αντιμετώπιση του Ουίμς στις φάσεις που ο ίδιος φτιάχνει για τον εαυτό του είναι φυσικά ένα πολύ σημαντικό σημείο, με αυτήν του πρώτου ημιχρόνου στο 4ο ματς να είναι ο «οδηγός» για κάτι ανάλογο απόψε.
 
Η «ραψωδία των τεσσάρων» τελειώνει απόψε, με δύο να προκρίνονται στο Final-4 και να ταξιδεύουν για Μιλάνο. Όπως είχαμε αναφέρει στο προηγούμενο άρθρο, μέχρι σήμερα καμία ομάδα στο σύστημα best-out-of-five στα play-offs, δεν έχει επιστρέψει από το 2-0. Οι δύο ελληνικές ομάδες απέδειξαν ότι είναι οι πρώτες που μπορούν να το καταφέρουν και να γράψουν άλλη μία φορά ιστορία. Ήρθε η ώρα να το ολοκληρώσουν!

Ραφαήλ Αλαγάς