Ο Πάνος Βεργετόπουλος παραμένει μέχρι σήμερα ένας από τους σημαντικότερους Μεσσήνιους ποδηλάτες με σπουδαίες επιτυχίες, κυρίως στο Mountain Bike. Φέτος, μάλιστα, έχει να επιδείξει τρεις πρωτιές σε δυνατές διοργανώσεις, ανεβάζοντας τη δυναμική του Ευκλή.
Η περίπτωσή του είναι, πάντως. αρκετά διαφορετική σε σχέση με τα υπόλοιπα μέλη της αγωνιστικής ομάδας του     Ευκλή, καθώς έχει να επιδείξει σημαντική παρουσία και στο ερασιτεχνικό μεσσηνιακό ποδόσφαιρο σαν τερματοφύλακας. Αν, μάλιστα, δεν έπαιρνε την απόφαση να αποσυρθεί για μία δεκαετία ίσως η πορεία του μέσα στα γήπεδα να ήταν ανάλογη με αυτήν στην ποδηλασία.
Μεγαλωμένος στην περιοχή του παλιού νοσοκομείου, έπαιζε ποδόσφαιρο στην αλάνα από μικρός, μαζί με τον γείτονά του Τάκη Δρούγα, ο οποίος έκανε μεγάλη καριέρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. «Ο Τάκης έμενε πολύ κοντά, δύο τετράγωνα πιο κάτω. Μαζί πήγαμε στους ερασιτέχνες της «Μαύρης Θύελλας», την εποχή που πηγαίναμε στο Γυμνάσιο» θυμάται ο Πάνος Βεργετόπουλος, που επί τέσσερα χρόνια ανήκε στη μεγάλη ομάδα της Μεσσηνίας και συνεχίζει να ξετυλίγει το... κουβάρι των αναμνήσεων: «Ο Γιώργος Μίρτσος ήρθε μία μέρα και με ρώτησε αν θέλω να δουλέψω μαζί του. Ηταν αδύνατο να αρνηθώ όχι στο Μίρτσο αλλά στην Καλαμάτα. Αλλες εποχές τότε, μέσα στην πόλη η «Μαύρη Θύελλα» είχε απήχηση αντίστοιχη με την... Μπαρτσελόνα σήμερα. Ηταν για μένα πολύ σπουδαίο να είμαι μαθητής και να παίζω στην ομάδα που λάτρευε όλη πόλη. Απίστευτη η αίσθηση να κάνω προπόνηση με τους μεγάλους παίκτες της εποχής όπως ο Τάσος ο Καλογερόπουλος, ο Μαλαφέκας, ο Πετρίχος και πολλοί άλλοι. Δυστυχώς δεν κατάφερα να κάνω επαγγελματική καριέρα στην Καλαμάτα, ίσως και να μην ήμουν τόσο καλός όσο χρειαζόταν. Ο Μίρτσος μου έμαθε πολλά από τα μυστικά της θέσης, αλλά η πολύ μικρή ηλικία στην οποία βρισκόμουν ήταν εμπόδιο, καθώς η ομάδα έψαχνε έμπειρο τερματοφύλακα».
Οταν η «Μαύρη Θύελλα» παίρνει με μεταγραφή το Λάκη Σπάλα από τον Απόλλωνα Καλαμάτας ο Βεργετόπουλος πηγαίνει δανεικός στον ιστορικό σύλλογο σαν αντάλλαγμα, όμως δεν γυρίζει ποτέ πίσω. Ακολουθούν δύο σεζόν στο Μεσσηνιακό και φεύγει φαντάρος. «Εκεί σκέφτηκα με την ησυχία μου και αποφάσισα ότι έπρεπε να σταματήσω το ποδόσφαιρο για να κοιτάξω το επαγγελματικό μου μέλλον. Θα μπορούσα να συνεχίσω αλλά δεν ήθελά να γίνω γυρολόγος και να γυρίζω όλο το νομό. Αλλωστε τότε τα χρήματα από το ποδόσφαιρο ήταν ελάχιστα...» θυμάται και για ένα διάστημα σταματά τελείως τον αθλητισμό.
Λίγα χρόνια αργότερα μία παρέα φίλων, μεταξύ αυτών και ο μελλοντικός γαμπρός του και νυν συνέταιρός τους Πίτερ Ζέρβας του προτείνει να πάνε να αγωνιστούν σε έναν ποδηλατικό αγώνα. «Αυτό ήταν. Κόλλησα με όλη αυτή τη διαδικασία της ποδηλασίας, που δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Για τους ποδηλάτες το άθλημα περιλαμβάνει μία πραγματική... ιεροτελεστία, καθώς ασχολούμαστε πολύ με τα ποδήλατά μας και κάνουμε αρκετές παρεμβάσεις πάνω τους. Γενικά η ποδηλασία είναι το πιο τίμιο άθλημα. Οποιος έχει τις δυνατότητες και δουλέψει θα πάρει αυτό που του αξίζει. Απαιτεί, βέβαια, καθημερινή ενασχόληση τουλάχιστον πέντε φορές την εβδομάδα για προετοιμασία κι αν βάλουμε και τους αγώνες, τότε πάμε στις 6 ή τις 7» αναφέρει και μέσα στην πενταετία 1996 – 2001 φτιάχνει το όνομά του στο χώρο της ποδηλασίας με σπουδαίες επιτυχίες, ειδικά στο Mountain Bike που του αρέσει περισσότερο.
Το... μικρόβιο του ποδοσφαίρου μέσα του παραμένει, ωστόσο ζωντανό και το 2004, συνεπαρμένος από τη σπουδαία επιτυχία της Εθνικής στο EURO της Πορτογαλίας αποφασίζει σε ηλικία 32 ετών να επιστρέψει κάτω από τα δοκάρια! «Ο Πανθουριακός είχε ανέβει στην Α’ Τοπική κι επειδή είχα αρκετούς φίλους εκεί, τους ζήτησα να μου βγάλουν δελτίο κι έπαιξα όλη τη σεζόν βασικός» θυμάται. Στον Απόλλωνα Καλαμάτας δεν τον ξέχασαν και το αμέσως επόμενο καλοκαίρι του έκαναν πρόταση να γυρίσει. «Δεν έχω κανένα παράπονο από τους ανθρώπους του Απόλλωνα ήταν κύριοι απέναντί μου, ότι μου είχαν υποσχεθεί το έκαναν» υποστηρίζει ο παλαίμαχος σήμερα γκολκίπερ που θα παίξει ένα χρόνο και στον Ολυμπιακό Καλαμάτας και θα βάλει το οριστικό τέλος το 2011 στα 39 του.
Ταυτόχρονα με το αμετάκλητο τέλος της ποδοσφαιρικής του σταδιοδρομίας θα ξαναρχίσει την ποδηλασία, βλέποντας τις συνθήκες να αλλάζουν και τον Ευκλή να δυναμώνει αρκετά. «Φέτος έχουμε φτάσει στο αποκορύφωμα με 28 αθλητές σε όλες σχεδόν τις κατηγορίες. Είναι κάτι πρωτόγνωρο για το σύλλογο κι ελπίζω να συνεχιστεί. Τα τελευταία χρόνια το ποδήλατο γνώρισε μεγάλη άνθηση στην Καλαμάτα και ήταν επόμενο αρκετός κόσμος να θελήσει να ασχοληθεί μαζί του και αγωνιστικά. Το θέμα είναι ότι ο εξοπλισμός τη σημερινή δύσκολη εποχή είναι σχετικά ακριβός και δύσκολα ένας πιτσιρικάς μπορεί να ανταποκριθεί» τονίζει, ολοκληρώνοντας παράλληλα την προετοιμασία του για τους διασυλογικούς αγώνες που θα γίνουν αύριο στον Ταϋγετο, στους οποίους ο Καλαματιανός σύλλογος θα αγωνιστεί με φουλ σύνθεση.
Για τον Πάνο Βεργετόπουλο η ποδηλασία δεν έχει ημερομηνία λήξης κι όπως λέει και ο ίδιος «έχω ακόμα αρκετά χρόνια μαζί με το ποδήλατο που έχει γίνει τρόπος ζωής για μένα. Το δυσάρεστο είναι ότι και η δουλειά μου απαιτεί πολύωρη παρουσία και δεν μου μένει καθόλου χρόνος για να πάω στο γήπεδο και να δω ποδόσφαιρο σαν φίλαθλος. Την ποδηλασία θα τη συνεχίσω μέχρι να κουραστώ και να καταλάβω ότι δεν έχω πια δυνάμεις. Είναι ένα άθλημα χωρίς ημερομηνία λήξης. Ευτυχώς έχω τη συμπαράσταση και την κατανόηση της οικογένειάς μου, με την οποία περνάω πλέον μόνο τις Κυριακές μία ολόκληρη μέρα μαζί».