Ο Ηλίας Μουρούσιας στα 37 του αποφάσισε μετά από 23 χρόνια να σταματήσει το ποδόσφαιρο, όμως το... μικρόβιο της στρογγυλής θεάς θα τον... κυνηγά για πολλά χρόνια ακόμη.
Από το καλοκαίρι του 2020 ο 38χρονος παλαίμαχος πλέον άσος είναι πρόεδρος στην ομάδα του χωριού του, τον Εθνικό Μελιγαλά. Την ομάδα που πέρασε πολύ όμορφα χρόνια, που έγινε γνωστός στην ποδοσφαιρική Μεσσηνία και που πλέον θέλει να προσφέρει από άλλο μέτωπο. Ο Μουρούσιας είναι ένας από τους κορυφαίους σκόρερ της Μεσσηνίας σε ερασιτεχνικό επίπεδο (Α’ τοπική και Δ’ εθνική) τα τελευταία 15 χρόνια. Είχε την ευχέρεια να σκοράρει με κάθε τρόπο... Με το δεξί πόδι, με το αριστερό, με το κεφάλι, σε αντεπίθεση, μετά από προσωπική ενέργεια. Ενας... πανούργος επιθετικός που ανακάλυπτε το αδύναμο σημείο κάθε άμυνας και... χτυπούσε όταν έπρεπε. Τα όνειρα του στο ποδόσφαιρο βέβαια δεν σταματούν εδώ, μιας και εδώ και λίγα χρόνια σπουδάζει προπονητική, αλλά και αθλητική διοίκηση! Πως συνδυάζονται όλα αυτά; Μας τα εξηγεί όλα στην αποκαλυπτική συνέντευξη που έδωσε στην “Ελευθερία” και το notosport.gr.
Ο Ηλίας Μουρούσιας κάνει ένας φλας μπακ στην καριέρα του, ξεχωρίζει ορισμένες σεζόν και αναφέρεται στο πλάνο που έχει για τον Εθνικό Μελιγαλά...
Η διαδρομή του
Ο Ηλίας Μουρούσιας ξεκίνησε από τα παιδικά τμήματα της ομάδας του χωριού, του Εθνικού Μελιγαλά το 1992. Εντάχθηκε στην πρώτη ομάδα και έπαιξε μέχρι το 1998. Παράλληλα κλήθηκε στη Μικτή Μεσσηνίας (παίδων και νέων) και το 1996 στην Εθνική παίδων. Σε ηλικία 18 ετών, το 1999 πήρε μεταγραφή στον Πανιώνιο Νέας Σμύρνης και αγωνίστηκε με την β' ομάδα.
Επειτα για μια τριετία από το 2000 έως το 2003 ανήκε στην ΠΑΕ Καλαμάτα και δόθηκε δανεικός σε Πάμισο, Απόλλωνα Καλαμάτας και Εθνικό Μελιγαλά.
Τη σεζόν 2004-2005 επέστρεψε στην ομάδα του Μελιγαλά, όμως το καλοκαίρι του 2005 μετακόμισε στη Μεσσήνη για λογαριασμό του Παμίσου και μαζί του κατέκτησε τον τίτλο στην Α’ τοπική και έπαιξε στη Δ’ εθνική.
Ακολούθησαν δύο σεζόν σε Ολυμπιακό Καλαμάτας και Εράνη στη Δ’ εθνική.
Το 2010 επέστρεψε στον αγαπημένο του Εθνικό μέχρι που κρέμασε τα παπούτσια του πριν από ενάμιση περίπου χρόνο. Στο διάστημα αυτό (τον Φεβρουάριο του 2016) αγωνίστηκε ως δανεικός για 3 μήνες στο Διαβολίτσι και συνετέλεσε τα μέγιστα ώστε να παραμείνει στην Α' τοπική!
- Πως περνάς το διάστημα της καραντίνας;
“Είναι μία δύσκολη κατάσταση για όλους. Προσωπικά οι επιχειρήσεις μου είναι ανοιχτές και είμαι στη δουλειά, αλλά δεν είναι και το πιο εύκολο και ευχάριστο.
Όπως όλες οι ομάδες έτσι και στον Εθνικό υπάρχει παύση και είναι μια δυσάρεστη κατάσταση για τον αθλητισμό και για τον κόσμο που ξεφεύγει και ψυχαγωγείται βλέποντας έναν αγώνα”.
- Τι εκτιμάς ότι θα γίνει με τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα και τι προτείνεις;
“Ακούγεται πως καλώς εχόντων των πραγμάτων θα ξεκινήσουμε αρχές Φεβρουαρίου, με 20 ημέρες προπονήσεις νωρίτερα. Η εκτίμηση μου είναι πως κι έτσι να γίνει θα είναι πολύ δύσκολη η επανένταξη αθλητών και διοικήσεων. Οι πολλές εμβόλιμες αγωνιστικές δεν είναι καθόλου εφικτό σενάριο.
Ισως η πιο δίκαιη λύση είναι να τελειώσουν εδώ τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα, όπως άρχισαν και να μην συνεχιστούν.
Να θεωρήσουμε πως η χρονιά πάει χαμένη. Είναι άδικο για ορισμένες ομάδες αυτό, αλλά και να παιχτεί μόνος ένας γύρος θα είναι άδικο τόσο για τον πρωταθλητή, όσο και για τον υποβιβασμό.
Ας ξεκινήσει πιο ασφαλές και πιο οργανωμένο από τη νέα ποδοσφαιρική σεζόν”.
- Η πορεία του Εθνικού Μελιγαλά στις 7 πρώτες αγωνιστικές της Α’ τοπικής ήταν ικανοποιητική ή όχι;
“Δεν είμαστε ικανοποιημένοι από τη βαθμολογική συγκομιδή αλλά ούτε και από τη γενικότερη αγωνιστική εικόνα. Σίγουρα δικαιούμασταν να έχουμε περισσότερους βαθμούς, αλλά δεν θέλω να σχολιάσω πως και γιατί. Εχουμε δημιουργήσει ένα σύνολο με καλή ποιότητα για τα τοπικά δεδομένα, που απαρτίζεται από πολλούς ντόπιους και καλούς παίκτες. Εχουμε εντοπίσει κάποιες θέσεις που χρειαζόμαστε ενίσχυση, αλλά τα οικονομικά δεδομένα δεν βοηθάνε για πολλά ανοίγματα”.
- Μετά από 23 χρόνια στα γήπεδα ως ποδοσφαιριστής, αποφάσισες να κρεμάσεις τα παπούτσια σου και να ασχοληθείς διοικητικά με τον Εθνικό Μελιγαλά. Πως ήταν αυτή η αλλαγή;
“Η απόφαση να κρεμάσω τα παπούτσια μου δεν ήταν καθόλου εύκολη. Για μένα το αγωνιστικό κομμάτι ήταν ο τρόπος ζωής μου, από πολύ μικρός. Τρία τέσσερα χρόνια πριν είχα στο μυαλό μου, σαν στόχο όταν σταματήσω το ποδόσφαιρο να παραμείνω στο χώρο από ένα άλλο πόστο. Γι’ αυτό είχα ξεκινήσει να σπουδάζει προπονητική και ήδη κατέχω το δίπλωμα Uefa C και Uefa B και τα δύο τελευταία χρόνια σπουδάζω Sports Management (αθλητική διοίκηση) σε Βρετανικό κολλέγιο με έδρα την Αθήνα. Το καλοκαίρι προέκυψε η δυνατότητα να εμπλακούμε με τα διοικητικά του Εθνικού, με στόχο να οργανώσουμε την ομάδα ώστε να δουλεύει όσο γίνεται σε επαγγελματικά πρότυπα. Η διοίκηση αποτελείται από αρκετά νέα άτομα, που δεν είχαν ασχοληθεί στο παρελθόν και υπάρχουν και κάποιοι παλιοί, πιο έμπειροι. Είμαι πολύ χαρούμενος που συνεργάζομαι με όλους τους διοικούντες και που δουλεύουμε σε ένα συγκεκριμένο πλάνο. Δεν είμαι μόνο εγώ που τρέχω. Οι ομάδες ανήκουν στο απλό κόσμο και όχι στους προέδρους τους, έτσι γίνεται και στον Εθνικό”.
- Είναι στο μυαλό σου να συνδυάσεις την προπονητική με το διοικητικό κομμάτι;
“Είναι λίγο διαφορετικά, αλλά με κάποιο τρόπο συνδέονται. Στόχος μου να αναλάβω μια θέση σε επαγγελματική ομάδα, σε τμήμα σκάουτινγκ ή επικεφαλής ακαδημιών, που έχει σχέση με το τεχνικό κομμάτι. Γι’ αυτό συνδύασα αυτά τα δυο κομμάτια σπουδών”.
- Τι σου έχει μένει και τι θα κρατήσεις από την πορεία των 23 χρόνων στα γήπεδα;
“Υπήρχαν πολύ καλές και άσχημες στιγμές, άλλωστε αυτά είναι κομμάτια του αθλητισμού. Μου έχουν μείνει οι πάρα πολλές φιλίες που έκανα, αλλά πάνω απ’ όλα ο σεβασμός στο πρόσωπο μου από αντίπαλες ομάδες και φιλάθλους. Αυτό το διαπίστωσα τα τελευταία χρόνια και είναι πέρα από χρήματα και απλές φιλίες”.
- Ποια σεζόν θυμάσαι με μεγαλύτερη νοσταλγία;
“Πρώτη από όλες βάζω τη χρονιά που κατακτήσαμε το πρωτάθλημα με τον Εθνικό, το 2011 και βγήκα πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα με 25 γκολ. Στους αγώνες μπαράζ σκόραρα και στα 6 ματς, έβαλα συνολικά 7 γκολ και βγήκα πρώτος σκόρερ και στους 12 ομίλους των μπαράζ. Επίσης και η επόμενη σεζόν ήταν ξεχωριστή που αγωνίστηκα με τον Εθνικό στη Δ’ εθνική.
Ακόμη ιδιαίτερες ήταν οι δύο χρονιές με τον Πάμισο που κατακτήσαμε το πρωτάθλημα στην Α’ τοπική το 2007 και την επόμενη στη Δ’ εθνική. Και τις δύο σεζόν ήμουν πρώτος σκόρερ του Παμίσου.
Δεν μπορώ να ξεχάσω επίσης τις χρονιές με την Εράνη και τον Ολυμπιακό Καλαμάτας στη Δ’ εθνική. Με τον Ολυμπιακό είχα βγει πρώτος σκόρερ του ομίλου με 14 γκολ, ενώ με την Εράνη είχα πετύχει 9 γκολ. Ειδικά με τον Πάμισο και την Εράνη δέθηκα πολύ. Ηταν μια συνεχόμενη δεκαετία με ξεχωριστές χρονιές που απέδειξα στον εαυτό μου και τους προπονητές μου πως θα μπορούσα να είχα παίξει και λίγο ψηλότερα”.
- Ποιοι ήταν οι δυσκολότεροι αμυντικοί που έχεις αντιμετωπίσει;
“Ηταν αρκετοί και ορισμένοι εξ’ αυτών ήταν αργότερα και συμπαίκτες μου. Ξεχωρίζω τον Πέτρο Αργανη, τον Βαγγέλη Κουρεντζή, τον Κώστα Μίντζηρα, τον Γιάννη Μωράκη, τον Ηλία Ντινιώτη και τώρα τελευταία τον Φώτη Μπαλόπουλο που πάντα με δυσκόλευε”.
- Ποιοι ήταν οι συμπαίκτες με τους οποίους χαιρόσουν να παίζεις;
“Πολύ καλή χημεία είχα με τον Θοδωρή Δασκαλάκη. Ημασταν μαζί στον Ολυμπιακό Καλαμάτας και μετά στην Εράνη, ήταν δύο χρονιές που με έβρισκε πολύ εύκολα. Ακόμη με τον Αλέκο Δέδε την χρονιά που ανεβήκαμε κατηγορία με τον Εθνικό. Παρόλο που έπαιζε στόπερ, είχα δεχθεί πολλές ασίστ από τον Δέδε. Ακόμη εξαιρετικοί συμπαίκτες στον Εθνικό ήταν οι Στάθης Θανόπουλος και Νίκος Μακρυνιώτης. Επίσης ο Νίκος Χρονόπουλος και ο Γουλιέλμος Αντωνίου στον Πάμισο”.
- Ποιοι προπονητές σε σημάδεψαν στην καριέρα σου;
“Ενας προπονητής που με έχει σημαδέψει και με πίστεψε ήταν ο Δημήτρης Μπαρδουνιώτης. Με είχε δει σε έναν αγώνα και μου είπε έχεις αδικηθεί, θέλω να έρθεις πάλι στον Πάμισο από τον Εθνικό.
Εχω πάρει πολλά πράγματα από τον Σπύρο Τσίκινη, τον Αντώνη Μαυρέα, Στάθη Βανικιώτη, τον Νίκο Μουλατσιώτη και τον Νίκο Σαββίδη. Ολοι αυτοί είναι προπονητές που εκτιμώ και αν με ορισμένους κάποια στιγμή ήρθαμε σε κόντρα, ζητώ συγγνώμη”.
- Ο Εθνικός φέτος εκτός από το αγωνιστικό μέρος, έχει κάνει μεγάλα βήματα και σε εξωαγωνιστικό επίπεδο. Εχει οργανωθεί σε πολλούς τομείς. Μίλησε μας γι’ αυτό...
“Είμαστε μια καινούργια διοίκηση από νέα παιδιά και ξεκινήσαμε ένα τετραετές πλάνο, με απώτερο σκοπό την οργάνωση σε όλα τα επίπεδα.
Θέλουμε να αναδείξουμε και τα άλλα τμήματα, όπως το μπάσκετ, ίσως και άλλα αθλήματα.
Από την αρχή οργανώσαμε την ακαδημία μας, προκειμένου να λειτουργεί όπως και η μεγάλη ομάδα. Ηρθε η συνεργασία με την Αυστριακή “Tecnofutbol”, που είναι σχολή ποδοσφαίρου, στα πλαίσια ανάπτυξης των ακαδημιών. Δημιουργήσαμε τμήμα μάρκετινγκ και λειτουργούν τα social media, οι σελίδες του Εθνικού ενημερώνουν άμεσα και έγκαιρα τους φίλους της ομάδας. Γίνονται δράσεις γίνονται που προβάλουμε τους χορηγούς μας, αλλά και κοινωνικού περιεχομένου, όπως η συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης στους πληγέντες της Σάμου από τον σεισμό.
Ακόμη έχουμε ολοκληρώσει την ανακαίνιση των αποδυτηρίων και των γραφείων και σύντομα θα δημιουργηθεί και αίθουσα τύπου. Δώσαμε βαρύτητα στην εικόνα της ομάδας. Βελτιώσαμε το υπάρχον σήμα της, δεν το παραποιήσαμε, το βελτιώσαμε. Επίσης από μια ομάδα με την ιστορία του Εθνικού έλειπε ένας ύμνος. Αποφασίσαμε να δημιουργήσαμε έναν ύμνο με επαγγελματίες καλλιτέχνες, αντάξιο της ιστορίας μας. Ο Παναγιώτης Μπουραντώνης έχει γράψει στίχους και μουσική και τον τραγουδάει ο Αντώνης Τσακιλέρης. Ο ύμνος έχει αγαπηθεί από τον κόσμο της ομάδας, από τους παλαίμαχους. Εχουμε ακούσει πολλά θετικά σχόλια και αυτό με ικανοποιεί. Επίσης είναι σημαντικό πως γραφτήκαμε στο μητρώο της ΓΓΑ και είμαστε από τα πρώτα ποδοσφαιρικά σωματεία της Μεσσηνίας που το καταφέραμε, δείγμα της οργάνωσης μας. Δεν είναι τόσο το χρηματικό ποσό, όσο η ηθική ικανοποίηση. Θεωρώ πως σε τρεις μήνες έγιναν τόσα πράγματα, που δεν έχουν γίνει σε 50 χρόνια!”.
- Πως κρίνεις το επίπεδο στην Α’ τοπική Μεσσηνίας; Πως ήταν πριν μια δεκαετία και πως όταν ξεκινούσες να παίζεις ποδόσφαιρο;
“Είναι πεσμένο κατά πολύ μεγάλο βαθμό, τουλάχιστον από την προηγούμενη δεκαετία. Στη δεκαετία του 2000, όταν ξεκινούσα το ποδόσφαιρο, υπήρχαν άλλα στοιχεία όχι τόσο η τακτική και τα συστήματα. Οι παίκτες δούλευαν με το πάθος, τη θέληση και την αγωνιστικότητα με τους προπονητές. Πριν μια δεκαετία πολλοί παίκτες επίπεδο Δ’ και Γ’ εθνικής έπαιζαν στο τοπικό και οι ομάδες δούλευαν πολύ καλά στην προπόνηση. Εδώ και μια πενταετία τα πράγματα είναι πολύ άσχημα σε αγωνιστικό επίπεδο. Εχει χαθεί ο προσανατολισμό από όλους μας. Για ποιο λόγο παίζουμε ποδόσφαιρο, για ποιο λόγο προπονούμε μια ομάδα, για ποιο λόγο διαιτητεύουμε και διοικούμε μια ομάδα... Απόδειξη πως τα 5 τελευταία χρόνια σαν νομός δεν έχουμε βγάλει ούτε έναν αξιόλογο ποδοσφαιριστή, ούτε διαιτητή, ούτε παράγοντα από την ΕΠΣΜ, όπως ήταν ο Σταθόπουλος. Χρειάζεται να δουλέψουμε πολύ όλοι, ο καθένας στον τομέα του, έχοντας ένα όραμα και ένα στόχο”.
