Κανείς δεν μπορεί να κριθεί αν πρώτα δεν δοκιμαστεί σκληρά και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες προκειμένου να πάρει δικαιωματικά τη θέση ή τον τίτλο που του ανήκει.

Στο ποδόσφαιρο, πάντως, ο χρόνος μοιάζει να κυλάει πολύ πιο γρήγορα, καθώς τα αποτελέσματα είναι εκείνα που καθορίζουν τη μοίρα των ποδοσφαιριστών, των προπονητών, των παραγόντων αλλά ορισμένες φορές ακόμα και των ίδιων των ομάδων.

Σε αντίθεση με ότι συμβαίνει στην αληθινή μας ζωή, όπου τα πάντα είναι μέχρι ένα βαθμό προβλέψιμα, στο βασίλειο του δημοφιλέστερου ανά τον πλανήτη αθλήματος, υπάρχει σαφώς μεγαλύτερος χώρος για το αναπάντεχο. Εχουμε δει αρκετές φορές με τα ίδια μας τα μάτια μέσα σε 90’ να καταρρέουν στερεότυπα και θεωρίες που έδειχναν πιο ισχυρές κι από βραχώδη όρη...

Στην περίπτωση της «Μαύρης Θύελλας» είναι δεδομένο πως ο χρόνος δεν της έχει χαρίσει απολύτως τίποτα. Μετά από μισό αιώνα ιστορίας παραμένει ένα σεβαστό στους Ελληνες φιλάθλους επαρχιακό ποδοσφαιρικό κλαμπ, που όπως όλα σχεδόν τα υπόλοιπα είχε τα... πάνω του και τα κάτω του. Τη διαδρομή από την κόλαση στον παράδεισο την έχει διανύσει τουλάχιστον δύο φορές με... επιστροφή και στη διάρκεια του ατέρμονου αυτού ταξιδιού μέσα στο χρόνο βγήκε μάλλον ζημιωμένη.

Οι μεσήλικες κι ακόμα μεγαλύτεροι υποστηρικτές της ασπρόμαυρης ομάδας δεν συνδέθηκαν οπαδικά μαζί της επειδή κέρδιζε πρωταθλήματα, αλλά γιατί αποτελούσε γι’ αυτούς ένα από τα σύμβολα της Μεσσηνίας. Η «Μαύρη Θύελλα» δεν ήταν απλά η ομάδα της πόλης τους, ή της περιοχής τους, αλλά κάτι... μαγικό που τους έπαιρνε το μυαλό, γι’ αυτό και την αγάπησαν με πάθος.

Μαζί της απέκτησαν μυθικές διαστάσεις χιλιάδες ποδοσφαιριστές που φόρεσαν τη φανέλα της. Ορισμένοι εξ’ αυτών διέθεταν πράγματι το κάτι ξεχωριστό, είχαν το ταλέντο και τις ικανότητες για να φτάσουν ψηλά, όμως ο κόσμος λάτρεψε και τους υπόλοιπους ακριβώς επειδή ήταν πρόθυμοι να βάλουν τα πόδια τους στη... φωτιά. Ελληνες και μη, αγαπήθηκαν από τους Μεσσήνιους φιλάθλους μέχρι... τρέλας. Οσοι το άξιζαν πραγματικά παραμένουν μέχρι σήμερα το ίδιο ψηλά στη συνείδηση του κόσμου.

Η πλειοψηφία των προπονητών που κάθισε στον πάγκο της ασπρόμαυρης ομάδας απομυθοποιήθηκε και μάλιστα αρκετά γρήγορα. Επειδή, όμως, όπως γράψαμε και στην αρχή ο χρόνος είναι αδέκαστος κριτής, στην πορεία φάνηκε ποιοι πραγματικά προσέφεραν έργο και άφησαν κάτι πίσω τους.

Οι παράγοντες ήταν αναμενόμενα πιο λίγοι. Ολοι τους με τα υπέρ και τα κατά τους. Ελάχιστοι ξόδεψαν χρήμα με τη... σέσουλα με κορυφαία περίπτωση το σημερινό πρόεδρο Σταύρο Παπαδόπουλο. Δεν ήταν, όμως, μόνο τα λεφτά το... πάσο για να εισχωρήσει στις καρδιές των Μεσσήνιων φιλάθλων. Η διαρκής εδώ και δεκαετίες προσφορά του τον καταξίωσε περισσότερο κι από τις πανάκριβες μεταγραφές εκατοντάδων εκατομμυρίων.

Οπως η συνεχιζόμενη μέχρι σήμερα δράση του Λυκούργου Γαϊτανάρου που ακόμα και σε προχωρημένη ηλικία κατάφερε με προσωπικές ενέργειες να βρει τη λύση στο διοικητικό αδιέξοδο που πήγε να δημιουργηθεί, τον διατηρεί στο πάνθεον των ηγετικών μορφών της ασπρόμαυρης ομάδας.

Παπαδόπουλος παντός καιρού

Τις ισχυρές φιλοδοξίες που τρέφει για τη νέα «Μαύρη Θύελλα» αποκάλυψε ο Σταύρος Παπαδόπουλος στην πρώτη του παρουσία στο γήπεδο μετά την προ μηνός ανάληψη της προεδρίας του συλλόγου.

«Στόχος μας η Σούπερ Λίγκα» ανέφερε μεταξύ άλλων, τοποθετώντας τον πήχη στη σωστή του διάσταση, καθώς μέχρι τώρα απέφευγε τα πολλά λόγια.

Παρά τις συνθήκες καύσωνα που επικρατούσαν το απόγευμα της περασμένης Πέμπτης στο γήπεδο του Μεσσηνιακού, ο διοικητικός ηγέτης της ασπρόμαυρης ομάδας ήταν εκεί για να γνωρίσει τους ποδοσφαιριστές, με τους περισσότερους εκ των οποίων δεν είχε ξανασυναντηθεί.

Υπήρχαν φυσικά και οι γνωστές φυσιογνωμίες του Μπεγέτη, του Καλαντζή και του Τσουλάκου, με τους οποίους είχε συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν και μόνο τυχαίο δεν είναι πως προσφώνησε τον πρώτο με το μικρό του όνομα.

Στην παρέα του προστέθηκε μόλις ανέβηκε στην εξέδρα και ο Παναγιώτης Δρούγας, στον οποίο έχει ανατεθεί η ομάδα Νέων. Επειδή μάλιστα στο δίτερμα που ακολούθησε μετείχαν και αρκετοί νεαροί υπό μεταγραφή παίκτες, ο «Μαραντόνα» φρόντισε να λύσει κάθε απορία του Παπαδόπουλου γι’ αυτούς.   

Η επιστροφή του Κεν Σταματόπουλου με την ΑΙΚ

Στην Ελλάδα βρέθηκε ξανά την εβδομάδα που πέρασε ο Κυριάκος Σταματόπουλος που μετίεχε στην αποστολή της ΑΪΚ Στοκχόκλμης, αντιπάλου του Παναθηναϊκού στον 3ο προκριματικό γύρο του φετινού Γιουρόπα Λιγκ.

Ο Κεν, όπως είναι περισσότερο γνωστός στον Καναδά όπου γεννήθηκε, έχει ρίξει... άγκυρα τα έξι τελευταία χρόνια στο ιστορικό ποδοσφαιρικό κλαμπ της σουηδικής πρωτεύουσας. Η περιπλάνησή του στον παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη ξεκίνησε, πάντως, από τη «Μαύρη Θύελλα», όπου οι δυνατότητές του δεν εκτιμήθηκαν σωστά όταν ήταν ακόμα μικρός σε ηλικία. Προϊόν του ΠΟΚ και των φημισμένων ακαδημιών της ΠΑΕ Καλαμάτα στην προηγούμενη θητεία του Παπαδόπουλου, έπαιξε με την ασπρόμαυρη ομάδα στη Β’ Εθνική το 2002 (13 συμμετοχές) πριν φύγει ελεύθερος για τη Σκανδιναβία. Εφτιαξε το όνομά του αρχικά στην Ενκεπινγκ, ενώ ακολούθησαν η Τρόμσο, η Φρέντρικσταντ και το Τορόντο, πριν πάρει μεταγραφή στην ΑΪΚ. Η καριέρα του, πάντως, απογειώθηκε όταν έγινε βασικός τερματοφύλακας της Εθνικής Καναδά, με την οποία μετρά 21 συμμετοχές.