Συγκεκριμένα ο έμπειρος Μεσσήνιος παράγοντας τόνισε:
"Ποιος το περίμενε! Πριν 3-4 δεκαετίες, ο αθλητισμός αποτελούσε ένα πολύ μικρό κομμάτι της κοινωνικής δραστηριότητας. Άμεσα (αθλητές) ή έμμεσα (θεατές) μικρή μερίδα του δυναμικού της κοινωνίας ασχολείτο με τα σπορ και αυτό ως δεύτερη ή tρίτη επιλογή, συνεπώς ερασιτεχνικά.
Χάρις κυρίως στην καλλιέργεια της ψυχικής , πνευματικής και σωματικής υπόστασης των νέων, ο αθλητισμός σταδιακά πέτυχε να αποτελέσει τη βασικότερη ίσως δραστηριότητα, πέρα από το επάγγελμα και την υποχρεωτική κρατική παιδεία.
Αν προσθέσουμε δε, τη θεαματικότητα και τη διασκέδαση που απλόχερα προσφέρει, μπορούμε εύκολα να εξηγήσουμε την συνεχώς αυξανόμενη τάση ενασχόλησης του κόσμου με τα σπορ.
Στην Ελλάδα, η παλιά ρήση "κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο΄" άρχισε να φαντάζει ανεπαρκής, κυρίως μετά το Ευρωμπάσκετ '87 της Αθήνας. Ο Γκάλης και η παρέα του, ώθησαν χιλιάδες πιτσιρικάδες να ασχοληθούν με το mπάσκετ. Πορτοκαλί μπάλες, καλάθια στις αυλές, γηπεδάκια στις γειτονιές και στα σχολεία, ανοιχτά – κλειστά γήπεδα, γυμναστήρια, στάδια… ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια. Και βέβαια, συμπλήρωμα του όλου σκηνικού οι ομάδες, σύλλογοι, απαραίτητοι για τη στέγαση των αθλητών, οι προπονητές, αλλά και διοικητικοί παράγοντες.
Και αν για τους προπονητές απαιτείται γνώση του αθλήματος θεωρητική (γυμναστές) ή πρακτική (παλιοί αθλητές) και κάποιο πτυχίο που δίδεται παρακολουθώντας τη σχολή προπονητών, για τους παράγοντες δεν απαιτείται τίποτε.
Δηλώνεις παράγων, μπαίνεις σ΄ ένα συμβούλιο με διάθεση να προσφέρεις, να βάλεις λεφτά (μερικές φορές να βγάλεις λεφτά), να γίνεις γνωστός, να διευρύνεις τον επαγγελματικό σου κύκλο, ν΄ αποκτήσεις ισχύ στις κομματικές δραστηριότητες, να είσαι ασπίδα του γιου σου που μπήκε στην ομάδα και εκεί, βγάζεις τα όποια θετικά ή αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα σου.
Το άθλημα μπορεί να το ξέρεις (παλιός αθλητής) ή όχι, να το αγαπάς ή να σου είναι αδιάφορο, να έχεις διοικητικές γνώσεις και ικανότητες ή όχι. Χωρίς να το καταλάβεις εμπλέκεσαι σε μια διαδικασία εκλογικών αντιπαραθέσεων στο Σωματείο, στην Ομοσπονδία και στην Ένωση και εκεί είναι που ξεχνάς το κυρίως έργο σου.
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε ιδιωτικές αλλά και πανεπιστημιακές σχολές να διαφημίζουν τμήματα κατάρτισης αθλητικών στελεχών. Βέβαια υπάρχουν οι πτυχιούχοι των γυμναστικών ακαδημιών, οι οποίοι, αναλόγως των μεταπτυχιακών σπουδών τους, αποκτούν την ειδικότητα του αθλητικού διοικητικού στελέχους ή αθλητικού manager με την ευρύτερη έννοια του όρου, οι οποίοι θα αποτελέσουν τι οάσεις στον ελληνικό αθλητικό χώρο, που ομολογουμένως πάσχει από οργάνωση.
Πέρα από τα τμήματα διετούς ή τριετούς εκπαίδευσης που προτείνονται, θα μπορούσε να προωθηθεί η ιδέα της δίμηνης – τρίμηνης ταχύρυθμης εκπαίδευσης όπως συμβαίνει και στον τομέα των υπολογιστών.
Είναι υποχρέωση της πολιτείας (Γ.Γ.Α.) να προχωρήσει με γοργά βήματα στην επιμόρφωση των αθλητικών παραγόντων. Και δεν είναι μόνο η πολιτεία που πρέπει να χαράξει νέους δρόμους. Ομοσπονδίες, Ενώσεις Σωματεία, Φορείς οφείλουν να δραστηριοποιηθούν.
Σχολές, Σεμινάρια, διαλέξεις, που σκοπό θα έχουν την εκπαίδευση των αθλητικών παραγόντων, πρέπει να ξεκινήσουν ώστε επιτέλους και οι παράγοντες να συμβαδίσουν σύμφωνα με την εξέλιξη και τις απαιτήσεις των άλλων συντελεστών του Αθλητισμού μας.
Ίσως ποτέ δεν θα απαιτείται πτυχίο για την επιλογή κάποιου, να γίνει παράγων σε κάποιο σωματείο. Ας έχουμε όμως υπόψη μας ότι δεν αρκεί μόνο η αγάπη, ο ελεύθερος χρόνος, το χρήμα για να γίνει κάποιος σωστός παράγοντας.
Χρειάζεται και εμπειρία που αποκτιέται με υπομονή, ιδιαίτερα θητεύοντας δίπλα σε έμπειρους και ικανούς και γνώση που κερδίζεται με σπουδές, κόπους και θυσίες".