Πριν λίγες ημέρες πραγματοποιήθηκαν στη Μεσσηνία τρία μεγάλα τουρνουά ποδοσφαίρου για ακαδημίες, με παιδιά ηλικίας από 8 έως 18 ετών.
Δύο διοργανώθηκαν στην Καλαμάτα και ένα στα Φιλιατρά. Είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά αρκετούς αγώνες από τα τουρνουά που διεξήχθησαν στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα, μιας και ο γιος μου αγωνίζεται σε μία από τις ακαδημίες καλαματιανής ομάδας.
Τα συναισθήματα που μου γεννήθηκαν μετά το τέλος αυτών των τουρνουά, μόνο ευχάριστα δεν ήταν, μιας και σε πολλές περιπτώσεις πρωταγωνιστές δεν ήταν τα μικρά παιδιά, αλλά οι γονείς τους!
Μπαμπάδες και μαμάδες σε αρκετούς αγώνες (ευτυχώς όχι όλους) έκαναν πραγματική... κερκίδα, με ζητωκραυγές, επευφημίες και αλαλαγμούς που νόμιζες που ήσουν στην... Τούμπα ή στη Λεωφόρο!
Καταλαβαίνω πως είναι λογικό να επικροτείς το παιδί σου, να το χειροκροτάς ή να του λες “δεν πειράζει”, αν δεν έκανε κάτι σωστά μέσα στον αγώνα.
Αυτό όμως απέχει παρασάγγας από το να ζεις ένα παιχνίδι ακαδημιών με τέτοια αγωνία και ένταση λες και είναι τελικός... Τσάμπιονς Λιγκ!
Μπαμπάδες και μαμάδες λοιπόν να έχουν κάνει κερκίδα και να πανηγυρίζουν ακόμα και στα... σύρματα, όταν το καμάρι τους έβαζε την μπάλα στα δίχτυα.
Τύφλα να χει ο Τάκης ο Τσουκαλάς!
Μάλιστα το ρεπορτάζ αναφέρει πως σε έναν αγώνα τσακώθηκαν οι γονείς της μίας ομάδας με της άλλης και χρειάστηκε η επέμβαση της αστυνομίας για να ηρεμήσουν τα πνεύματα!
Εκτός όμως από το ρόλο του οπαδού αρκετοί γονείς έπαιρναν και το ρόλο του προπονητή, δίνοντας οδηγίες στα παιδιά τους για το πως θα αγωνιστούν.
Σουτ, πάσα, βάλε γκολ, βγες από την άμυνα, μπλόκαρε, τα μάτια στην μπάλα...
Αυτές και άλλες πολλές οδηγίες τεχνικής φύσεως έδιναν ορισμένοι γονείς, υποκαθιστώντας τον προπονητή της ομάδας τους. Και φυσικά στις περισσότερες περιπτώσεις όλοι αυτοί που φώναζαν και έδιναν οδηγίες απ’ έξω δεν είχαν ιδέα από ποδόσφαιρο...
Το χειρότερο που άκουσα ήταν πατέρας να δίνει οδηγία στον γιο του σε αγώνα Κ10 όταν η μπάλα είχε βγει πλάγιο άουτ... “Μην βιάζεσαι να το εκτελέσεις, σιγά σιγά, κερδίζουμε 2-1 και τελειώνει σε λίγο το ματς”. Προτροπή προς το 10χρονο παιδί να κάνει καθυστέρηση, δηλαδή να παίξει με σκοπιμότητα, για να τελειώσει ο αγώνας και να έρθει η πολυπόθητη νίκη!
Οτι χειρότερο για τη νοοτροπία αυτού του παιδιού, σε μία πολύ... τρυφερή ποδοσφαιρικά ηλικία. Συν τοις άλλοις υπήρχαν και οι... γκρίνιες προς τον διαιτητή, πως αδικεί την ομάδα που παίζει το παιδί τους.
Πως νιώθει άραγε ένα 9χρονο ή ένα 11χρονο παιδί όταν ακούει όλα αυτά από τον πατέρα του, την μητέρα του ή τον παππού του;
Οταν αντιλαμβάνεται πως πρέπει να κερδίσει πάση θυσία για να ικανοποιήσει τον ποδοσφαιρικό εγωισμό των γονιών του;
Κάπως έτσι ένα παιδί πριν ακόμη κλείσει τα δέκα του χρόνια, καταλαβαίνει πως μοναδικός σκοπός στο ποδόσφαιρο είναι η νίκη και διαπαιδαγωγείται με εντελώς λανθασμένη νοοτροπία.
Σε τέτοιες ηλικίες, ειδικά μέχρι 12 χρονών, σκοπός των παιδιών δεν πρέπει να είναι η νίκη, αλλά η χαρά του παιχνιδιού, η κοινωνικοποίηση και το σημαντικό είναι να φεύγουν με χαμόγελο στα χείλη μετά το τέλος ενός αγώνα, άσχετα αν κέρδισε η ομάδα τους ή όχι.
Σε αυτό ευθύνη έχουν σε αρκετές περιπτώσεις και οι προπονητές των ακαδημιών. Υπήρχαν αγώνες που προπονητές έδιναν οδηγίες σε παιδάκια 9 και 10 ετών ασταμάτητα, που φώναζαν και τα παρότρυναν συνεχώς.
Καταλάβαινες πως επιδίωξη τους δεν ήταν απλά να γίνει ένας καλός αγώνας και να το χαρούν τα παιδιά, αλλά να κερδίσει η ομάδα για να μπορεί μετά να υπερηφανεύεται ο προπονητής, λέγοντας πως “βγήκαμε πρώτοι, κερδίσαμε το τουρνουά”. Μπορώ να πω πως τέτοια συμπεριφορά είχαν σε μέγιστο βαθμό οι ακαδημίες που είχαν έρθει από την Αθήνα. Καταλάβαινες πως μοναδικός σκοπός που κατέβηκαν στην Καλαμάτα και τα Φιλιατρά ήταν να κερδίσουν τα τουρνουά και όχι να αποκτήσουν εμπειρίες και παραστάσεις οι νεαροί ποδοσφαιριστές.
Η γονική συμπεριφορά αποτελεί γάγγραινα στις ακαδημίες ποδοσφαίρου και αυτό το κατάλαβα από τους αγώνες που παρακολούθησα πρόσφατα.
Πρέπει άπαντες να καταλάβουμε πως ο ρόλος μιας ακαδημίας ποδοσφαίρου είναι πρωτίστως να αθληθούν τα παιδιά, να αποφύγουν την καθιστική ζωή και να ξεφύγουν για λίγες ώρες από τα τάμπλετ, τα κινητά και τις κονσόλες.
Να χαρούν το παιχνίδι, να διαπαιδαγωγηθούν, να κάνουν νέους φίλους και να μάθουν σε κανόνες. Και όποιο από αυτά τα παιδιά έχει ταλέντο να προχωρήσει και να παίξει ποδόσφαιρο, ακόμη και σε επαγγελματικό επίπεδο. Ο χρόνος και η δουλειά θα δείξει ποιος αξίζει να προχωρήσει. Αν δεν συμβεί αυτό, δεν... χάθηκε και ο κόσμος. Το ποδόσφαιρο είναι ένα εξαιρετικό παιχνίδι που σκοπό έχει να περνάμε όμορφα και δημιουργικά. Οσο πιο γρήγορα το καταλάβουν αυτό ορισμένοι γονείς και προπονητές, τόσο πιο ώριμα παιδιά θα βγουν στην κοινωνία και τόσο το καλύτερο για το μέλλον του ποδοσφαίρου στη χώρα μας.
