Ένα ρεκόρ που «κρατούσε» όλα εκείνα τα χρόνια ο Πίτερ Οφορίκουε, όταν είχε σκοράρει στην ήττα (5-1) του Ολυμπιακού στη Νορβηγία από τη Ρόζενμποργκ, σε ηλικία 17 ετών και 194 ημερών.
Ήταν μία αφορμή για αφιέρωμα-συνομιλία της ιστοσελίδας goal.com με τον -43χρονο πλέον- Γκανέζο παλαίμαχο ποδοσφαιριστή, που έφτασε στην κορυφαία κατηγορία της Ελλάδας σε ηλικία 15 ετών στην "Μαύρη Θύελλα", πριν γράψει ιστορία με τον Ολυμπιακό στα 17 του:
«Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα. Ήμουν πολύ μικρός και ζούσα μόνος σε ένα σπίτι τεσσάρων. Είμαι ευγνώμων στον Σάμουελ Τζόνσον και τον Άφο Ντόντο, γιατί με βοήθησαν να ηρεμήσω. Έφτασα σε ένα σημείο που ήθελα να επιστρέψω στην Γκάνα, αλλά ο Τζόνσον μου ζήτησε να έρθω να μείνω μαζί του, οπότε πήγα να ζήσω μαζί του» είπε, μιλώντας για την έλευσή του στην Καλαμάτα το 1995.
«Όμως, άλλαξαν όλα, γιατί ένιωσα πιο άνετα και ο Σάμουελ (Τζόνσον) μου έλεγε ότι, αν κάποιος με αντιμετώπιζε σκληρά, θα εκδικηθεί για λογαριασμό μου. Ήταν σαν μεγαλύτερος αδερφός μου» συνεχίζει.
«Η δεύτερη σεζόν στην Καλαμάτα πείθει τον μεγαλύτερο σύλλογο της χώρας, τον Ολυμπιακό, να βάλει στο τραπέζι γύρω στα 4 εκατομμύρια ευρώ για να τον... αρπάξει από τους «ασπρόμαυρους». Για τον σύλλογο και τον παίκτη είναι μια προσφορά που δεν μπορεί να απορριφθεί και ο Πίτερ παίρνει το δρόμο για τον Πειραιά. Η μεγάλη ευκαιρία του» αναφέρει το Goal.
«Ήταν το ντεμπούτο μου για τον Ολυμπιακό. Έκανε τόσο κρύο που δεν ένιωθα τα πόδια μου και τα χέρια μου. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια της προθέρμανσης, χρειάστηκε να καλέσω έναν συμπαίκτη μου για να με βοηθήσει να δέσω το παπούτσι μου, γιατί δεν μπορούσα να λυγίσω τα δάχτυλα των ποδιών μου για να το κάνω» θυμάται ο Οφορίκουε για τη βραδιά που έγραψε ιστορία στο Champions League απέναντι στη Ρόζενμποργκ.
«Ήξερα ότι θα σκοράρω και το έλεγα στον προπονητή όλο το βράδυ. Όταν με έβαλε στο γήπεδο, άδραξα την ευκαιρία».
Το 1999 έφτασε η συμμετοχή στο Παγκόσμιο Κύπελλο U20 με την Γκάνα, σε ηλικία 19 ετών:
«Ήθελα να αγωνιστώ για τη χώρα μου. Έπαιξα όλο το τουρνουά με ενέσεις και πάγο τυλιγμένο γύρω από το γόνατό μου. Μετά από κάθε παιχνίδι ήταν αδύνατο να περπατήσω. Το γόνατό μου πρήζονταν και θυμάμαι τον Απιά να μου λέει πάντα να ξεπεράσω τον πόνο. Κοιτάζοντας πίσω, το να παίξω με αυτόν τον τραυματισμό ήταν το μεγαλύτερο λάθος της καριέρας μου» πρόσθεσε.
Σε ηλικία 32 ετών είπε «αρκετά»:
«Έπρεπε να ακούσω το σώμα μου. Ήθελα απλώς να σταματήσω να παίζω και να απολαύσω τη ζωή, να αφήσω το ποδόσφαιρο για πάντα και να ξεκουραστώ. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να μείνω στο ποδόσφαιρο, αλλά μια μέρα με πήρε τηλέφωνο ένας πρώην συμπαίκτης από την Ελλάδα και μου είπε να χρησιμοποιήσω τις ικανότητές μου για να ψάξω για νέα ταλέντα. Αυτό κάνω τώρα».
ΑΠΕ - ΜΠΕ
