Για έκτη συνεχόμενη χρονιά, η ομάδα που περιμέναμε όσο καμία να φέρει κάποια σπουδαία διάκριση, επέστρεψε στα πάτρια εδάφη χωρίς «χρυσαφικά» στις βαλίτσες της.

Γιατί δεν είναι απλά το γεγονός, ότι είχε ένα πληρέστατο ρόστερ. Ταυτόχρονα, η ελληνική ομάδα μπάσκετ έχει αποτυπωθεί στο μυαλό των συμπατριωτών της, ως η πιο συνεπής στις επιτυχίες. Σαν να έχει «συμβόλαιο με αυτήν… Και στις άσχημες μέρες που βιώνουν οι περισσότεροι, η προσμονή για μία επιτυχία υπήρχε από την πρώτη ημέρα. Εκείνη της ανακοίνωσης της προεπιλογής από τον Φώτη Κατσικάρη. Αυτός είναι ίσως και ο κυριότερος λόγος της απογοήτευσης μετά τον αποκλεισμό και άλλη μία αποτυχία. Γιατί ναι, αποτυχία είναι. Άλλος στόχος είχε τεθεί αρχικά και πλέον το λένε όλοι οι παίκτες, οι οποίοι ορθώς διατηρούσαν μέχρι το τέλος χαμηλούς τόνους. Και η αποτυχία αυτή, έγκειται στις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν από πολλούς παράγοντες, οι οποίοι όπως παρατηρούμε, δεν αφορούσαν μόνο το αγωνιστικό κομμάτι.

Σε αυτό, οι αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν είναι ξανά μείζονος σημασίας. Ερχόμαστε σε νέο «σταυροδρόμι», όπως το 2013 μετά την απομάκρυνση Τρινκιέρι και το «ξεσκαρτάρισμα» που είχε αναφέρει τότε ο Σπανούλης ότι έπρεπε να γίνει. Ο ίδιος, μετά από 145 συμμετοχές με το εθνόσημο και μία ανεκτίμητη προσφορά, αποφάσισε να πει το «αντίο». Από τις πιο συγκινητικές στιγμές, τόσο για τον αθλητή όσο και για τους υπόλοιπους που πρέπει να αρχίσουν να συνειδητοποιούν ότι δε θα τον ξαναδούν με την φανέλα της αγαπημένης τους ομάδας. Το ίδιο, μάλλον θα ισχύσει για Μπουρούση και Ζήση, ενώ καλό θα είναι να τεθεί κι ένα τέτοιο ερώτημα για τον Περπέρογλου, ο οποίος βρίσκεται σε φάση της καριέρας του, παρόμοια με τους προαναφερθέντες. Κι ας κέρδισε άλλο ένα καλό συμβόλαιο στη Βαρκελώνη.

Αρχικά, όλα θα πρέπει να ξεκινήσουν από το διοικητικό κομμάτι. Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος διαβεβαίωσε, πως αν του το επιτρέπει η υγεία του, θα είναι ξανά υποψήφιος για πρόεδρος της ΕΟΚ και το πιο πιθανό σενάριο τον φέρνει να είναι στην ίδια θέση ξανά. Δεν έχω κανένα λόγο να ασχοληθώ με τα της Ομοσπονδίας, αλλά το ζήτημα είναι οι προθέσεις της, για το αγωνιστικό κομμάτι.

Και τι σημαίνει αυτό; Μετά τον αποκλεισμό από τους Ισπανούς, ήταν πολύ λογικό ο Φώτης Κατσικάρης να γίνει δέκτης της μεγαλύτερης μερίδας της κριτικής. Για τα λάθη που ξαφνικά… όλοι είδαν και από κορυφαίος κόουτς, έγινε ένα ένας προπονητής «της σειράς». Σαφώς τίποτα από τα δύο δεν ισχύει. Μιλάμε απλώς για έναν ικανό τεχνικό, με δυνατότητες εξέλιξεις, αν και δεν φαίνεται να τις εκμεταλλεύεται με επιλογές σαν αυτή της Μούρθια, μετά από τόση προβολή ως ομοσπονδιακού. Ναι, έκανε λάθη και ίσως κάποιες επιλογές του να στοίχισαν σε ένα παιχνίδι με λεπτομέρειες, όπως αυτό με την Ισπανία. Όπως το ότι φαίνεται να φοβήθηκε το small ball που απέδωσε στα προηγούμενα ματς, την αργοπορημένη αντιμετώπιση του Ρέγιες όταν επετίθετο στον Κουφό, ή το λιγότερο χρόνο συμμετοχής σε έναν παίκτη που θα χρειαζόταν για την αλλαγή του μομέντουμ, του Κώστα Σλούκα. Μερικές εύστοχες βολές, όμως, από τις πολλές που «πετάξαμε», κάποιο από τα πολλά μαζεμένα επιθετικά ριμπάουντ των Ισπανών ανά σημεία, αν μαζεύαμε, τώρα θα μιλούσαμε από διαφορετική βάση και δε θα ασχολούμασταν με αυτά τα λάθη. Με τα «αν», βέβαια, δεν κάνεις κουβέντα και προχωράς εκεί στο επίκεντρο της πρώτης κουβέντας.

Πρέπει να ανανεωθεί το συμβόλαιο του Κατσικάρη; Για όσους το έχουν ξεχάσει, παραμένει ένας ικανός προπονητής, ο οποίος επιπλέον φάνηκε να παρουσιάζει για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια μία υγιή στις τάξεις της ομάδας, έχοντας αναλάβει «εν λευκώ» τη διαχείρισή της. Αυτά είναι στοιχεία που μετράνε, προκειμένου να «χτίσεις» κάτι γερό. Θυμάστε πώς ήταν η κατάσταση επί Καζλάουσκας και Τρινκιέρι; Καμία σχέση! Και η εθνική το μόνο που δε θέλει, είναι μία επιλογή που θα την επέστρεφε σε τέτοιες καταστάσεις. Και η λύση Γιαννάκη που αναφέρουν πολλοί, έχει μία βάση, αλλά μου θυμίζει την εμμονή των φίλων του Παναθηναϊκού με τον Ομπράντοβιτς. Κι επειδή δεν ξέρουμε κατά πόσο μπορεί να προσαρμοστεί ο Γιαννάκης στα δεδομένα του σύγχρονου μπάσκετ (δεν έχει δώσει δείγμα γραφής), ενώ ταυτόχρονα πιστεύω πως «η ζωή συνεχίζεται» για όλους, ακόμη και μετά από πρόσωπα που μας «σημαδεύουν», πρέπει εδώ να δοθεί ένα τέλος. Μπορεί να έχει «2 στα 2» στις αποτυχίες, αλλά ο Κατσικάρης έχει πείσει και πείθει ακόμη ότι μπορεί να «χτίσει» ένα σωστό «οικοδόμημα» για τα επόμενα χρόνια, ενώ δε βλέπω άλλον Έλληνα προπονητή ικανότερο αυτού και διαθέσιμο. Έρχεται, άλλωστε, το νέο σύστημα με τα προκριματικά και πρέπει να ξέρουμε τον οδηγό μας. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο, μπορεί να είναι η τελευταία του ευκαιρία. Καλό θα ήταν να του δοθεί, όποιος κι αν είναι ο στόχος.

Το κρίσιμο «σταυροδρόμι», αφορά και το μέλλον της ομάδας στη στελέχωσή της. Με την πιθανή αποχώρηση των τριών της «παλιάς φρουράς», προχωράμε σε νέα δεδομένα. Η γενιά που κέρδισε τα ευρωπαϊκά σε Αμαλιάδα και Ρόδο… βγαίνει μπροστά και υπάρχουν παίκτες να βοηθήσουν, είτε βρέθηκαν στην φετινή προεπιλογή και αποκλείστηκαν στη συνέχεια, είτε αποκλείστηκαν εξαρχής. Από τη γενιά που αναφέραμε, όμως, πρέπει να προκύψει ένας νέος ηγέτης, μαζί με τον… εκ του ΝΒΑ ορμώμενο Αντετοκούνμπο. Αν κερδίσουν τα στοιχήματά τους ο Παππάς και ο Σλούκας στις ομάδες τους, θα έχουν την ευκαιρία να αποδείξουν ότι μπορούν να ηγηθούν της νέας προσπάθειας. Αλλά οι επιλογές (που υπάρχουν, όπως άλλωστε παραδέχθηκε ο Σπανούλης) θα πρέπει να προκύψουν μετά τη λύση των διοικητικών θεμάτων, καθώς κι εκείνου του κόουτς. Όσο λιγότερο αυτά αργήσουν, τόσο το καλύτερο εν όψει προολυμπιακού τουρνουά.

Η Εθνική ομάδα, με λίγα λόγια, μπαίνει πάλι σε διαδικασία αποφάσεων. Κρίσιμων, σπουδαίων. Αυτών που θα προγραμματίσουν το αύριο της, σε έναν νέο… μπασκετικό κόσμο που ανοίγεται και θα κρίνουν την άμεση ή μη επιστροφή της στις επιτυχίες. Θα χρειαστεί γενναιότητα και δυνατότητα ανάληψης της ευθύνης από όσους κάνουν τις επιλογές. Γιατί δε θα είναι εύκολες, πάλι, ανάλογες αποτυχίες μελλοντικά. Ας μην χάσουμε και αυτή μας την υπερηφάνεια!

Ραφαήλ Αλαγάς