Η πρώτη συμμετοχή της εν λόγω ομάδας σε εθνικό πρωτάθλημα, έμελλε να λήξει άδοξα, καθώς έχει δηλώσει αδυναμία συμμετοχής για το παιχνίδι της 3ης Μαΐου με αντίπαλο τη Ζάκυνθο, στο νησί των Επτανήσων, ενώ η σεζόν λήγει μπροστά στο καλαματιανό κοινό, κόντρα στον Γ.Σ. Χαλανδρίου. Δεν υπάρχει, όμως, λόγος για δάκρυα και από κανέναν. Γιατί πολύ απλά, αυτή η ομάδα ξεπέρασε τον εαυτό της!
Μετά από μία πολύ άσχημη αγωνιστική περίοδο (2013-2014) για το μεσσηνιακό μπάσκετ, με την Καλαμάτα ’80 και τη Μεσσήνη να υποβιβάζονται με… κάτω τα χέρια, οι προσδοκίες και για φέτος δεν ήταν μεγάλες. Παρά τις αγωνιώδεις και φιλότιμες προσπάθειες των παραγόντων του συλλόγου, ήταν δύσκολο να φανεί το σύνολο που παρουσίασε εν αρχή ο Παύλος Νόντας, μιας και οι παίκτες που είχε στη διάθεσή του δε ζουν από το μπάσκετ. Είναι γεγονός, πως στις περισσότερες προπονήσεις δεν υπήρχε απαρτία. Και είναι λογικό, από τη στιγμή που οι αθλητές πρέπει να ζήσουν από κάτι, τόσο για τους εαυτούς τους, όσο και για τις οικογένειές του. Προτεραιότητά τους, συνεπώς, έπρεπε να είναι οι επαγγελματικές τους υποχρεώσεις. Όλα αυτά συνθέτουν ένα σκηνικό, γύρω από το οποίο μία ομάδα πολύ δύσκολα στέκεται σε ένα εθνικό πρωτάθλημα. Όσο χαμηλότερο είναι, μάλιστα, το εθνικό πρωτάθλημα, με τελευταίο αυτό της Γ’ Εθνικής, τόσο μεγαλύτερος είναι ο ανταγωνισμός. Μία εντελώς διαφορετική ιστορία, δηλαδή, από τις τοπικές κατηγορίες.
Κι όμως, όλοι πάλεψαν μέχρι… τελικής πτώσης, δείχνοντας πως το να προλάβουν το «τρένο» της παραμονής, δεν ήταν κάτι ανέφικτο, και παρά την αποχώρηση του Νόντα στις 11 Φεβρουαρίου. Με τον Σπύρο Ψυχογιό και τους αδελφούς Ροζακέα να πραγματοποιούν ακόμη πιο γενναία προσπάθεια, ο στόχος κατέστη πολύ προσιτός, μέχρι την ήττα από την Νήαρ Ηστ στην Καισαριανή, η οποία μείωσε τις ελπίδες του Ακάδημου. Θα μπορούσε εκείνο το 76-65 να τους είχε «κόψει τα πόδια», αλλά δεν τα παράτησαν. Ο θρίαμβος επί του Κρανιδίου και η παράλληλη ήττα της άμεσης ανταγωνίστριας Νήαρ στην Πεντέλη, «αναπτέρωσε» το ηθικό όλων. Τα πάντα, όμως, έμελλε να κριθούν την αμέσως επόμενη αγωνιστική στο Πέραμα, με την ομώνυμη ομάδα τότε να δείχνει καταδικασμένη. Φαίνεται, όμως, ότι ήταν πιο έτοιμη να δώσει αγώνα «ζωής και θανάτου», και το τελικό 83-69 ήταν αυτό που ουσιαστικά «σκότωσε» τον Ακάδημο. Το Πέραμα βρίσκεται δύο νίκες απόσταση από την Νήαρ Ηστ πλέον, με δύο αγωνιστικές για το φινάλε, με τις δύο ομάδες να αναμετρώνται αυτήν την Κυριακή (το κείμενο έχει γραφεί μεσημέρι Παρασκευής), και όλα να μοιάζουν πιθανά, αφού την τελευταία αγωνιστική το Πέραμα υποδέχεται το θεωρητικά αδιάφορο Κεραυνό, ενώ η Νήαρ έχει να ταξιδέψει στο Μαρούσι, με την τοπική Νίκη να θέλει το αποτέλεσμα για να διατηρηθεί στην τέταρτη θέση που οδηγεί σε μπαράζ με την αντίστοιχη ομάδα του άλλου ομίλου από τον Νότο. Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι εκείνο το Πέραμα-Ακάδημος, ήταν το ματς της σεζόν και για τις δύο ομάδες. Οι γηπεδούχοι δεν είχαν πει ακόμη την τελευταία τους κουβέντα, και οι Μεσσήνιοι… τα είχαν δώσει όλα.
Ήταν πραγματικά, πολύ δύσκολο κάτω από τις συνθήκες που κλήθηκαν να προπονούνται και να αγωνίζονται, να κερδίσουν κάθε τέτοιο ματς. Πάλεψαν, όχι απλά μέχρι εκεί που μπορούσαν, αλλά και παραπάνω. Και είναι, όντως, πολύ αυτό που έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα. Δεν είναι υπερβολικό να πούμε, πως πρόκειται για την πιο μαχητική μεσσηνιακή ομάδα που έχουν γνωρίσει οι εθνικές κατηγορίες, μετά τη διάλυση του Ποσειδώνα. Γι’ αυτό το λόγο, λαμβάνει της εκτίμησης όλων των υπόλοιπων ομάδων της κατηγορίας. Καλύπτοντας το ρεπορτάζ της φετινής Γ’ Εθνικής για το Basketblog.gr, είχα μόνο καλά λόγια να ακούσω για τον Ακάδημο, με τους ανθρώπους των άλλων συλλόγων να αναγνωρίζουν την προαναφερθείσα ανταγωνιστικότητά του. Και αυτό λέει πολλά από μόνο του.
Μονάχα τέτοια αντιμετώπιση, άλλωστε, θα μπορούσε να έχει μία ομάδα που κατεξοχήν παράγει τους αυριανούς πρωταγωνιστές του ελληνικού μπάσκετ, όπως ήταν κάποτε ο Πέτρος Νοέας. Σειρά μπορεί να πάρουν και άλλοι, όπως ο γεννηθείς το 1998, Γιάννης Ανδριανόπουλος ο οποίος  με προσεκτικά «βήματα», μπορεί να εξελιχθεί σε άλλο ένα σημαντικό «κεφάλαιο» για το μεσσηνιακό μπάσκετ, όπως ήδη βρίσκεται σε αυτό το δρόμο ο Νίκος Χουχούμης, αγωνιζόμενος σήμερα στα Τρίκαλα του Κώστα Φλεβαράκη. Μόνο έτσι, θα μπορούσε να πειστεί κάποιος επιφανής άνθρωπος της περιοχής, ώστε να βοηθήσει την προσπάθεια που καταβάλλουν οι παράγοντες, όχι μόνο του Ακάδημου, αλλά και γενικότερα του μεσσηνιακού μπάσκετ. Φαίνεται ξεκάθαρα τη στιγμή που συμμετέχουν στα εθνικά πρωταθλήματα, ότι δε γίνεται να φτάσουν πιο πάνω, μιας το επίπεδο δεν ξεφεύγει από τα τοπικά επίπεδα.
Την επόμενη σεζόν, φαίνεται πως θα βρίσκεται ξανά στη Γ’ Εθνική η Καλαμάτα ’80. Δε θα μπορούσε να ξεκινήσει μία νέα, πιο ρέπουσα προς τον επαγγελματισμό προσπάθεια, σε μία περιοχή που πάντοτε αγαπά τον αθλητισμό; Επί εποχής Ποσειδώνα, το μπασκετικό κοινό δεν ήταν αμελητέο. Θα μπορούσε να γίνει το ίδιο και τώρα, με το επιπλέον δεδομένο της κρίσης, η οποία φέρνει άτομα στο γήπεδο, στην προσπάθειά τους να βρουν κάτι να χαμογελάσουν. Ας είναι ο αθλητισμός αυτό το στοιχείο, με το δεύτερο δημοφιλέστερο άθλημα της χώρας (αν και βάσει επιτυχιών, μάλλον θα μπορούσαμε να το θεωρήσουμε και νούμερο ένα στην νοοτροπία του Έλληνα), επίσης να εντάσσεται. Ας είναι η τρομερή φετινή προσπάθεια του Ακάδημου, το έναυσμα!
Ραφαήλ Αλαγάς