Μερικές φορές, όμως, καλό είναι να ξεκινά και από τον νικητή, η αξία του οποίου δεν πρέπει να υπερεκτιμάται, παρά το γεγονός ότι και τον τίτλο κατακτά και το κάνει εμφατικά απέναντι στον αντίπαλό του.
Σωστό είναι, δηλαδή, το μότο «ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει» και στην περίπτωση του Ολυμπιακού δεν χρειάζεται να έχουν πολλές σκοτούρες, αλλά αυτό δεν πρέπει να εφησυχάσει τους ανθρώπους της ομάδας. Αρχικά, δεν τίθεται αμφιβολία περί του κατακτηθέντος τίτλου του πρωταθλήματος Ελλάδος.
Οι «ερυθρόλευκοι», αυτήν την φορά δεν αρκέστηκαν μόνο στο να ισχυρίζονται ότι διαθέτουν καλύτερο ρόστερ από τον «αιώνιο» τους αντίπαλο, αλλά φρόντισαν και να το επικυρώσουν στο παρκέ. Η σειρά αυτή, όπως πριν από δύο χρόνια για τον Παναθηναϊκό, εξελίχθηκε σε παράσταση για ένα ρόλο, με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο να έχει απόλυτο δίκιο, είτε αρέσει στους φίλους των «πρασίνων» είτε όχι, ως προς τη γενική πεποίθηση που πέρασε στους συμπαίκτες του:
Ήταν δηλαδή καλύτεροι και μόνο αν έδιναν οποιοδήποτε δικαίωμα θα μπορούσαν να χάσουν έστω ένα ματς. Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, ήταν σοβαρός απέναντι σε έναν ελλιπέστατο Παναθηναϊκό και δε αντιμετώπισε ιδιαίτερο πρόβλημα.
Και αυτό ακριβώς ήταν το φετινό του μεγάλο κέρδος. Όσο καθόταν στον πάγκο της ομάδας ο Γιώργος Μπαρτζώκας, σε κάθε ντέρμπι κάναμε λόγο περί «συνδρόμων».
Από τη στιγμή που ανέλαβε ο κόουτς Σφαιρόπουλος, όμως, κάθε τέτοια σκέψη άρχισε να εξαλείφεται.
Υπάρχουν και μερικοί «αστερίσκοι», παρ’ όλα αυτά. Δεν πρέπει να αδικούμε τον πρώτο Έλληνα που κατέκτησε τον τίτλο της Ευρωλίγκα. Οι επιλογές του φετινού ρόστερ, άλλωστε, ήταν καθαρά δικές του και ουδεμία αλλαγή έφερε ο διάδοχός του, καθώς ο Τσαϊρέλης ποτέ δεν έγινε ουσιαστικά μέρος του rotation.
Μην ξεχνάμε, επίσης, ότι οι Πειραιώτες φέτος έχουν κάνει υπέρβαση. Ειδικά σε ευρωπαϊκό επίπεδο, πέτυχαν έναν άθλο φτάνοντας σε άλλον έναν τελικό. Ποιος θα το θυμόταν, όμως, αν δεν κατακτούσε το εγχώριο πρωτάθλημα;
Και αυτό ήταν η μεγάλη υποχρέωση. Και την εκπλήρωσε, χάρη στη σοβαρότητα που επέδειξε, η οποία επήλθε με την αλλαγή του «τσιπ» από τον Γιάννη Σφαιρόπουλο.
Όχι, ο Ολυμπιακός δεν παρουσίασε τίποτα το φοβερό στους τελικούς, αλλά είχε την απαραίτητη σοβαρότητα για να μη δώσει οποιαδήποτε δικαιώματα στους παίκτες του Σωτήρη Μανωλόπουλου. Στην υπόθεση, δηλαδή, που ο Παναθηναϊκός αγωνιζόταν πλήρης (Παππάς, Γκιστ και Μπατίστα) ή ο Ολυμπιακός είχε το ίδιο σημαντικές απουσίες, ίσως να μιλούσαμε σε διαφορετική βάση, αναφορικά με το αγωνιστικό κομμάτι. Διότι οι «ερυθρόλευκοι» δεν έπιασαν μεγάλα επίπεδα απόδοσης.
Και ο παράγοντας αυτός, άσχετα αν ήταν σοβαροί και στα 120 λεπτά των τριών συνολικά αγώνων (ίσως να εξαιρέσουμε μόνο το πρώτο ημίχρονο του πρώτου τελικού στο ΣΕΦ, όπου εμφανίστηκαν «φαντάσματα» του παρελθόντος), σε συνδυασμό με το γεγονός πως όλοι μιλούν για υπέρβαση στην Ευρωλίγκα, πρέπει να έχει σε εγρήγορση παράγοντες και τεχνικό τιμ. Να μην τους εφησυχάσει και, αφού περάσουν λίγες μέρες ξεκούρασης απολαμβάνοντας την άκρως επιτυχημένη σεζόν, να σχεδιάσουν από εδώ και στο εξής μία ομάδα ακόμη πιο δυνατή που θα μπορεί τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο να διεκδικήσει κάτι καλύτερο, τόσο εντός συνόρων αφού υπάρχει ως χαμένος στόχος το Κύπελλο όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, γιατί αυτός που δυστυχώς θυμούνται όλοι είναι ο πρώτος.
Και η αρχή πρέπει να γίνει από τον Σπανούλη. Να μη επαναληφθεί στον Ολυμπιακό, δηλαδή, το λάθος του Παναθηναϊκού με τον Διαμαντίδη και η ομάδα να εξαρτάται από τον αρχηγό. Πόσο μάλλον, όταν έχει στοιχεία, στα οποία όσο περνούν τα χρόνια γίνεται αισθητός ο περιορισμός τους, όπως η εκρηκτικότητα, η ταχύτητα και η ικανότητα να στέκεται στον αέρα. Φυσικά χαρακτηριστικά που φθίνουν σημαντικά ανά έτος. Και ο «Kill Bill» γίνεται 33 ετών σε δύο μήνες, έχοντας δηλώσει πως πιθανότατα θα βρίσκεται με την Εθνική ομάδα στο προσεχές Ευρωμπάσκετ.
Πρέπει να υπάρξει εδώ, δηλαδή, προνοητικότητα και να διατηρηθεί σίγουρα ο κορμός των Ελλήνων παικτών. Κάτι τέτοιο, βέβαια, εξαρτάται από την περίπτωση Σλούκα, ο οποίος λίγο-πολύ ζητά ό, τι ζητούσε ο Σπανούλης τον καιρό που βρισκόταν στον Παναθηναϊκό, βρίσκοντάς το στον Ολυμπιακό. Από εκεί και πέρα, λόγω και της πτώσης που λογικά θα σημειώσει ο αρχηγός για τους προαναφερθέντες λόγους, θα χρειαστεί μία σημαντική λύση στα γκαρντ, μία ηγετική προσωπικότητα, είτε πρόκειται για Έλληνα είτε για ξένο.
Μιας και αναφερθήκαμε στους ξένους, εκεί είναι που πρέπει να γίνουν μερικές αλλαγές. Είναι βέβαιο, ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να βρει καλύτερες λύσεις για ρολίστες σε όλες τις θέσεις. Ο Λαφαγιέτ ήταν ο μοναδικός με θετική παρουσία και λίγο υποτιμημένος από το μεγαλύτερο μέρος του κοινού (χωρίς να «τρελαίνει κόσμο» βέβαια), οι καλοί τελικοί δεν αποτελούν κάποια ασφάλεια για τον Ντάρντεν, ο Πέτγουει είναι ο πιο φιλότιμος αλλά το ταβάνι του επιβάλλει μία άλλη λύση και ο Χάντερ είναι… του ύψους και του βάθους. Με λίγα λόγια, ο Ολυμπιακός χρειάζεται καλύτερους Αμερικανούς και ρολίστες, για να έχει μία καλύτερη πορεία την επόμενη σεζόν. Χάρη σε ενδεχόμενη αποχώρηση, μάλιστα, του Ντάρντεν θα είχε το ιδιαίτερο κέρδος της προώθησης του Παπαπέτρου.
Οι αλλαγές του Ολυμπιακού, επομένως, δε θα χρειαστεί να είναι δραστικές. Ο βασικός κορμός που έφερε την ομάδα στο θρίαμβο εντός συνόρων και στην παρ’ ολίγον μεγάλη επιτυχία της Ευρώπης, πρέπει να διατηρηθεί. Αυτό που οφείλουν να προσέξουν όμως, είναι αυτές οι λίγες «πινελιές» που θα καταστήσουν το σύνολο ακόμη πιο δυνατό και υποσχόμενο για τη συνέχιση της επιτυχημένης συνταγής των τελευταίων ετών.
Ραφαήλ Αλαγάς