Τελικά, για άλλη μία φορά απέδειξε ότι είναι η «φωτεινή πυξίδα», σε μία κοινωνία γεμάτη παθογένειες και έλλειψη πολλών συστατικών που θα μπορούσαν μία μέρα να μας καταστήσουν σοβαρό ευρωπαϊκό κράτος. Η ρήση «Εδώ είναι Βαλκάνια», μας ταιριάζει απόλυτα, πλην του μπάσκετ, το οποίο είναι το μόνο που… ξέφυγε και είναι στην ευρωπαϊκή ελίτ εδώ και πολλά χρόνια.
Και επιβεβαίωσε την παρουσία του σε αυτή, με την πρόκριση του Ολυμπιακού στο Final-4 της Μαδρίτης. Οι «ερυθρόλευκοι», είναι μόλις η δεύτερη ομάδα που καταφέρνει να αποκλείσει σε σειρά πέντε αγώνων την Μπαρτσελόνα, πραγματοποιώντας εναντίον της τρεις συνεχόμενες νίκες από μειονέκτημα έδρας. Η πρώτη, ήταν ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς το 2011, όταν και της είχε… απαγορέψει να διοργανώσει το Final-4 που διεξαγόταν στην πρωτεύουσα της Καταλωνίας και στέφθηκε για έκτη φορά πρωταθλητής Ευρώπης. Για όσους αγαπούν τους συνειρμούς, ας τους υπενθυμίσουμε εκτός αυτού, πως η Ολυμπία Χοψονίδου περιμένει και το τέταρτο παιδί του Βασίλη Σπανούλη, με τις προηγούμενες τρεις φορές να φέρνουν ευρωπαϊκό (2009 με Παναθηναϊκό, 2012 και 2013 με Ολυμπιακό).
Στο αγωνιστικό κομμάτι, μπορεί να μην παρακολουθήσαμε και την πλέον ποιοτική σειρά, αλλά αυτό δε μείωνε σε καμία περίπτωση το ενδιαφέρον, ακόμη κι ο φίλος του μπάσκετ δεν ήταν Έλληνας ή Ισπανός. Μετά το πρώτο ματς δε, όπου η ομάδα του Τσάβι Πασκουάλ κυριάρχησε απόλυτα, διεξήχθησαν τρία ματς, από τα πιο συναρπαστικά στην εποχή του best-out-of-five. Οι Καταλανοί, φαίνεται πως δεν ήταν έτοιμοι να… φάνε ξύλο στο δεύτερο ματς στο «Παλάου Μπλαουγκράνα», βλέποντας έναν φοβισμένο Ολυμπιακό στην πρώτη αναμέτρηση, έναν Σπανούλη να μη βρίσκεται σε ρυθμό, και τους Αγραβάνη-Παπαπέτρου να είναι οι μοναδικοί του διακριθέντες. Μπορεί και να μην ήταν έτοιμοι οι παίκτες του Σφαιρόπουλου τότε για την υπέρβαση. Ήταν σίγουρα, όμως, στο δεύτερο ματς. Χτύπησαν… αλύπητα σε κάθε φανερή αδυναμία των αντιπάλων τους, με πιο χαρακτηριστική την «αλλεργία» τους στις πολλές επαφές και πήραν θάρρος από τον αρχηγό που μαζί με τον Πρίντεζη, έδωσαν το «σύνθημα» στους υπόλοιπους. Μόνη τους υποχρέωση, ήταν να ακολουθήσουν, κάτι που φάνηκε και από τα 13/27 τρίποντα που πέτυχαν, αλλά και από τη μαχητικότητα που επέδειξαν στο παρκέ.
Η συνταγή, μετά το σπουδαίο «διπλό», δεν χρειάστηκε να διαφοροποιηθεί ιδιαίτερα, ειδικά από τη στιγμή που στο τρίτο ματς ο Πασκουάλ δεν παρουσίασε κάτι καινούργιο, όπως όλοι περίμεναν από έναν ευφυέστατο κόουτς, του οποίου το ουσιώδες ελάττωμα είναι η απουσία εναλλακτικού πλάνου. Εκμεταλλευόμενος και την έδρα του, η οποία θα απέτρεπε από τους διαιτητές τα πολλά σφυρίγματα στις επαφές, πήγε με τα δικά του «νερά» τη σειρά για τη μεγαλύτερη διάρκεια των επόμενων 80 λεπτών στο Φάληρο. Η «Μπάρτσα» αιφνιδίασε μόνο προς το τέλος του δευτέρου δεκαλέπτου στο τέταρτο ματς, όταν και ο Πασκουάλ επέμεινε να έχει στο γήπεδο τον Τόμιτς, παρά τα τρία του φάουλ, και ο Ναβάρο ανέλαβε δράση. Και πάλι, όμως, υπήρχε αντίδραση, και η επιμονή με τον Κροάτη σέντερ θα ήταν καταστροφική στο τέλος. Βλέποντας ότι στην τελευταία επίθεση, ο Ολυμπιακός έπαιζε με τέσσερις «κοντούς», με άπαντες να έχουν υπολογίσιμο σουτ, παρέταξε πεντάδα με τον Τόμιτς στο «5» και με τέσσερα φάουλ, αν και χρειαζόταν γρήγορες περιστροφές. Η μπάλα από τον Σπανούλη στον Σλούκα κι εκείνος έχει το καθαρό μυαλό να δει τον ελεύθερο Πρίντεζη.
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, με τον Ολυμπιακό να μιλάει δικαίως για υπερηφάνεια. Κέρδισε μία θεωρητικά καλύτερη ομάδα, καθώς στην πράξη απεδείχθη το αντίθετο. Μπήκε αδικημένος στα play-offs, μιας και οι πολλοί τραυματισμοί του απαγόρευσαν να διεκδικήσει το πλεονέκτημα έδρας, επί ίσοις όροις με ΤΣΣΚΑ και Φενέρμπαχτσε. Συνέχισε να έχει προβλήματα στη σειρά. Όλα, όμως, ξεπεράστηκαν από μία ομάδα, από την οποία το μόνο που δεν μπορείς να της πάρεις… είναι η ψυχή! Όπως το 2012 και το 2013, πάει δίχως κανένα άγχος στη Μαδρίτη, απέναντι στην «Αρκούδα», η οποία δεν μπορεί να μη θυμάται τα «στραπάτσο» εκείνων των σεζόν.
Όσον αφορά την πρόκριση της ΤΣΣΚΑ επί του Παναθηναϊκού, δεν χρειάζονται ιδιαίτερα λόγια. Αυτό το 55-74 του τελευταίου ματς στο ΟΑΚΑ, αντικατοπτρίζει επακριβώς τη διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων. Και η μία νίκη των «πρασίνων», ήταν πολλή, και αυτό προβληματίζει, παρότι ο αρχικός στόχος ήταν η πρόκριση στο Top-16. Ο πρόεδρος, Μάνος Παπαδόπουλος, δε δήλωσε ικανοποιημένος, καθώς «ο Παναθηναϊκός πρέπει να διεκδικεί όλους τους τίτλους», ενώ κατά τον ίδιο δεν έχει προχωρήσει και το πλάνο ελληνοποίησης.
Κι εδώ, καλείται να απαντήσει η διοίκηση σε ένα κρίσιμο ερώτημα, το οποίο απασχολεί και τους φιλάθλους. Θέλουν να προχωρήσουν στον απόλυτο βαθμό το συγκεκριμένο πλάνο, κατεβαίνοντας μοιραία για κάποια χρόνια από την ελίτ των κορυφαίων ομάδων που διεκδικούν τον τίτλο και κάνοντας υπομονή μέχρι να ξαναφτάσει στο ύψιστο επίπεδο, ή μήπως επιθυμούν άμεσα αποτελέσματα, «θυσιάζοντας» εν μέρει αυτό το σχέδιο; Γιατί το να επιτευχθούν και τα δύο μαζί, είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο, με τον Διαμαντίδη παράλληλα στη «δύση» της καριέρας του, κάτι που σημαίνει πως ο επόμενος αρχηγός πρέπει να βρεθεί άμεσα. Τον τίτλο αυτό, μάλλον θα πάρει ο Παππάς, δείχνοντας φέτος ηγετικό χαρακτήρα στο παρκέ, και δη στη σειρά με την ΤΣΣΚΑ. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Οι απαιτήσεις θα είναι περισσότερες του χρόνου και τότε καλείται να αποδείξει, αν όντως ο ρόλος του ηγέτη είναι προορισμένος για τον ίδιο.
Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, σε κάθε περίπτωση έκαναν τον Έλληνα να χαρεί, να βρει λίγο χαμόγελο μέσα σε όλη αυτήν την καθημερινή μιζέρια που ζει. Και είναι αμφότεροι αξιέπαινοι γι’ αυτό. Οι «ερυθρόλευκοι», ειδικά, θα απασχολήσουν ακόμη περισσότερο, με την πρόκρισή τους στο Final-4 και το τριήμερο 15-17 Μαΐου θα έχει ελληνικό χρώμα. Στους «πράσινους», όμως, χρειάζεται εύρεση του ακριβούς προσανατολισμού. Πρέπει να γίνει άμεσα μία επιλογή, για το τι θα ακολουθηθεί, γιατί μάλλον όσα ειπώθηκαν το περασμένο καλοκαίρι, δεν ήταν τελικά και τόσο ξεκάθαρα…
Ραφαήλ Αλαγάς
