Ο χαρακτήρας αυτών των αγώνων, είναι τέτοιος που για να μην χάσεις την επαφή σου με το σκορ, δεν πρέπει ποτέ να αφήσεις τον αντίπαλό σου να ξεφύγει, όποια κι αν είναι η διαφορά δυναμικότητας. Ο Παναθηναϊκός, μπορεί να κατάφερε πέρυσι… από το πουθενά να κάνει μία απίστευτη ανατροπή στο (επίσης άδειο) ΟΑΚΑ, αλλά αυτή είναι η εξαίρεση στον  κανόνα. Με τις ομάδες ακόμη… στην προετοιμασία, όταν η πρώτη επίσημη υποχρέωσή τους είναι ένα τόσο μεγάλο ματς, είναι λογικό αυτός να είναι ο πρωταρχικός τους στόχος.

Και μέχρι το τέλος της τρίτης περιόδου, τα κατάφερνε ο Ολυμπιακός. Μία που προηγείτο με 5-6 πόντους διαφορά ο Παναθηναϊκός και μία που ισοφάριζε, εκμεταλλευόμενος την αστοχία του αντιπάλου του και παίζοντας με υπομονή επιθετικά, έστω κι αν ο Σπανούλης ήταν ουσιαστικά άφαντος. Η ιστορία αυτή επαναλήφθηκε αρκετές φορές και μάλλον πέρασε από τα μυαλά όλων, πως αν γινόταν ξανά, ίσως το αποτέλεσμα να ήταν διαφορετικό.

Και όντως, ήταν. Εκεί που θα περίμενε κανείς πως, με την ενέργεια που είχαν ξοδέψει αμφότερες οι πλευρές στο πρώτο κιόλας επίσημο παιχνίδι τους, θα «ξέμεναν» από δυνάμεις οδεύοντας προς το φινάλε, η άμυνα των παικτών του Σάσα Τζόρτζεβιτς έγινε ακόμη πιο επιθετική. Το αποτέλεσμα, ήταν μερικά παιδαριώδη λάθη του Ολυμπιακού και, ακόμη και σε σετ παιχνίδι, έλλειψη επικοινωνίας και διαρκής ανισορροπία στην άμυνα. Ο Γιάνκοβιτς έδωσε το «σύνθημα» και ο Πάβλοβιτς με τόσα χρόνια προϋπηρεσίας στο ΝΒΑ, ξέρει πώς πρέπει να εκμεταλλευτείς προς όφελός σου τέτοιες καταστάσεις. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τη δημιουργία του Καλάθη που για πρώτη φορά του επέτρεψαν οι «ερυθρόλευκοι» σε τέτοιο βαθμό, έδωσαν αυτό το σερί 0-15 στον αθηναϊκό σύλλογο. Κι εκεί, μέσες-άκρες, εγράφη ο «επίλογος».

Κι αυτό, γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που ο Παναθηναϊκός παίρνει στο ΣΕΦ το «διπλό» που θέλει. Το έχει κάνει πολλές φορές. Και με έναν προπονητή, ο οποίος δεν αφήνει… στιγμή τους παίκτες του να εφησυχάσουν, ήταν δύσκολο να παρεκκλίνει της πορείας του. Η αντίδραση του Ολυμπιακού, ήταν κάτι αναμενόμενο, καθώς δεν μπορούσε παρά να παίξει… τα ρέστα του με ό, τι όπλα διέθετε και όποια δύναμη του είχε απομείνει και με τον Σφαιρόπουλο να ψάχνεται σε παίκτες και σχήματα. Τόσο σε εκείνο των τριών γκαρντ που επιστράτευσε για λίγο, όσο και στο άλλο με τα δύο φόργουορντ, ο αντίπαλος κόουτς μπόρεσε να ανταποκριθεί, μην παίρνοντας πάντως την πρωτοβουλία να κάνει μία αλλαγή που θα έκανε τον Έλληνα προπονητή να προσαρμοστεί. Εκείνος, άλλωστε, έπρεπε να ψαχτεί και είναι αλήθεια πως έκανε ό, τι περνούσε από το χέρι του, όντας σε προφανώς μειονεκτική θέση.

Όσο κι αν προσπάθησε, όμως, αυτό το 0-15 και τα 6.5 λεπτά δίχως σκορ για τον Ολυμπιακό, είχαν ήδη γράψει τη «μοίρα» της αναμέτρησης. Σε τέτοιους αγώνες, και ειδικά όταν γίνονται τόσο νωρίς, αυτά τα δεδομένα συνήθως δίνουν τον νικητή. Πόσο μάλλον από τη στιγμή που ενώ στο πρώτο ημίχρονο, οι «ερυθρόλευκοι» είχαν μόλις 4 λάθη, στην τέταρτη περίοδο κόντεψαν τα διπλάσια. Δεν μπορούσαν, επομένως, παρά απλώς να μειώσουν την τελική διαφορά.

Από αυτό το ματς δεν φάνηκαν πολλά. Ουσιαστικά, ο Παναθηναϊκός επιβεβαίωσε αυτό το «μαχητικό πνεύμα» που είχε δείξει στη Μόσχα, χάνοντας στις λεπτομέρειες και με… ολίγη δόση σφυριγμάτων από τη γνωστή ΤΣΣΚΑ. Καμία σχέση με τη «σοφτ» ομάδα του Ιβάνοβιτς. Το «Fight, fight, fight» του Τζόρτζεβιτς, μαζί με ένα ενισχυμένο σύνολο, μας προδιαθέτει για ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό στα επόμενα ντέρμπι. Και το πρώτο εξ αυτών δεν αργεί. Σε σχεδόν μία εβδομάδα, θα τα ξαναπούν στο ΟΑΚΑ…

Ραφαήλ Αλαγάς