«Για τη σημερινή εποχή θεωρείται ξεπερασμένο να παίζει μία ομάδα με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, ας μην ξεχνάμε, όμως ότι η Εθνική Ελλάδος πριν από δέκα χρόνια πήρε το Ευρωπαϊκό με λίμπερο» μας θυμίζει ο 49χρονος πρώην αμυντικός που σήμερα κατέχει και δίπλωμα προπονητικής.
Το 1988, έπαιξε και στα δύο μεσσηνιακά ντέρμπι με τη φανέλα του Μεσσηνιακού. Για το αυριανό, ωστόσο, αποφεύγει να κάνει προγνωστικά: «Δεν υπάρχουν προβλέψεις σε τέτοια παιχνίδια. Πόσο μάλλον φέτος που οι δύο ομάδες είναι ισοδύναμες. Ο κόσμος πάντα δίνει στην Καλαμάτα το κάτι παραπάνω και πραγματικά εύχομαι να καταφέρει φέτος να κερδίσει την άνοδο και να κάνει το βήμα προς τα πάνω».
Η άνοδος της «Μαύρης Θύελλας» στη Β’ Εθνική πριν από 21 χρόνια (το καλοκαίρι του 1993) δεν ήρθε τυχαία. Οπως εξηγεί «ήταν προϊόν μία δουλειάς που είχε ξεκινήσει μερικά χρόνια νωρίτερα και είχε σαν στόχο την αξιοποίηση των νεαρών ντόπιων παικτών. Διοικήσεις και πρόεδροι μπορεί να άλλαζαν συχνά, όμως το πλάνο ήταν πάντα σταθερό. Με αυτόν τον τρόπο φτιάχτηκε μία ομάδα που ουσιαστικά ήταν μία μεγάλη παρέα. Σχεδόν όλοι ήμασταν Μεσσήνιοι και μεγαλώναμε στην ίδια πόλη, έχοντας στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός μας το ποδόσφαιρο. Σκέψου ότι από το πρωί που ξυπνάγαμε μέχρι το βράδυ κι ενώ ξαναβρισκόμασταν και στην προπόνηση, πηγαίναμε όλοι μαζί για καφέ ή για φαγητό και μιλάγαμε μόνο για μπάλα!
Φυσικά τα χρήματα ήταν το τελευταίο που σκεφτόμασταν. Για μας εκείνη την εποχή το να παίζουμε σε αυτήν την πολύ μεγάλη ομάδα που λέγεται Καλαμάτα ήταν σαν να έχουμε πιάσει το τζόκερ. Εκεί κρυβόταν το μυστικό της επιτυχίας και νομίζω ότι μόνο με δυνατό ψυχικό «δέσιμο» μεταξύ των ποδοσφαιριστών και καλό κλίμα μπορεί μία ομάδα να πάει μπροστά».
Η πιο συναρπαστική άνοδος στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου που ήρθε μετά από... πενταπλή ισοβαθμία εκείνη τη χρονιά είναι και η πιο ευχάριστη στιγμή του Ζώη Δούβα μέσα στα γήπεδα: «Εκείνο το συναίσθημα δεν περιγράφεται. Κι εμείς τότε αντιμετωπίσαμε πολλές δυσκολίες, προσπαθώντας να παίξουμε ποδόσφαιρο σε μία εποχή που οι υπόλοιπες ομάδες έπαιζαν... ξύλο. Αλλά η δύναμη που παίρναμε από τον κόσμο ήταν τέτοια που σκέπαζε τα πάντα. Τις τελευταίες 12 αγωνιστικές κάναμε δέκα νίκες και μία ισοπαλία κι από τη γραμμή του υποβιβασμού τερματίσαμε δεύτεροι πάνω στο νήμα». 
Επαιξε άλλα δύο χρόνια με την Καλαμάτα στη Β’ Εθνική αλλά όπως λέει στη μετέπειτα εποχή το κλίμα δεν ήταν ποτέ το ίδιο. «Δυστυχώς έφυγαν ποδοσφαιριστές όπως ο Πετρίχος και ο αείμνηστος Τάσος Καλογερόπουλος που άξιζαν καλύτερης αντιμετώπισης γιατί όπως όλοι μας άλλωστε, είχαν δώσει την ψυχή τους γι’ αυτήν την ομάδα. Μετά η κατάσταση έγινε καθαρά επαγγελματική και μπορεί να ήρθαν ποδοσφαιριστές με τεράστια ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο, όμως τα πόδια στη... φωτιά τα έβαζαν οι παλαιότεροι στην ομάδα κι αυτό όσοι προπονητές κι αν ήρθαν, από τον Διαμαντόπουλο, μέχρι τον Αλέφαντο και τον Κατσαβάκη, το έβλεπαν και το σέβονταν» λέει ο Ζώης Δούβας που επί Κοκότοβιτς έπαιξε ελάχιστα αλλά δεν δημιούργησε ποτέ το παραμικρό πρόβλημα. Η άποψή του, ωστόσο, για τον Σέρβο προπονητή δεν είναι και η καλύτερη: «Λέγαμε αστειευόμενοι κάθε Σάββατο, μόλις τελείωσε η τελευταία προπόνηση, ότι ο Κοκότοβιτς δεν μας αφήνει να φύγουμε γιατί δεν έχει έρθει ακόμα το χαρτάκι με τη 16άδα και ξέραμε ότι τελικά αυτό δεν απείχε και τόσο από την πραγματικότητα. Από τη στιγμή, όμως, που κέρδισε την άνοδο και η Καλαμάτα ανέβηκε στην Α’ Εθνική η δική μάς χαρά έφτανε και περίσσευε».
Το 1996, θα ακολουθήσει αρκετούς από τους πρώην συμπαίκτες του στον Αστέρα Βαλύρας, αλλά εκείνη τη χρονιά ο τότε χρηματοδότης του συλλόγου θα τα παρατήσει: «Στη Βαλύρα ήταν ωραία γιατί είχαμε μαζευτεί αρκετοί παλιοί συμπαίκτες από την Καλαμάτα και το κλίμα μας θύμιζε το παρελθόν. Δυστυχώς εγώ δεν πρόλαβα πολύ γιατί ο Μπουρίκας παραιτήθηκε κι έτσι σκορπίσαμε ξανά».
Με τον Τέλλο Αγρα θα πανηγυρίσει το 1997 τον τίτλο στο Τοπικό πρωτάθλημα της Μεσσηνίας κι από τότε στους Γαργαλιάνους είναι ιδιαίτερα αγαπητός. «Δεν υπάρχει περίπτωση να μην πάω εκεί για καφέ και να μη βρω κάποιον γνωστό από το ποδόσφαιρο».
Μετά το φινάλε της καριέρα του (ξεκίνησε από τον Ολυμπιακό Καλαμάτας και έπαιξε ακόμα στον Παναρκαδικό) ασχολήθηκε με την προπονητική στο Ασπρόχωμα, όπου αυτή τη στιγμή αγωνίζεται ο 14χρονος γιός του Παντελής. «Χαίρομαι που ασχολείται από μικρός με το ποδόσφαιρο, τον διευκολύνω όσο μπορώ στις μετακινήσεις του αλλά μέχρι εκεί. Δεν με ενδιαφέρει αν θα κάνει μεγάλη καριέρα, εγώ εκείνο που θέλω και εύχομαι είναι να αγαπήσει το ποδόσφαιρο όσο εμείς» καταλήγει ο Ζώης Δούβας που όπως συνηθίζει θα δει και το αυριανό ντέρμπι όρθιος, από τη γνωστή του θέση δίπλα στο κυλικείο.