Ακούγεται απίστευτο, αλλά είναι πραγματικότητα, να μην τελειώνει ένα παιχνίδι στο πρωτάθλημα εργαζομένων. Ισως η ψυχολογική πίεση από όσα συμβαίνουν στη χώρα, να βγαίνει στο γήπεδο. Από την άλλη όμως κυριαρχεί και η άποψη που λέει ότι το ποδόσφαιρο αποτελεί μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας.
Δεν με ενδιαφέρει ποιος άναψε τη... σπίθα και ποιοι ευθύνονται περισσότερο για τις θλιβερές εικόνες τη Δευτέρα το βράδυ στο γήπεδο "Π. Μπαχράμης". Δεν τιμούν κανέναν η ένταση και τα επεισόδια, σε μια διοργάνωση που σκοπό  έχει τη ψυχαγωγία και την απόδραση από τα προβλήματα της καθημερινότητας.  Τη χαρά του παιχνιδιού και όχι τη νίκη. Αυτό που προκύπτει  όμως είναι διαφορετική νοοτροπία.  Παίζω για να κερδίσω, για να βγω πρώτος και όχι απλά να διασκεδάσω.
Με αυτά τα δεδομένα δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης του πρωταθλήματος εργαζομένων και θα πρέπει ο δήμος να το καταργήσει.
Γιατί σ' αυτό το περιβάλλον ελλοχεύει ο κίνδυνος, ο εργαζόμενος που συμμετέχει στο πρωτάθλημα, να μην πάει την επόμενη μέρα στη... δουλειά του (αν έχει).