Το αγαπημένο «γαϊτανάκι» των εγχώριων τελικών για τους Έλληνες φιλάθλους αρχίζει να ξετυλίγεται, χωρίς να έχουν προηγηθεί πάντως ευρωπαϊκές «μάχες», όπως πέρυσι. Και  αυτές οι σειρές μας έχουν διδάξει, πως ουδεμία σχέση έχουν με ό, τι έχει προηγηθεί μέσα στην υπόλοιπη σεζόν.

Στην αρχή, είδαμε τους «πράσινους» να ανατρέπουν κόντρα σε κάθε προγνωστικό, με μισή ομάδα και άδειο Ο.Α.Κ.Α. μία διψήφια διαφορά κόντρα στο αδιαφιλονίκητο φαβορί που ήταν τότε το σύνολο του Γιώργου Μπαρτζώκα και να ξαφνιάζουν άπαντες. Αυτό ήταν και το γεγονός που ουσιαστικά απομάκρυνε τον πρώτο Έλληνα κόουτς που στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης, από το Μεγάλο Λιμάνι. Κοντά στα Χριστούγεννα, οι «ερυθρόλευκοι» εκμεταλλεύτηκαν την έδρα τους για να επικρατήσουν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, όντες ανώτεροι σε ένα ματς που επιχείρησε να «κλέψει» η ομάδα του Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Πριν από λίγο καιρό, οι παίκτες του Γιάννη Σφαιρόπουλου ήταν ασταμάτητοι στο δρόμο για τη Μαδρίτη και οι αντίπαλοί τους επ’ ουδενί ανταγωνιστικοί. Κάπως έτσι, ήρθε και η απόλυση του Μαυροβουνίου τεχνικού.

Στη θέση του, έχει έρθει ένας Έλληνας. Ή μάλλον καλύτερα, δύο. Το δίδυμο Μανωλόπουλου-Λυκογιάννη, έχει διαφοροποιήσει πολύ γρήγορα τους «πράσινους», με τα αποτελέσματα να είναι εμφανή στο παρκέ, αλλά και στα αποτελέσματα των play-offs μέχρι σήμερα. Η ήττα στη Ρόδο με τον Κολοσσό, αποδείχθηκε μία «κακή παρένθεση» στη βελτιωμένη εικόνα μίας ομάδας που πλέον ανταποκρίνεται πολύ καλύτερα στο «5 εναντίον 5». Ο τρόπος που επέλεγε ο Ιβάνοβιτς, με λιγότερο σκεπτόμενο παιχνίδι και χρησιμοποίηση σε βαθμό εξάρτησης του τριπόντου, προσπαθώντας να φέρει στην Αθήνα αυτό που τον είχε αναδείξει στη Βιτόρια, δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία. Οι δύο Έλληνες κόουτς επέστρεψαν στις… αξίες που έδωσαν δις το νταμπλ στην ομάδα. Πειθαρχία και ακολουθία των οδηγιών με «θρησκευτική ευλάβεια» στο αμυντικό κομμάτι, προσθέτοντας όμως το γεγονός ότι πλέον ο Παναθηναϊκός διαβάζει το παιχνίδι. Έχει δώσει την πεποίθηση ότι οι Κούπερ και Μόργκαν θα είναι χρήσιμοι στους τελικούς, αναδεικνύει το καλύτερο πρόσωπο των Φώτση και Μαυροκεφαλίδη, ελλείψει των Γκιστ και Μπατίστα, έχει κάνει… άλλο άνθρωπο τον Νέλσον, ο οποίος επιτέλους εκμεταλλεύεται τα σωματικά του προσόντα. Για να μην αναφερθεί και το θέμα του Διαμαντίδη, με τον αρχηγό να είναι πάντα διαφορετικός στους τελικούς. Μία άλλη ομάδα από τη στιγμή που έφυγε ο Ιβάνοβιτς (όχι πως αυτό μειώνει την προπονητική αξία του έμπειρου κόουτς), την οποία κανείς δεν πρέπει να κάνει το λάθος να «ξεγράψει».

Από τη δική του πλευρά, επομένως, ο Ολυμπιακός σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να θεωρήσει πως θα βρει απέναντί του μία ομάδα σαν εκείνη που αντιμετώπισε πριν ταξιδέψει στη Μαδρίτη. Σε αυτή την περίπτωση, καλό είναι να πάρει ένα δίδαγμα των προηγούμενων ετών, για το πώς έχασε δικά του πρωταθλήματα. Όπως το περσινό, όταν και έκανε για πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια και φοβερό κόπο «μπρέικ» στο ΟΑΚΑ. Ακριβώς έτσι, όμως, είχε επιστρέψει ο Παναθηναϊκός για να επαναφέρει τη σειρά στην έδρα του και να κερδίσει το πρωτάθλημα. Φέτος, βέβαια, πρόκειται για διαφορετική ιστορία, καθώς πλέον προέρχεται από μία υπερπροσπάθεια που κατέβαλε στην ισπανική πρωτεύουσα. Και δεν είμαι σίγουρος ότι θα εμφανιστεί τόσο «φρέσκος» στους τελικούς, μετά και την ήττα στο «Αλεξάνδρειο» από τον Άρη που τον καθυστέρησε ακόμη δύο ημέρες. Η κατανομή του χρόνου, ανάμεσα στους παίκτες του, είναι ιδιαίτερα σημαντική για τον Σφαιρόπουλο, καθώς θα βρει μπροστά του έναν αντίπαλο γεμάτο ενέργεια. Κι ας μετρά τις μεγάλες απουσίες των Παππά-Γκιστ, των δύο καλύτερων φετινών του παικτών. Ούτε από αυτό πρέπει να παραπλανηθεί, για τους λόγους που αναφέραμε νωρίτερα για τον Παναθηναϊκό. Το αυστηρό «σετ παιχνίδι» παραμένει προτεραιότητα, καθώς και να εμφανιστούν οι Έλληνες πίσω από τον αρχηγό και οι Αμερικανοί. Γιατί σε πολλές περιπτώσεις, σε ντέρμπι «αιωνίων» τα τελευταία δύο χρόνια, δεν το έχουν κάνει. Ο Ολυμπιακός, όσο περίεργο κι ακούγεται, πρέπει πολλές φορές να διώξει την μπάλα από τον Σπανούλη, για να βρει λύσεις και από άλλους παίκτες. Μην έχοντας Παππά και Γκιστ, ο Παναθηναϊκός έχει ήδη μπει σε αυτή τη λογική για το σκοράρισμα. Και το πιο σημαντικό; Το «σύνδρομο» των Πειραιωτών έχει συνδεθεί με το όνομα του Μπαρτζώκα για πολλούς. Καλείται ο κόουτς Σφαιρόπουλος να το επιβεβαιώσει.

Για πρώτη φορά, λοιπόν, τα τελευταία χρόνια υπάρχει μία διόλου απαρατήρητη διαφορά δυναμικότητας, ανάμεσα στους δύο «αιωνίους». Ο Παναθηναϊκός, όμως, θα μπει στο παρκέ δίχως κανένα άγχος, ανανεωμένος, «φρεσκαρισμένος» και ίσως να φτάνει στην ώρα αυτή στο πικ της απόδοσής του. Ο Ολυμπιακός, δεν ξέρω αν θα έχει απόδοση στο επίπεδο που μπορεί, έχοντας «φορτσάρει» στην εποχή που πάλευε για τον τίτλο της Ευρωλίγκα (play-offs κι εντεύθεν). Η σειρά θα είναι το ίδιο ανταγωνιστική και με όσα έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, σε συνδυασμό με την φανέλα που «κουβαλούν» αυτοί οι σύλλογοι, μόνο προβλέψεις δεν μπορούμε να κάνουμε. Προσωπικά, θεωρώ απλά ότι θα έχουμε «μπρέικ» και με τις ίδιες πιθανότητες να γίνει και από τις δύο πλευρές. Από εκεί και πέρα, σε μία ετήσια ευχή όλων, μακάρι επιτέλους να είναι μία σειρά που θα απολαύσουμε στο παρκέ…

Ραφαήλ Αλαγάς