Σύμφωνα με το δημοσίευμα ο ιστορικός διασυρμός που υπέστη η «σελεσάο» στο Παγκόσμιο Κύπελλο με τον τραγικό για τους Βραζιλιάνους επίλογο, αυτό το πέρα από κάθε φαντασία και λογική σκορ στον ημιτελικό, το ασήκωτο 7-1 από τη Γερμανία, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από το αποτέλεσμα μιας αδιανόητης συμφωνίας που υπογράφτηκε από την ομοσπονδία πριν δέκα χρόνια.

Το 2006 λοιπόν, οι άνθρωποι που διαφεντεύουν τις τύχες της εθνικής ομάδας έβαλαν την τζίφρα τους σε ένα συμβόλαιο το οποίο δένει τα χέρια του ομοσπονδιακού τεχνικού και ουσιαστικά του επιβάλει το ποιοι παίκτες θα αγωνίζονται… Ακούγεται απίστευτο, αλλά εάν ισχύουν όσα υποστηρίζει ο συντάκτης του κειμένου Jamil Chade, είναι πέρα για πέρα αληθινό. Μια offshore εταιρεία δίχως ούτε έναν υπάλληλο κι έδρα της Νήσους Κέιμαν είναι εκείνη που επιλέγει τους παίκτες που θα φορέσουν τη φανέλα με το εθνόσημο.

Ακολουθώντας τα ίχνη της, οι Βραζιλιάνοι δημοσιογράφοι κατέληξαν σε μια άλλη εταιρεία-κολοσσό, την «Dallah Al-Baraka», σαουδαραβικών συμφερόντων, η οποία έχει επενδύσει σχεδόν σε κάθε επιχειρηματικό τομέα μπορεί να φέρει χρήμα στο… μαγαζί. Δηλαδή σε τράπεζες, μεταφορές, υγεία, βιομηχανίες και φυσικά το ποδόσφαιρο.

Το συμβόλαιο που φέρει την υπογραφή του προέδρου της βραζιλιάνικης ομοσπονδίας δίνει στους χορηγούς και σπόνσορες της εθνικής, που στις περισσότερες περιπτώσεις ταυτίζονται με εκείνους συγκεκριμένων ποδοσφαιριστών, το σχεδόν αποκλειστικό δικαίωμα επιλογής των παικτών που θα κληθούν στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα!

Μάλιστα, ορισμένοι παίκτες (προφανώς αυτοί που προβάλλονται συστηματικά από τα μίντια) πρέπει ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ να ξεκινούν ΒΑΣΙΚΟΙ σε ΚΑΘΕ ματς, ενώ πριν από τα παιχνίδια οι άνθρωποι της εθνικής Βραζιλίας είναι υποχρεωμένοι να καταθέτουν καταστάσεις υγείας των παικτών ώστε η εταιρεία να αποφασίζει εάν είναι σε θέση να αγωνιστούν ή όχι… Σε περίπτωση που έδινε το «ΟΚ» για τη μη χρησιμοποίησή τους, θα έστελνε τη δική της λίστα με τις επιλογές για τους πιθανούς αντικαταστάτες, με βάση στην εμπορική τους αξία.

Έτσι, προσωπικότητες όπως ο Ντούνγκα ή ο Σκολάρι που πέρασαν από τον πάγκο της εθνικής, παρουσιάζονται ως μαριονέτες δίχως τον παραμικρό λόγο, ενώ σε περίπτωση που κάποιος από τους εκλεκτούς των εταιρειών δεν παίξει σε κάποιο ματς, υπάρχει ρήτρα την οποία πληρώνουν οι Βραζιλιάνοι που φτάνει στο 1.000.000 δολάρια ανά παιχνίδι!

Πριν από αρκετά χρόνια, το μακρινό πια 1998, είχε ακουστεί σχεδόν σαν αστικός μύθος πως η παρουσία του Ρονάλντο (του… κανονικού, «χοντρού» Ρονάλντο) στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου κόντρα στη Γαλλία, είχε επιβληθεί από τους χορηγούς που αγνόησαν το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε το προηγούμενο βράδυ. Τότε εκείνη η ιστορία έμοιαζε σαν μια θεωρία συνομωσίας, ένα βολικό «παραμύθι» που χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Εφόσον, όμως, η Estadao λέει την αλήθεια και υπό το πρίσμα των αποκαλύψεών της, ίσως μια ανάλογη συμφωνία να βρισκόταν και τότε πίσω από το… έγκλημα. Κάτι που δίνει άλλο ένα επιχείρημα στις φωνές που ολοένα πληθαίνουν και καλούν κι άλλους να πουν «Fuck modern football»…

ΠΗΓΗ: SPORT-FM.GR