Το να αποκλείεσαι για τρίτη συνεχόμενη σεζόν στα προημιτελικά της Ευρωλίγκα, εγείρει μερικές αμφιβολίες, ως προς το κατά πόσο υπολογίζεται η ευρωπαϊκή προοπτική της ομάδας. Κακές σεζόν, πάντως, πάντα θα υπάρξουν αλλά το πιο σημαντικό είναι η εικόνα που εκπέμπεις από την απόδοση στο παρκέ. Και αυτή έδειξε, ότι ο Παναθηναϊκός χρειάζεται όντως αλλαγές.

Αρχικά, και όπως έχουμε αναφέρει παλιότερα, η επιλογή του Ντούσκο Ιβάνοβιτς αποδείχθηκε λανθασμένη. Δε λέμε σε καμία περίπτωση, ότι ο Μαυροβούνιος τεχνικός δεν είναι ένας κόουτς υψηλής κλάσης. Όσα έχει κάνει τα προηγούμενα χρόνια, και δη με τη σημερινή Λαμποράλ Κούτσα, δεν αφήνουν τέτοια αμφιβολία. Όταν, όμως, η νοοτροπία του είναι να κάνει σε μία ομάδα με διαφορετική λογική και προσέγγιση στο μπάσκετ, καθώς και βαρύτητα στο ευρωπαϊκό στερέωμα, ένα απλό… copy-paste όσων είχε κάνει στη Βιτόρια, τότε μπορεί να λάβει τα εύσημα μόνο σε περίπτωση απόλυτης επιτυχίας. Αυτή τη γνώρισε στον πρώτο γύρο της Ευρωλίγκα, όταν είχε καθυποτάξει άπαντες σχεδόν στο ΟΑΚΑ με εμφατικό τρόπο, ενώ στο πρωτάθλημα μέχρι το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό πορευόταν εξαιρετικά, έχοντας κερδίσει μάλιστα τους «ερυθρολεύκους» στο κύπελλο, με έναν τρόπο που κανείς δε θα ξεχάσει. Γρήγορα, όμως, φάνηκαν όχι μόνο τα μειονεκτήματα αυτής της πολιτικής του Ιβάνοβιτς, αλλά και τα αποτελέσματα. Δύο ήττες με κάτω τα χέρια από ΤΣΣΚΑ για την Ευρωλίγκα, με τη μία να θεωρείται – και να είναι – επιτυχία, και Ολυμπιακό για το πρωτάθλημα, χάνοντας οριστικά τις πιθανότητες για το πλεονέκτημα έδρας. Μία θετική εξέλιξη ήταν η κατάκτηση του κυπέλλου, απέναντι όμως σε μία ομάδα που βρισκόταν στα «τάρταρα» της απόδοσής της και κατέγραφε κατακόρυφη πτώση στο βαθμολογικό πίνακα του πρωταθλήματος.

Πάνω απ’ όλα, όμως, αποδείχθηκε πως οι «πράσινοι» σε βάθος χρόνου δεν είχαν λύσεις. Όσο κι αν προσπάθησαν Μανωλόπουλος – Λυκογιάννης, κάνοντας την ομάδα τους να διαβάζει πλέον το παιχνίδι και να είναι πιο δυναμική στην αμυντική της συμπεριφορά, δεν μπόρεσαν να διασώσουν την απώλεια του τίτλου από έναν Ολυμπιακό, ο οποίος δεν έπιασε υψηλά στάνταρ απόδοσης, αλλά είχε απλώς περισσότερες λύσεις και ήταν σοβαρός. Η εικόνα μίας ομάδας, όπου ο Διαμαντίδης επαληθεύει την φράση περί «πνεύματος μεν πρόθυμου, σαρκός δε ασθενούς», ο Φώτσης παίζει μέχρι και 38 λεπτά στα 34 χρόνια του και ο Μαυροκεφαλίδης… τα κάνει όλα και συμφέρει, με τους Μόργκαν και Κούπερ να θυμίζουν από προσφορά σε μεγάλα παιχνίδια… κάτι μεταξύ Αρ Τι Γκουίν και Ζακ Ράιτ, ήταν μαθηματικά βέβαιο πως το σύνολο αυτό των ελάχιστων λύσεων δε θα άντεχε. Έφτασε πάνω από τα όρια του, αλλά αυτό μπορούσε να δώσει ως αποτέλεσμα.

Ο σχεδιασμός, λοιπόν, είναι ανάγκη να έρθει για τρίτη φορά μετά την φυγή Ομπράντοβιτς (κανένας συνειρμός), πάλι από την αρχή, αν εξαιρέσει κανείς πως ήδη άρχισε να υλοποιείται κάπως το πλάνο ελληνοποίησης, με τους νεαρούς παίκτες που θα αποτελέσουν το μέλλον, να αρχίσουν να λαμβάνουν χρόνο συμμετοχής εντός κι εκτός συνόρων. Αν θέλεις, όμως, να πρωταγωνιστήσεις άμεσα, χρειάζεσαι σημαντικές επιλογές. Ήδη η πρώτη ελήφθη και έρχεται στην Ελλάδα ένας άνθρωπος επιτυχημένος σε εθνικό επίπεδο μεν, «διψασμένος» δε σε συλλογικό επίπεδο και με όνομα «βαρύ» στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Η επιλογή του Σάσα Τζόρτζεβιτς, είναι μάλλον η ενδεδειγμένη για τη δεδομένη χρονική στιγμή στον Παναθηναϊκό. Και για να πρωταγωνιστήσει η ομάδα, αλλά και για να συνεχίσει να προωθεί το πλάνο του, στο οποίο βαρύνοντα ρόλο καλείται να παίξει και ο Φραγκίσκος Αλβέρτης πλέον.

Εκτός του κόουτς, όμως, χρειάζονται και οι κινήσεις που θα στελεχώσουν ένα δυνατό ρόστερ, το οποίο θα διεκδικήσει άμεσα την επιστροφή του απολεσθέντος εγχωρίου «σκήπτρου», αλλά και την επάνοδο στο Final-4. Σε τέτοια περίπτωση, πρέπει αρχικά να βρεθεί λύση στο θέμα του Διαμαντίδη, όπως αναφέρεται εδώ και αρκετά χρόνια. Η εικόνα του αρχηγού δεν ήταν η καλύτερη για όσα έχει προσφέρει όχι μόνο στον Παναθηναϊκό, αλλά και το ελληνικό μπάσκετ, όντας πλέον ένας «μύθος». Από την επόμενη σεζόν, όμως, ο χρόνος του θα έπρεπε να μειωθεί και ο μισθός του αναλόγως. Η αισθητή συρρίκνωση των σχεδόν δύο εκατομμυρίων που έχει λαμβάνειν, μαζί με την απομάκρυνση ενός εκ των Νέλσον-Σλότερ (ή και των δύο, με τον πρώτο ίσως να μπορεί να πάρει μία δεύτερη ευκαιρία), θα εξοικονομούσαν ήδη ένα ικανοποιητικό ποσό για τις τουλάχιστον δύο σημαντικές λύσεις που χρειάζονται στα γκαρντ. Με τον Σλούκα να χάνεται και την υπόθεση του Καλάθη να βρίσκει πάντα πολλά «εμπόδια», η διοίκηση οφείλει άμεσα να βρει λύσεις ανάλογες, είτε Ελλήνων είτε ξένων, μαζί με την προώθηση των νεαρών όπως ο Μποχωρίδης, που δέχθηκε μέχρι και από τον Σπανούλη θριαμβευτικά σχόλια.

Ο πρώτος λόγος, λοιπόν, πέφτει στην περιφέρεια και ύστερα εισερχόμαστε στη θέση «3». Εκεί, ο Γιάνκοβιτς ήταν θετικός αλλά αφενός δεν υπήρχε άλλη άμεση λύση, αφετέρου δε βρέθηκε στο υψηλό επίπεδο που ίσως περιμέναμε. Εδώ, η απομάκρυνση Ματσιούλις και Μπράμος αποδείχθηκε λανθασμένη, θα ήταν μεγάλη «ανάσα» για τον Βλάντο η παραμονή του ενός, και κατά τη γνώμη μου ειδικά του πρώτου, ως πιο σταθερού παίκτη της ομάδας σε υψηλό επίπεδο, τις δύο σεζόν που αγωνίστηκε. Στο «4», ο Φώτσης θα γίνει 35 ετών του χρόνου και η ομάδα θα πρέπει να περιμένει τον Γκιστ μέχρι το Δεκέμβρη. Με δεδομένο ότι και στην περίπτωσή του θα γίνει γενναία μείωση μισθού, και πάλι βρίσκεται καλή λύση, αν και η περίπτωση του Βεζένκοφ επίσης δείχνει να χάνεται, ελέω Μπαρτσελόνα. Στο «5», ο Μαυροκεφαλίδης αποτελεί κεφάλαιο σημαντικό, με τον Μπατίστα να αποχωρεί και σίγουρα μία λύση τύπου Λάσμε και άλλη μία με πιο βαρύ «σκαρί» όπως του Ουρουγουανού θα μπορούσαν να ερευνηθούν. Με λίγα λόγια, αν ο Παναθηναϊκός θέλει να πρωταγωνιστήσει, όλες οι θέσεις χρειάζονται μία απαραίτητη «ένεση» που, όπως παρατηρήσαμε κιόλας, δε θα χρειαστούν ιδιαίτερες οικονομικές υπερβάσεις.

Δεν μπορώ να πιστέψω πως στο «στρατόπεδο» του Αθηναϊκού συλλόγου δεν… έχουν πεισμώσει με την αρνητική έκβαση της φετινής σεζόν και την εικόνα που έδειξε η ομάδα στο παρκέ. Φάνηκε από την πρόσληψη του Τζόρτζεβιτς. Δεν φτάνει, όμως. Είναι ανάγκη η λήψη γενναίων αποφάσεων, προκειμένου να αποδείξει με τη σειρά της πως η άρτι ληχθείσα αγωνιστική περίοδος, ήταν απλά μία κακή «παρένθεση» για την ίδια, όπως και το ότι η τριετής μη παρουσία σε Final-4 είναι απλά το διάλειμμα πριν… τη μεγάλη της επάνοδο.

Ραφαήλ Αλαγάς