Την τρίτη του σεζόν στον πάγκο της γυναικείας ομάδας βόλεϊ της Παλλήνης ετοιμάζεται να ξεκινήσει ο Βασίλης Ξεροβάσιλας, από τα... εκλεκτά μέλη της τεράστιας ομάδας του Μεσσηνιακού τη δεκαετία του ’80 στην Α1, αλλά και με αρκετά εντυπωσιακή μετέπειτα παρουσία στον Ολυμπιακό, με τον οποίο κέρδισε τα πάντα στην Ελλάδα πριν αποφασίσει σε πολύ μικρή ηλικία να αποσυρθεί.
Η περίπτωση του Βασίλη Ξεροβάσιλα είναι ξεχωριστή γιατί θέλει πραγματικά πολλά... κότσια για κάποιον ο οποίος βρίσκεται στην κορυφή να απαρνηθεί το χρήμα και τη δόξα μόνο και μόνο για να μην εγκαταλείψει τις βασικές του αρχές. Η φιλοσοφία του γύρω από τον αθλητισμό, άλλωστε, παραμένει αναλλοίωτη μέχρι σήμερα και τη χαρακτηρίζουν τρεις λέξεις, «δουλειά, οργάνωση, διασκέδαση»!
Η εποχή που έπαιζε στο Μεσσηνιακό παραμένει για τον ίδιο καθημερινότητα, καθώς τυγχάνει να συνεργάζεται επαγγελματικά με τους τότε συμπαίκτες του Σερεμέτη και Λιακάκη, στην επιχείρηση με λιπαντικά που διατηρούν στην Αθήνα. «Είμαστε κάθε μέρα μαζί και φυσικά η κουβέντα μας πηγαίνει πολύ συχνά σ’ εκείνα τα χρόνια. Στο δικό μου μυαλό η έννοια του Μεσσηνιακού είναι συνυφασμένη με την οικογένεια. Τόσο «δεμένοι» ήμασταν μεταξύ μας εκείνη την εποχή. Σίγουρα υπήρχε ποιότητα αλλά οι μεταξύ μας σχέσεις ήταν το μυστικό της επιτυχίας. Τεράστια η συμβολή του αείμνηστου προέδρου Κουτέλα, ο οποίος ήταν πραγματικά η ψυχή της ομάδας και φρόντιζε να μη μας λείπει τίποτα. Οι περισσότεροι από μας ήμασταν φοιτητές στην Αθήνα ή σε άλλες πόλεις και μας πλήρωνε στο ακέραιο όλες τις μετακινήσεις» θυμάται σήμερα ο Βασίλης Ξεροβάσιλας και αναπολεί αρκετά συχνά την τότε εποχή: «Αυτό που ζήσαμε ήταν κάτι μοναδικό. Ήμασταν στο επίκεντρο του αθλητισμού σε ολόκληρη την Πελοπόννησο που πέρα από την Παναχαϊκή στο ποδόσφαιρο δεν είχε να επιδείξει κάτι άλλο σε υψηλό επίπεδο. Ηταν συγκλονιστική η επαφή που είχαμε με τον κόσμο, ο οποίος ώρες πριν από τα παιχνίδια γέμισε το κλειστό. Μέσω του βόλεϊ είχα την τύχη να γνωρίσω πάρα πολύ κόσμο και η επαφή μαζί τους είναι μου λείπει σήμερα. Ευτυχώς είναι από την Καλαμάτα και η γυναίκα μου, οπότε την επισκεπτόμαστε τουλάχιστον μία φορά το μήνα».
Το ερώτημα πολλών στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα είναι γιατί εκείνη η ανεπανάληπτη πορεία μέχρι την Α1 κατηγορία δεν είχε συνέχεια. «Δυστυχώς εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε στο συμβούλιο η νοοτροπία που επικρατεί σήμερα με τις ακαδημίες και η δουλειά που γινόταν στα τμήματα υποδομής ήταν υποτυπώδης. Κρίμα γιατί αν η τότε πορεία γινόταν σήμερα πιθανότατα θα είχε συνέχεια, μιας και η κρίση έχει σχεδόν αναγκάσει τους παράγοντες να ρίξουν όλο το βάρος στις ακαδημίες και να δουλέψουν όπως πρέπει».
Η αποχώρηση του Κουτέλα ανακόπτει απότομα τις... υψηλές πτήσεις του μεσσηνιακού βόλεϊ, όχι όμως και των αθλητών του ΜΓΣ που είχαν αρχίσει να ξεχωρίζουν και φυσικά το ενδιαφέρον από μεγαλύτερους συλλόγους ήταν έντονο. Ο Βασίλης Ξεροβάσιλας θα κάνει την πιο... ηχηρή μεταγραφή, φεύγοντας για τον Ολυμπιακό, με τον οποίο κατέκτησε πρωταθλήματα και Κύπελλα αλλά δεν έμεινε περισσότερο από τρία χρόνια. «Εχω μία δική μου φιλοσοφία για το βόλεϊ, που αποτελεί μετά από τόσα χρόνια κομμάτι της ζωής μου. Εκείνο που με ενδιαφέρει πάνω απ’ όλα είναι να ευχαριστιέμαι αυτό που κάνω, κάτι που σίγουρα δεν εξαργυρώνεται ούτε σε χρήμα, ούτε σε φήμη. Στον Ολυμπιακό τους πρώτους μήνες ήταν πολύ καλά, υπήρχε το παρεϊστικό κλίμα, όταν όμως μπήκαν στη μέση τα λεφτά και οι μάνατζερ κάτι χάλασε μέσα στα αποδυτήρια. Κι επειδή η δική μου προσωπική φιλοσοφία για τον αθλητισμό είναι πολύ διαφορετική, προτίμησα να φύγω. Δεν ήταν τόσο η πίεση, γιατί με την ομάδα που είχαμε εκείνη την εποχή, ελέω Κοσκωτά, κάναμε περίπατο στις εγχώριες διοργανώσεις» αναφέρει ο Βασίλης Ξεροβάσιλας που πάει ένα χρόνο στα Ναυπηγεία (Α1) και συνεχίζει να παίζει ερασιτεχνικά, ξεκινώντας παράλληλα την προπονητική στα 24 χρόνια του.
Η προοπτική μιας μεταγραφής στο εξωτερικό δεν ήταν τη δεκαετία του ’90 κάτι συνηθισμένο για τους Ελληνες βολεϊμπολίστες, ακόμα και τους διεθνείς. Παίζοντας με τον Ολυμπιακό αλλά και με την Εθνική σε διεθνείς διοργανώσεις ο Βασίλης Ξεροβάσιλας δέχτηκε μία κρούση από τη Γερμανία για να πάει να παίξει εκεί, αλλά την απέρριψε. «Σήμερα που το βλέπω διαφορετικά, ίσως και να άξιζε τον κόπο μόνο και μόνο για την εμπειρία. Αλλά εγώ είχα αποφασίσει ότι δεν πρόκειται ποτέ να μπω στη διαδικασία να βρω μάνατζερ, οπότε δεν μετανιώνω» τονίζει ο καταγόμενος από τον Αγιο Νικόλαο κόουτς.
Στην Αθήνα έχει εργαστεί σαν προπονητής σε 8 συλλόγους, συμπεριλαμβανομένης και της δουλειάς του σε ακαδημίες. Φέτος συνεχίζει στην Παλλήνη με το γυναικείο τμήμα βόλεϊ όπου όπως λέει και ο ίδιος έχει συναντήσει ιδανικές συνθήκες: «Υπάρχει οργάνωση στην Παλλήνη και ένα συμβούλιο που μπορεί να εγγυηθεί τις καλύτερες συνθήκες. Προσωπικά με καλύπτει κι έχουμε όλοι την ίδια θέληση, να φτάσουμε ψηλά στηριζόμενοι κυρίως στο ντόπιο υλικό».
Η μοναδική δουλειά του εκτός Αθηνών ήταν πριν από μερικά χρόνια στη ΓΕΜ, όπου το αρχικό πλάνο εγκαταλείφθηκε μετά από ένα χρόνο, καθώς οι οικονομικές δυσκολίες ήταν τεράστιες: «Είχαμε πει τότε ότι θα ποντάραμε σε αθλητές από την Αθήνα, με στόχο σταδιακά με το πέρασμα των χρόνων να εμπλουτίζουμε το υλικό με Μεσσήνιους. Δυστυχώς, όμως, το σχέδιο δεν προχώρησε».
Σήμερα το μεσσηνιακό βόλεϊ δείχνει σε καλό επίπεδο, καθώς διαθέτει εκπροσώπους στην Α2 τόσο στους άντρες, όσο και στις γυναίκες. «Οι σημερινές δύσκολες συνθήκες δεν αφήνουν περιθώρια για άσκοπες μεταγραφές, καθώς δεν περισσεύουν χρήματα σε κανέναν. Γίνεται μία πολύ καλή προσπάθεια στην Καλαμάτα τόσο στους άντρες, όσο και στις γυναίκες. Η διάρκεια και η επιμονή έχουν σημασία, αν το ενδιαφέρον πλάνο που υπάρχει τόσο στους άντρες με την Καλαμάτα ’80, όσο και στις γυναίκες με τον Ακρίτα στηριχτεί σίγουρα θα αποδώσει καρπούς στα επόμενα χρόνια».
Οσο για τα μελλοντικά του σχέδια, αυτά δεν είναι και τόσο άσχετα με το μεσσηνιακό βόλεϊ. «Μακάρι να καταφέρουμε κάποια στιγμή να ξεμπλοκάρουμε από τις υποχρεώσεις, κυρίως, που για την ώρα μας κρατούν στην Αθήνα και να κατέβουμε μόνιμα στην Καλαμάτα. Θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε μία νέα προσπάθεια πάνω στο βόλεϊ γιατί δυστυχώς τα τελευταία χρόνια εκείνο που λείπει είναι οι άνθρωποι με μεράκι για το άθλημα. Υπάρχουν τέτοιοι αλλά είναι λίγοι...».