Το μόνο που γνώριζα, μάλλον, ήταν ο τίτλος του Κυπέλλου Κυπελλούχων που είχε κατακτήσει ο Αθηναϊκός το 2010, που είναι και μέχρι σήμερα ο μοναδικός ευρωπαϊκός για ελληνική μπασκετική ομάδα γυναικών. Η συναρπαστική φετινή σεζόν στο ελληνικό πρωτάθλημα και Κύπελλο, με το Ελληνικό να διατηρεί τα «σκήπτρα» του, μου προσέλκυσε το ενδιαφέρον και άρχισα να μαθαίνω. Ώσπου ήρθε το Ευρωμπάσκετ Γυναικών και πλέον, ο Τζώρτζης Δικαιουλάκος και τα κορίτσια του με έκαναν οπαδό.

Δεν ξέρω αν είναι πολλοί, αλλά σίγουρα θα υπάρχουν άτομα που γοητεύτηκαν από αυτό που είδαν στα γήπεδα της Ουγγαρίας και της Ρουμανίας από την Εθνική μας. Η προσπάθειά τους ήταν τρομερή κι έφτασαν ένα «βήμα» από την υπέρβαση της πρόκρισης στα προημιτελικά. Και ήταν για ένα δίποντο… Αν και οι διεθνείς μας νόμιζαν πως ήταν τρίποντο, το σουτ που χρειάζονται κόντρα στο Μαυροβούνιο, προκειμένου να προκριθούν. Ήταν, εν πάση περιπτώσει, μία πορεία που κανείς δεν περίμενε, για μία ομάδα που είχε βαθιά μέσα της τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το ελληνικό μπάσκετ. Με άμυνα που «τσάκιζε κόκκαλα», δύναμη και αποφασιστικότητα που μπορούσε να ανατρέψει οποιαδήποτε εναντίον τους κατάσταση. Κάτι τέτοιο κόντεψε να γίνει με τη Γαλλία και πραγματοποιήθηκε με την Τσεχία, στο ματς που έδωσε την ελπίδα.

Και όλα αυτά, ήταν στοιχεία με τα οποία «εμπότισε» τις παίκτριες του ο Τζώρτζης Δικαιουλάκος. Ένας αναγνωρισμένος προπονητής πανευρωπαϊκά, ο οποίος γνωρίζει όσο ελάχιστοι άνδρες στην χώρα μας την ψυχολογία μίας γυναίκας αθλήτριας. Ο τρόπος με τον οποίο μιλούσε στις διεθνείς στα τάιμ-άουτ ή κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, και δη με ατάκες όπως «πάμε κοριτσάρες» ή «μπράβο κοριτσάρες», έδειχναν έναν άνθρωπο που μπορεί ανά πάσα στιγμή να δώσει την απαραίτητη ώθηση για να δει αυτό που ήθελε στο παρκέ. Ένας εξαιρετικός κόουτς, του οποίου η αξία άλλωστε δεν χρειάζεται να σχολιαστεί, με το Eurocup του Αθηναϊκού στο παλμαρέ του, θητεία στο εξωτερικό και πλέον στην Τουρκία με την Φενέρμπαχτσε.

Πού να ήξερε και η Εβίνα Μάλτση τι προοπτικές είχε αυτή η ομάδα. Αν επέλεγε να αγωνιστεί στο Ευρωμπάσκετ, αντί να προφυλαχθεί λόγω του τραυματισμού που είχε υποστεί, ενδεχομένως να μιλούσαμε με διαφορετικά δεδομένα σε μερικούς αγώνες. Όπως εκείνος με την Τουρκία, όπου η γειτονική μας χώρα δεν είχε βρει ακόμη ρυθμό και ένα κακό επιθετικό βράδυ μας πρόδωσε, μην καταφέρνοντας τελικά να κερδίσουμε. Για την ακρίβεια, ειδικά σε εκείνο τον αγώνα οι διεθνείς είχαν αδικήσει τον εαυτό τους, καθώς κάπως έτσι θα μετέφεραν μία νίκη στην επόμενη φάση και οι δύο με Τσεχία και Μαυροβούνιο θα έδιναν πρόκριση δίχως σενάρια. Σε καμία περίπτωση δεν κακίζουμε την Εβίνα για την επιλογή της. Ούτε θέλουμε να μπαίνουμε σε «αν» και υποθέσεις, με την ιστορία ήδη γραμμένη. Είναι πολύ πιθανό, όμως, αν είχαμε πιστέψει λίγο περισσότερο, να είχαμε ένα ακόμη καλύτερο αποτέλεσμα.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, είναι υπέρβαση αυτό που έκαναν… οι κοριτσάρες μας, όπως λέει και ο κόουτς. Σε ένα «παρατημένο» γυναικείο μπάσκετ, όπως τόνισε ο ίδιος σε δηλώσεις του, οι συνθήκες υπό τις οποίες πήγαν να αγωνιστούν στο κορυφαίο γι’ αυτές ευρωπαϊκό γεγονός και όσα κατάφεραν εκεί, μας δείχνουν ότι έχουμε ήδη μία σημαντική επιτυχία. Το θέμα, όμως, θα είναι να μην αφήσουμε στην άκρη αυτήν την προσπάθεια που έκαναν, ξεχνώντας την άμεσα και μη δίνοντας ουσιαστικά την πρέπουσα σημασία στο γυναικείο μπάσκετ. Οι διεθνείς μας, έδειξαν ότι αξίζει να πάρουν… λίγη αίγλη από τον κόσμο των ανδρών, ο οποίος γίνεται πιο δυνατός στις μικρότερες κατηγορίες. Το γυναικείο μπάσκετ, έδειξε με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι αξίζει προσοχής και ενίσχυσης, όντας στα «σπάργανά» του. Με παράγοντες που θα βοηθήσουν στην «εκτόξευσή» του, όπως έχει γίνει και στους άνδρες, θα μιλάμε με άλλα δεδομένα σε κάθε Ευρωμπάσκετ και δε θα θεωρούμε την πρόκριση στους «8» ως μία υπέρβαση, αλλά ως ένα καθήκον.
Οι προοπτικές, επομένως, υπάρχουν. Ας ασχοληθούμε!

Υ.Γ. Την ίδια στιγμή, βλέπουμε την αποστολή των πρώτων Ευρωπαϊκών Αγώνων του Μπακού να γυρίζει από το Αζερμπαϊτζάν με έξι μετάλλια. Μεταξύ αυτών ένα χρυσό, αυτό του Λευτέρη Πετρούνια στους κρίκους. Οι αθλητές αυτοί, όμως, βιώνουν παρόμοιες ή χειρότερες καταστάσεις από τα κορίτσια του μπάσκετ και φτάνουν σε αυτές τις επιτυχίες από «σαράντα κύματα». Με κάθε άλλο παρά αθλητικές υποδομές ουσιαστικά και με μεγάλες δυσκολίες στην προετοιμασία τους, έδειξαν ξανά το πρόσωπο της «αντιστεκόμενης» Ελλάδας που μόνος ο αθλητισμός φανερώνει τα τελευταία χρόνια. Όλες αυτές οι επιτυχίες, λοιπόν, δεν είναι μόνο θέμα της επιτυχίας αυτής καθεαυτής, αλλά και κάτω από ποιες συνθήκες επιτυγχάνονται. Και μάλλον τέτοιο αθλητές αξίζουν παραπάνω προσοχής από… τους τουρίστες της Μυκόνου με τα τατουάζ και την φράντζα!

Ραφαήλ Αλαγάς